Na kraju svake godine obično se „podvlači crta“ da se vidi šta se uradilo, a šta nije, a moglo je, trebalo je i moralo je. Po naravi svog zanata, političari – naročito oni na vlasti - nekako najviše vole da sami procene sopstveni rad i učinke; zanimljivo, u tim visprenim samoanalizama nekako uvek ispadne da je zemlja kojom rukovode ostvarila zavidne uspehe, a ako građani to baš i ne osećaju, mora da sa njima nešto nije u redu. Sa građanima, naime. Takođe, ako nešto ipak i nije valjalo, za to su krive „objektivne okolnosti“, nepravedni svet, zla opozicija, nedobronamerni mediji i nepoštena inteligencija... Da nije svih tih suvišnih neprijatnosti, zemljom bi tekli med i mleko. Uostalom, biće bolje sledeće godine, to jest u sledećem mandatu. Potreba za kojim se, je li, ne dovodi u pitanje.
U posljednjim božićnim porukama velikodostojnici katoličke crkve su se, kao nikada do sada, okomili na liberalni kapitalizam. Argumentacija se po običaju svodila na floskule o pohlepi, potrošačkom društvu, nejednakosti i solidarnosti. Nemoguće je dovoljno naglasiti historijski značaj te nesuzdržane eksplikacije. Ona kazuje da je prešutno savezništvo između religije i demokracije uspostavljeno tokom Hladnog rata bilo taktičko i nevoljno i da se temeljilo na procjeni klera da su liberali manje zlo od komunista. To je manje bitno. Ono što je važnije jest da je kler odlučio da ispuni politički vakuum nastao padom Berlinskog zida i da ima ambiciju zauzeti mjesto glavnog globalnog protivnika liberalnog kapitalizma.
Da je Umjetnička galerija, recimo, bošnjačka umjetnička galerija, već bi bila Umjetnička galerija Muamera Gadafija ili kralja Fahda, baš kao što bi Historijski muzej našao sponzore da je, recimo, Povijesni muzej, i kao što Nacionalna i univerzitetska biblioteka ne bi propala da se zove Srpska univerzitetska biblioteka. Koje je to zemlje, naime, Zemaljski muzej Bosne i Hercegovine? Kad bi se to znalo, znalo bi se valjda i na čijem bi budžetu trebao biti
Čemu parlamenti s ovim stepenom partijske discipline? Da bi se budžetskim novcem finansirala proizvodnja klonova partijskih lidera? SDP sistematski, od dolaska na vlast u Federaciji i ulaska u pregovarački proces na državnom nivou, svakim svojim potezom pokazuje da su razlike u odnosu na političke aktere čijim su oponentima doživljavani (a što ih je i dovelo do izbornog uspjeha), na razočarenje onih koji su od njih očekivali značajne promjene nabolje, uglavnom tako sofisticirane da je teško utvrditi da li ih uopšte ima
Vjerovatno ni jedan početak političke analize nije dosadniji, izlizaniji i rogobatniji od konstatovanja stanja, prema kojem je “Bosna i Hercegovina, društvo apsurda”, odnosno da “bosanskohrcegovačkom društvu posljednje godine/dana/mjeseca, prijeti _________ (upisati ime, odnosno drušveni fenomen)”.
Bosni i Hercegovini je uspjelo nešto zaista nesvakidašnje: cijelu je jednu kalendarsku godinu bila bez vlasti ostavši koliko-toliko čitava. I ne, nije ovo "dijagnoza" koju je trebalo postaviti još početkom oktobra. Ne govorim, naime, o 365 dana bez vlasti, nego o cjelovitom intervalu od prvog januara jedne do prvog januara druge godine
Gledano iz Severne Koreje, smrt Dragog Vođe Kim Jong Ila je drugi najtragičniji događaj u istoriji čovečanstva. Onaj jedini još tragičniji je svojevremena smrt Velikog Vođe Kim Il Sunga (tada su, po vrlo pouzdanim zvaničnim izveštajima, čak i severnokorejske ptice masovno popadale u nesves’ od tuge!), njegovog oca i utemeljitelja bizarne komunističke Kim-dinastije. A bogme i tvorca "ideje Džuče", u poređenju s kojom čak i Gadafijeva Zelena knjiga deluje kao delo vrlo pribranog uma, dočim su ukoričene Maove misli (na primer, moja omiljena, uvodna Maova misao o ženama, koja glasi: "Na svetu ima žena") nešto kao vrhunska filozofija.