Više od 80 radnika prnjavorske firme „The Welly“ u kojoj su se skoro dvije decenije sa uspjehom proizvodile zaštitne čizme u ponedjeljak je ostalo bez posla, a sve mašine, oprema, repromaterijal i finansijska sredstva u vrijednosti od skoro 12 miliona KM na sumnjiv način su završila u vlasništvu fantomske firme „Vedi Mani“.
Prema istraživanju CAPITAL-a i tvrdnjama naših sagovornika, postoje ozbiljne sumnje da iza zatvaranja ove firme koja je godinama unazad uspješno poslovala i koju je u oktobru 2020. godine posjetila tadašnja predsjednica Republike Srpske Željka Cvijanović stoji međunarodna kriminalna grupa koju čine državljani BiH, Hrvatske i Italije.
Advokat firme „The Welly“ Milan Malešević tvrdi da je riječ o ekipi međunarodnih mešetara koji su u Italiji osuđeni zbog izazivanja lažnog stečaja. On odgovornost za zatvaranje ove firme fakturiše najvišim pravosudnim institucijama RS i BiH i kaže da je zahvaljujući presudi Vrhovnog suda RS, a potom i odluci Ustavnog suda BiH koji je odbio da zaustavi provođenje te sporne presude, 86 radnika firme „The Welly“ ostalo bez posla.
Prema istraživanju CAPITAL-a i analizi presuda i dostupnog materijala, sve je počelo u ljeto 2012. godine kada su Italijani Antonio i Stefano Dradi, što je kasnije utvrđeno u krivičnom postupku u Italiji, započeli izazivanje lažnog stečaja u svojoj firmi „Sad Plastic“ u Firenci i izvlačenje imovine i kapitala te firme u Prnjavor, gdje je još od 2004. godine kao firma-kćerka „Sad Plastica“ poslovala firma „Sad Est“.
Međunarodno krivično djelo
Advokat Milan Malešević objašnjava da je Okružni sud Banjaluka u svojoj presudi do detalja obrazložio da je riječ o međunarodnom krivičnom djelu koje je počinjeno u Italiji, a imalo suštinske efekte u BiH.
„U krivičnom postupku vođenom u Italiji utvrđeno je da su Antonio Dradi i Stefano Dradi kao direktori preduzeća „F.C. s.r.l.“ u likvidaciji, prethodno „Sad Plastic“ sa namjerom prouzrokovali stečaj tako što su firmu doveli u neoperativno stanje, pri čemu su počinili nekoliko krivičnih djela“, navodi se u presudi Okružnog suda.
Važno je napomenuti da je jedan od ključnih trenutaka za cijelu priču nastupio u junu 2016. godine kada je firma „Vedi Mani“ pokrenula tužbu protiv firme „The Welly“, aktivirajući mjenice i tražeći naknadu po kupoprodajnom ugovoru ove dvije firme iz septembra 2012. godine.
Isti radnici, druga firma
Da pokušamo objasniti.
U maju 2012. godine kada je firma „Sad Plastic“ prekinula poslovanje u Italiji, svi radnici njihove firme-kćerke „Sad Est“ u Prnjavoru dobili su otkaze.
Poslije mjesec dana, isti ti radnici nastavili su da rade na istim radnim mjestima samo za „The Welly“, a osnivač „The Wellya“ je opet italijanska firma „ITC“, čiji vlasnik je bivši direktor „Sad Plastica“ Đovani Amadori. Zajedno s njim osnivač „The Wellya“ je i bivši računovođa „Sad Plastica“ Luiđi Frančeskoni.
Sve ovo u svom svjedočenju u januaru 2015. godine pred italijanskim istražnim organima potvrdio je Livio Bocolan koji je radio u „The Wellyu“ kao kontrolor kvaliteta.
„Proizvodni pogon firme „The Welly“ bio je u istom objektu u kojem je još od 2004. godine sa istim radnicima i na istim mašinama proizvodnju vršila firma „Sad Est“. U ljeto 2012. godine kada je „Sad Plastic“ prekinuo poslovanje u Italiji, svi radnici „Sad Est“ u Prnjavoru su dobili otkaze, da bi poslije mjesec dana nastavili da rade na istim radnim mjestima samo za firmu „The Welly“, rekao je Bocolan.
Pored njega, Aleksandra Turoni koja je bila administrativni radnik u italijanskoj firmi „ITC“ kao svjedok je izjavila da je od maja do juna 2012. godine proknjižila više faktura koje se odnose na prodaju robe, opreme, mašina, kalupa, viljuškara i drugog firmi „The Welly“.
„Ne znam da li su mašine koje je „Sad Plastic“ prodala „Sad Estu“ one koje koristi „The Welly“, ali znam da su radnici „The Welly“ s kojima pričam isti oni koji su bili i u „Sad Estu“, rekla je Turonijeva.
Fantomski ugovor
Međutim, advokat Milan Malešević kaže da Vrhovni sud RS nije uopšte uzeo u obzir pomenuta svjedočenja, već je presudu kojom obavezuje „The Welly“ da firmi „Vedi Mani“ isplati skoro 12 miliona KM donio uvažavajući fantomski ugovor između te dvije firme sačinjen 10. septembra 2012. godine, te Aneks tog ugovora sačinjen na neradni dan 2. januara 2014. godine.
„Prema tom „osnovnom“ ugovoru iz septembra 2012. godine, „Vedi Mani“ je firmi „The Welly“ prodala sve one mašine, opremu, robu i sve ostalo što je „The Welly“ koristio i što je bilo u njenom vlasništvu još od juna te godine, što je potpuni nonsens“, kaže Malešević.
Prema njegovim riječima, nižestepeni sudovi su uzeli u obzir svjedočenja iz Italije i na nesumnjiv način ukazali na to da su svari i oprema koje su predmet spornog ugovora bili u posjedu i vlasništvu firme „The Welly“ i prije sklapanja fiktivnog pravnog posla.
„U toku postupka je utvrđeno i dokazano da se na fakturama nalaze stvari i oprema koje su predstavljale osnovni kapital „Sad Est” d.o.o Prnjavor i kao takve se nisu mogle prometovati, a kamoli da ih prometuje tašna-mašna firma kao što je „Vedi Mani“ kojoj je to bio jedini pravni promet koji je napravila“, objašnjava Malešević.
On kaže da se fiktivnim ugovorom koji je u ime „The Wellya“ zaključila bivša direktorica Danja Pajić ta firma obavezala da kupi svoje stvari, odnosno stvari u vlasništvu i posjedu „The Wellya“.
„Nesporno je „The Welly“ vlasnik tih stvari postao prije sklapanja fiktivnog pravnog posla sa firmom „Vedi Mani“, jer su te stvari činile dio osnivačkog uloga kroz proces pravnog sljedništva više privrednih subjekata. To je detaljno objašnjeno u nižestepenim presudama, ali Vrhovni sud je na neobjašnjiv način potpuno zanemario te gole činjenice“, kaže Malešvić.
Supružnici iz Medulina i Prnjavora
U prilog njegovim tvrdnjama ide i to da je osnivač firme „Vedi Mani“ Azemina Vugdalić sa prebivalištem u Medulinu kod Pule, supruga Dragana Aleksića iz Prnjavora koji je zajedno sa braćom Dradi bio na optuženičkoj klupi u Italiji. Aleksić je polovinom 2011. godine kada su braća Dradi krenula u izazivanje lažnog stečaja firme „Sad Plastic“ u Italiji postao vlasnik firme-kćerke „Sad Est“ u Prnjavoru, tako što mu je Antonio Dradi „prodao“ svoj udio u toj firmi.
Dodatnu zabunu unosi činjenica da je Azemina Vugdalić svoj osnivački udio, odnosno vlasništvo nad firmom „Vedi Mani“ krajem novembra 2012. godine poklonila državljaninu Hrvatske Srđanu Cveku koji je kasnije, konkretno 2. januara 2014. godine bio potpisnik aneksa ugovora od septembra 2012. godine između firmi „Vedi Mani“ i „The Welly“.
Milan Malešević smatra da je i Okružnog tužilaštva u Banjaluci kojem je u vezi svega ovoga podnosio krivične prijave svojim nečinjenjem omogućilo da firma „Vedi Mani“ dođe u posjed višemilionske robe i opreme firme „The Welly“.
On ipak ističe da je posebno šokantna odluka Vrhovnog suda RS koji je poništio pravedne i pravične odluke Osnovnog i Okružnog suda u Banjaluci.
Malešević kaže da je od Ustavnog suda BiH tražio da donese privremene mjeru i zaustavi izvršenje te sporne presude Vrhovnog suda RS, ali dodaje da je sud odbacio taj njegov zahtjev.
Ustavni sud BiH izbacio radnike na ulicu
„Ustavni sud BiH sam upozorio da će u slučaju da se pristupi izvršenju te presude, posljedica biti prestanak rada firme „The Welly“ i gašenje tog privrednog subjekta koji pored toga što 100 odsto svoje proizvodnje plasira na inostrano tržište, uredno ispunjava sve poreske obaveze i u svakom trenutku zapošljava 90-tak radnika. Nažalost, sud je odbio da donese privremenu mjeru, a rezultat je upravo ono na što sam upozoravao – radnici na ulici“, kaže Malešević.
Šta kažu podaci APIF-a
Prema zvaničnim podacima APIF-a, firma „The Welly“ u 2021. godini ostvarila je dobit od 9,2 miliona KM.
Za razliku od te firme, „Vedi Mani“ od 2019. godine nije uopšte predavao završne račune APIF-u, a od 2012. godinama nije ostvarivao nikakav godišnji prihod.
On se plaši da će, čak i ako sud u meritumu presudi u korist firme „The Welly“, to biti kasno, jer će oni koji stoje iza cijele ove priče koja ima dokazane elementne međunarodnog kriminala do tada očerupati sav kapital i imovinu firme „The Welly“.
S druge strane, advokat firme „Vedi Mani“ Miljkan Pucar odbacuje sve optužbe na račun svojih klijenata i kaže da bi Vrhovni sud RS valjda trebao da ima posljednju riječ i bude vrhovni autoritet u Republici Srpskoj.
„Ovaj spor je predugo trajao. Kolega Malešević je podnosio i krivične prijave, ali Vrhovni sud RS je na kraju presudio tako kako je presudio i tačka. Stvar je otpočetka bila potpuno jasna, jer je jedna firma kupila nešto od druge firme, a nije to platila i Vrhovni sud je na kraju presudio da mora to da plati. Šta je neko radio tamo negdje i nekada, to je potpuno irelevantno za predmetni ugovor“, kaže Pucar.