Djeluje da su hipsteri “iskočili” niotkuda krajem devedesetih, ali pravi hipsteri postojali su nekoliko generacija ranije.
Oni su uglavnom povezivani sa jednim originalno američkim fenomenom – džezom.
Riječ “hip”, koja u engleskom jeziku označava nešto moderno, postala je dio jezika američkog engleskog govornog područja početkom 20. vijeka, ali njeno porijeklo nije poznato.
Ono što znamo je da je riječ ušla u široku upotrebu tridesetih i četrdesetih godina. S rastom popularnosti džeza, mladi bijelci su počeli da odlaze u klubove afro-amerikanaca i dijelove grada koje su naseljavali, kako bi uživali u njihovoj muzici i plesu.
“Hep cats” (Hep mačke u doslovnom prevodu) i hipsteri koje je opisao Kelovej, u narednim godinama postali su poznati kao hipsteri.
Važno je naglasiti da se tada riječ “hipster” nije koristila u pežorativnom značenju. Bila je neutralna i odnosila se na nekog ko je bio “moderan” i upoznat sa džez scenom.
Već 1948. novinar Anatol Brojard postaje mnogo kritičniji prema hipsterima u eseju: “Portret hipstera”.
“Hipster postaje u svojim očima poeta, prorok i heroj. Njihov način života postao je mnogo stroži od institucija protiv kojih je trebalo da se bori. Postao je dosadna rutina. Hipster – nekada neponovljivi individualac, pjesnik podzemlja i dio gerile – postao je pretenciozni laureat poezije”, napisao je on.
Poslije četrdesetih kada je popularnost džeza dostigla svoj vrhunac, riječ hipster se gotovo izgubila iz upotrebe do devedesetih. Tada je počela da opisuje pripadnika “indi” kulture mladih.
Šta onda definiše hipstera?
Dok su hipsteri tridesetih i četrdesetih bili ujedinjeni oko džez i drugih muzičkih žanrova afroamerikanaca, danas ne postoji dominantan kulturni pravac koji objedinjuje savremene hipstere.
Kao što primjećuje novinar Stiven Kuruc u eseju objavljenom u Njujork Tajmsu, gotovo da ne postoji garderoba koju možete nositi ili hobi kojim se možete baviti, a da vas neko ne “optuži” da ste hipster.