Sasvim normalno sam ustao, oprao zube i obavio pripadajuće klozetske aktivnosti, turio džezvu, u hodniku pred ogledalom, onako u hodu, provjerio dimenzije ljubavnog šlaufa, te se zadovoljan njegovom stagnacijom odgegao do lapčeta.
Nije kriv komunist koji se pretvara da je vjernik. Nije kriv kriminalac koji se ne stidi krađe, nego komšiluka. Nije kriv ko pije, a laže da ne pije. Nije kriv ko snima ilahije i govori merhaba, jer mu je to danas unosno. Krme je krivo
Zelenim planinama na sjeveroistoku Bosne vijuga tanka bijela crta stare ceste, zalazi u varoši i klisure, pa se pretvori u makadam i izgubi negdje među bagremima i javorima Majevice. Ne prođe dugo, kad izađe ravno u malenu nekakvu kasabu, prođe kroz nju i krene bogazom uzbrdo, kroz divlju, nepristupačnu šumu, da bi na kraju izbila na široki planinski proplanak. Na njemu nekoliko desetaka raštrkanih kuća, među njima lijepa, skromno uređena seoska škola, u školi učionica, u učionici desetak mališana i velika karta Bosne i Hercegovine, a pred njom strogi učitelj.
Vahabizam je vrlo konzervativan pokret reforme u islamu koji je, još u 18. veku, osnovao Muhamed ibn Abdulvehab (Abd al Wahâb, 1703-1792). U svom rodnom Nedždu, u dubokoj unutrašnjosti arabijskog poluostrva, ovaj verski reformator vezao se uz pleme Sauda, tako da je vahabizam docnije, u 20. veku, postao i vodeća verska ideologija u Saudijskoj Arabiji, državi osnovanoj 1932. godine.
Gazde s nogama na taburee-ima i daljinskim u rukama, kao, biraju iz onoga što im se prikazuje. A prikazuje se upravo ono što je psihologija odavno pomno odredila kao nepogrešivu metodu hipnotiziranja i uvjeravanja. Oni, gazde, biraju, baš onako kako i surfaju netom klikajući bespomoćni na te jebene sajtove s najglupljim mogućim trač sadržajima, pičkama, sisama, usporedbama, svađama, jer ih gađaju u ono s početka nekritičko animalno protiv čega se teško boriti i svećeniku i iber intelektualcu, a kamo li jednom prosječnom ljudskom biću.
Moja se generacija, barem u mom zavičaju, za rat pripremala gledajući televiziju. Kad god u posljednjih nekoliko godina na HTV-u naletim na onu emisiju Gorana Milića, seriju putopisa koje pravi, riječima Dine Merlina,od Australije do Amerike, uvijek se sjetim YUTEL-a.
Riječi gube nevinost kad uđu u masu. Izgube nevinost po drugi puta kad ih masa među sobom razmijeni. Onda gube nevinost sa tom povratnom reakcijom, koja je također dostupna masama. Onda te riječi, kao loptice u fliperu, pretrpe deformaciju i najzad uđu u jezik pisaca koji jedni druge počnu zvati „fašistom“, „koprofagom“, „budalom“, „idiotom“, „mediokritetom“, „seljačinom“, „lopovom“...