Uprkos svojoj ljepoti, ovo jezero je prilično beživotno, a mještani
tvrde da je, zbog velike količine soli i gustine vode, jedrenje gotovo
nemoguće, jer postoji velika opasnost od prevrtanja čamca. Zbog toga su
dizajnirali posebne čamce sa olovnim balastom na dnu.
Karakul
je prilično surov i prema svojim malobrojnim stanovnicima, maloj
zajednici Kirgiza koji žive u selu nazvanom po jezeru. Zajednica opstaje
zahvaljujući nomadskom stočarstvu i uzgoju ovaca, jakova i koza.
Seljani ljeta provode na visokim pašnjacima, a zimi se vraćaju u
selo kako bi nekako prebrodili ekstremno niske planinske temperature
koje padaju i do -45 stepeni Celzijusa.
Jezero je čuveno po
svojoj promjenljivoj boji, koja reflektuje okolne vrhove i sjaji
tamnozelenom, azurnom ili svetloplavom bojom, u zavisnosti od svjetlosti.
Kada sunce zađe iza planinskih vrhova, jezero, duboko i do 238
metara, postaje tamno poput noći. Zbog toga ga često nazivaju i “crnim
jezerom”.
.
.
.
.
.