Jedina mana njenog savršenog pjevanja bila je ta što je uvijek zvučala sretno, tako da se ponekad činilo da ne uspijeva prodrijeti ispod površine stihova koje je interpretirala. Međutim, ako ocjenjujemo njenu cjelokupnu karijeru, jednostavno moramo priznati da je u svojoj klasi bila izvan konkurencije.
Ella Jane Fitzgerald rođena je 25. aprila 1917. godine u gradiću Newport News (Virginia,) SAD. Nakon smrti oca mala Ella se zajedno sa majkom seli u New York, gdje je djetinjstvo provela u siromaštvu i bijedi. Sa pjevanjem je počela još u osnovnoj školi gdje se odmah primijetio njen talent, međutim ona sam je u to vrijeme željela postati plesačica.
ATRAKCIJA WEBBOVOG ORKESTRA
Sa šesnaest godina prijavljuje se na takmičenja talentovanih amatera koje se održavalo u Harlem Apollo Theater, gdje je trebala izvesti plesnu tačku. Nakon što se na pozornici ukočila od treme jedan od organizatora takmičenja rekao joj je da proba s nečim drugim kad se već nalazi na pozornici.
Ella je tada otpjevala pjesmu “Judy” u stilu svog tadašnjeg idola, Conne Boswell i osvojila prvu nagradu. U publici je te večeri sjedilo nekoliko uticajnih ljudi iz muzičkog svijeta od kojih je poslije nekoliko tvrdila da su je upravo oni otkrili, no međutim čovjek koji je pokrenuo njenu profesionalnu karijeru bio je Charles Linton koji ju je preporučio Chicku Webbu – vođi orkestra koji je nastupao u dvorani čuvenog hotela Savoy. Nakon što je uspješno odradila prvu probnu veče, kao glavna pjevačica orkestra, postala je jedna od glavnih atrakcija Webbovog orkestra.
Od 1935. godine Ella počinje snimati sa Webbovim orkestrom, a do 1937. na više od polovine njihovih pjesama pojavljuje se njen glas. U to vrijeme, osim sa Webom, snimala je još sa Teddyjem Wilsonom, grupom The Ink Spots te čak i sa Bennyjem Goodmanom.
Njeni najveći hitovi iz perioda sa Webbovim orkestrom uključuju pjesme “Sing Me A Swing Song”, “Oh, Yes, Take Another Guess”, “The Dipsy Doodle”, “If Dreams Come True”, “A-Tisket, A-Tasket” (pjesma na kojoj je djelomično zaslužna i za pisanje stihova), “F.D.R. Jones” i “Undecided”. Na početku karijere Ella se smatrala pop/swing pjevačicom kojoj su najbolje išle balade, dok su pjesme bržeg ritma smatrane njenim slabijim izvedbama. Iako je već tada imala predivan glas, još uvijek u svom pjevanju nije koristila improviziranje.
Nakon Webbove smrti 1939. godine Ella postaje vođom njegovog orkestra, koji napušta 1942. godine kada započinje svoju solo karijeru.
SOLO KARIJERA
Krajem četrdesetih postaje najpoznatijom jazz pjevačicom. Od 1946. godine počinje redovno sarađivati sa Normanom Granzom koji joj je pomogao da se etablira kao jedna od američkih vodećih jazz pjevačica tog vremena. Granz tada postaje njen menadžer, a njihova saradnja nastaviće se i u slijedećih 40 godina.
U to vrijeme je redovno nastupala i na Ganzovoj turneji pod nazivom “Jazz At The Philharmonic”. Za vrijeme tih turneja, nastupajući sa Dizzyjem Gillespiem i njegovim Big bendom, u svoj stil pjevanja uključila je i “bop”, te je polako počela sa improviziranjem i scatom. Od 1948. do 1952. godine bila je u braku je sa basistom Rayem Brownom, čiji joj je trio u to vrijeme služio kao pratnja na njenim nastupima.
Nakon što se 1955. pojavila u filmu “Pete Kelly`s Blues” potpisuje za Granzovu etiketu Verve za koju od 1956. do 1964. godine snima “Great American Popular Song Book”, seriju albuma od kojih je svaki bio posvećen pjesmama pojedinih američkih kompozitora. Na tom projektu, koji se smatra jednim od njenih najreprezentativnijih ostvarenja Ella je otpjevala pjesme muzičkih velikana poput Colea Portera, Dukea Ellingtona, Irvinga Berlina, Georgea i Irae Gershwina, Harolda Arlena i dr. George Gershwin tada je izjavio da nije shvatao koliko su njegove pjesme dobre dok ih Ella nije otpjevala.
VERVE – PERIOD
Iz njenog Verve-perioda možemo još izdvojiti i albume “On the Sunny Side of the Street” na kojem je sarađivala sa Count Basiem i “Ella at Duke`s Place” koji je snimila sa Dukeom Ellingtonom. Njenu sposobnost improvizacije, po kojoj je tada postala poznata, dobro opisuje i live snimka pjesme “Mack the Knife” koja je snimana na njenom koncertu u Berlinu. Naime, za vrijeme izvedbe pjesme Ella je zaboravila tekst, ali se brzo snašla i izmislila svoj za što je publika nagradila nezapamćenim ovacijama.
Početkom sedamdesetih, njen pokušaj da ostane u trendu snimajući pop hitove poput “Sunny” i “I Heard It Through the Grapevine” nije bio najuspješniji. Ponovno je spašava Granz, osnivanjem nove etikete Pablo, za koju Ella snima četiri “Ella Fitzgerald/Joe Pass Duets” albuma, koji se zasluženo smatraju klasicima jazz muzike.
OSJETAN PAD KARIJERE ZBOG GODINA I BOLESTI
Početkom osamdesetih njena karijera doživljava osjetan pad uzrokovan godinama i bolešću. Problemi sa vidom i srcem uzrokovani dijabetesom prorjeđuju njene nastupe koji, iako rijetki, nisu izgubili njen veseli swing stil. Ella se iz svijeta muzike potpuno povlači 1994. godine kada su joj zbog problema sa dijabetesom obje noge amputirane ispod koljena. Dvije godine kasnije, točnije 15. juna1996., u 79. godini života, Ella Fitzgerald umire, međutim i nakon njene smrti još uvijek izlaze nove snimke njenih starih albuma i koncerata.
U svojoj šezdesetogodišnjoj karijeri Ella Fitzgerald je snimila više hiljada pjesama, dobila bezbroj nagrada od kojih kao najznačajnije možemo navesti Kennedy Center Award (za njen doprinos umjetnosti), trinaest Emmy nagrada, te počasne doktorate univerziteta Dartmouth i Yale.
Internet pretraživač Google posvetio je danas svoju veb stranicu 96. godišnjici rođenja Elle Fitzgerald.