U srijedu, dvadeset i osmog jula 2010. godine, na sarajevski aerodrom su sletjela dva VIP putnika; jedan je, kako je trijumfalno primijetio Damir Arnaut, sletio kao slobodan čovjek, odnosno kao free man, dok se drugi samo tako preziva.
Dobro, a jesam li to ja srećan, sada kada su nekadašnji Mali Brabonjci dobili ime i lice, a možda, možda dobiju i zakonsku kaznu? Jesam, utoliko što je bilo strašno važno da policija uradi svoj deo posla, i što ga je ona i uradila, verujem, savesno i profesionalno. To nije važno zbog mene, jer mene to neće raštanglirati, nego zato što je ovo poslednji od poslednjih trenutaka u kojima se možda još i mogu uspostaviti elementarne moralne, civilizacijske i zakonske regule koje razdvajaju jedno uređeno društvo normalnih ljudskih stvorenja od horde divljaka u kojoj je glavni onaj ko ima najdeblju štanglu, pardon, močugu
U našem ''globaliziranom'' svijetu devedeset zemalja i danas homoseksualnost smatra krivičnim djelom, a devet njih za nju izriču najvišu, smrtnu kaznu. U svjetlu ove otužne konstatacije, pamflet engleskog filozofa Jeremyja Benthama iz 1789. godine u odbranu seksualne slobode i napose homoseksualnosti pridobiva iznimno, a na svoj način i paradigmatsko značenje kao svjedočanstvo aktualnosti liberalne misli i problema što ih njezino širenje susreće u svijetu, svijetu koji je i danas velikim dijelom u znaku političkog totalitarizma i religioznog fundamentalizma.
Bila sam u Beogradu u nedjelju kad je Kosovo proglašeno državom.Na ekranu svog televizora u hotelskoj sobi gledali smo što "huligani" rade Beogradu.Dijelila nas je jedna ulica. U ponoć je portir zamolio moga muža da skine tablice s automobila.
Prošlo je 18 godina otkad su u Oboru počela ,,nemila dešavanja“ (silovanja, klanja, genocid, masovno istrebljivanje, spaljivanje svega živog & mrtvog, urbicid, ruricid, itd, itd...). A ulazimo lagano u 15-tu godinu, kako se, bar ne javno, i pod pashom zaštite ognjišta, familije, vjere i države, ne obavljaju legalno ove, tako nam drage, aktivnosti.
Žalite li se da vam je dosadno ? Nemate posao? Kukate dan za danom jedno te isto. Možda ne znate gdje i kako možete kvalitetno provesti vaše slobodno vrijeme ? Ili pak, kritikujete loše organizovan kulturni život vašeg grada ?
Istog onog dana kad su Salman Rushdie, Umberto Eco i Claudio Magris u Le Mondeu potpisali otvoreno pismo hrvatskim vlastima, demonstrirajući zbog skandalozne presude zagrebačkog Općinskog suda kojom je ugledni hrvatski intelektualac Predrag Matvejević osuđen zbog uvrede Tuđmanovog i Bobanovog pisara Mile Pešorde, pa mu prijeti zatvor, u večernjim su satima dva nepoznata napadača u punom autobusu u Zemunu, naočigled vozača i desetaka ravnodušnih putnika, pretukla uglednog srpskog intelektualca Teofila Pančića, demonstrirajući valjda bijes zbog poraza na kosovskom polju međunarodnog prava i izdajničkog antisrpskog angažmana poznatog kolumniste.
Često se zaboravlja da je građanski rat u Bosni i Hercegovini od 1992-95 godine okončan planom podjele, kojim je ova zemlja razdvojena na muslimansko-hrvatsku Federaciju i Republiku Srpsku s institucijama centralne vlasti koje su u početku bile toliko slabe da su bile gotovo nevidljive. No, do razvoja tih institucija došlo je kroz intervencije međunarodne zajednice u razdoblju od narednih trinaest godina i duže, tokom kojih su neposlušne strane bile prisiljene da sarađuju, dok je podijeljenost zemlje prikrivana. U posljednje tri godine, oslabilo je zanimanje međunarodne zajednice za ovu zemlju, stvorene institucije su se pokazale neodrživim u nedostatku vanjskog pritiska, dok se sadašnji vođa bosanskih Srba dao na rastavljanje centralne države. On sada manevriše s ciljem sprovođenja de facto, a potom i de jure nezavisnosti srpskih teritorija.