Iako smo na cijelom ovom prostoru u posljednjim mjesecima i godinama svjedočili pravoj inflaciji isprika i izvinjenja, izjavu Bakira Izetbegovića u emisiji "Kažiprst" beogradske radiotelevizije B92 kojom se izvinio za svaku nevinu žrtvu Armije Republike Bosne i Hercegovine ne treba potcjenjivati
Pre desetak godina sam u biblioteci prinstonskog univerziteta naleteo na kolekciju mapa istočne Evrope kroz vekove. Držeći listove palcem, pustio sam ih da se brzo jedan za drugim okreću. Kako su stranice i vekovi odmicali, granice država i nacija su oživele, počele da šetaju napred-nazad, da se šire i sužavaju, da nestaju i ponovo se pojavljuju. Video sam plime i oseke istorije, osvajačke vojske koje brišu stare i upisuju nove granice, ljude u neprijateljskom okruženju, etnička čišćenja. Video sam Balkan.
Koliko je prijateljstvo važno najbolje ćete shvatiti ako se na trenutak koncentrišete i pokušate se sjetiti bar jednog čovjeka koji nikada nije imao prijatelja, nema ga i vjerovatno ga neće nikada ni imati. Ali stvarno pokušajte. Ne ide, zar ne!
Nedavno istjerivanje Roma, ili Cigana, iz Francuske, izazvalo je proteste širom Evrope – od strane liberalnih medija, takođe i najviših političkih figura, i to ne samo onih sa ljevice. Ali se sa istjerivanjem nastavilo – ono je samo vrh mnogo većeg ledenog brijega evropske politike.
Pederi su svuda oko nas. Ima ih na „televizoru“, mnogi voditelji to jesu, ima ih po raznim institucijama, agencijama, a ja znam nekolicinu koji su u vladajućujoj stranci, u zgradi vlade čak. I nikom ništa. Žive svoje živote i svoje potrebe, tajno i mučno. Sloboda ispoljavanja je utopija.
Oktopod Pol je umro! Kako i ne bi - pogodio je sve pobednike utakmica svetskog fudbalskog prvenstva, onih gde su igrali Nemci, i nepogrešivo ščepao dagnju iz kutije sa španskom zastavom dan pre no što su Španci osvojili Mondijal. Tarabić iz akvarijuma u Oberhauzenu mora da je u poslednjih desetak dana imao neku opasno stresnu situaciju koja bi dotukla i slona, a ne Radomira, kako je to lepo o sebi u trećem licu rekao Radomir Antić. Da ga nisu terali da pogodi rezultat „večitog derbija“?
Temelj ljudskih prava je dostojanstvo čovjeka. Dostojanstvo čovjeka ne znači njegovu nadljudskost, nego jedino i samo njegovu ljudskost. O ljudskom dostojanstvu govore već stari Grci i Rimljani, no dostojanstvo nisu pripisivali svakom čovjeku: dostojanstvo pripada dostojanstvenicima. Kod srednjovjekovnih kršćanskih teologa, dostojanstvo kao veličina uopće ne pripada čovjeku, nego veličanstvenom, svemoćnom Bogu. Čovjek je u odnosu prema njemu samo bijedna kreatura. Čovjeku su, zbog njegove grešnosti, odricali temeljna ljudska prava, najustrajnije pak pravo na vjersku slobodu. Prema sadašnjem kršćanskom tumačenju, čovjeku pripada dostojanstvo jer je stvoren po slici božjoj, pa bi otuda izvirala i temeljna ljudska prava. No čovjek prava ne treba jer je sličan Bogu, nego zato jer mu nije sličan. Vječni Bog kao besmrtno biće ne treba pravo na život, treba ga čovjek kao smrtno biće. Svemoćnog Boga ništa ne može zaustaviti u njegovoj slobodi, dakle ne treba pravo na slobodu. Pravo na slobodu treba čovjek kao slabo i ranjivo biće, svaki tren zaustavljivo biće.
Dobro se sećam svoje prababe. Bila je energična, visoka žena moćnog glasa, sa haljinama na cvetiće, nije bila obrazovana, nikada nije službovala i nikome nije popuštala, uključujući i sopstvenu već odraslu decu. Ne samo ja – i ostali su je se bojali i slušali je. Otprilike tako sam zamišljao Kabanihu. Možda i zato što nam je već stogodišnja Matrjona Ivanova došla u goste baš kada smo imali Ostrovskog za školsku lektiru. Znala je da čita, doduše, samo pisma rođaka, u štampanim tekstovima nije se snalazila. Pričajući o njoj, pokazujem na karti Luganske oblasti selo Mihajlovka, gde je odrasla u porodici seljaka-kmetova. Slovenska polovina mojih korenova, međutim, samo još više ističe onu semitsku.