Kad bi se bogatstvo Republike Srpske mjerilo voznim parkom većine šefova lokalnih zajednica, svako bi pomislio da smo po ekonomskom blagostanju u rangu Švajcarske i da je opština Doboj, čiji se načelnik Obren Petrović vozi u BMW X5, jedno od najpoželjnijih mjesta za život u cijeloj Evropi.
Mnogi načelnici opština u RS voze jako skupa vozila, a neka od njih su vrijedna i do 150.000 KM, iako su svi oni sa početkom ekonomske krize i padom prihoda u opštinske kase obećali da će štedjeti.
Superluksuznim automobilom se može pohvaliti i Gojko Drašković, načelnik opštine Istočno Novo Sarajevo, koji se vozi u „mercedesu S klase”, jednim od najskupljih modela njemačkog proizvođača koji u nekim varijantama dodatne opreme dostiže cijenu i do 200.000 KM.Međutim, on za ovaj automobil ima opravdanje jer ga je naslijedio od svog prethodnika.
Za razliku od Petrovića i Draškovića, većina njihovih kolega po funkciji zadovoljava se limuzinama vrijednim najčešće oko 100.000 KM, i to uglavnom „audijem A6”, koji je, po svoj prilici, postao pravi „načelnički” automobil, piše Press.
Upravo taj tip „audija” voze načelnici Bijeljine Mićo Mićić, Laktaša Milovan Topolović, Gradiške Nikola Kragulj, Foče Zdravko Krsmanović, Prijedora Marko Pavić, Prnjavora Darko Tomaš, Istočnog Sarajeva Vinko Radovanović…
Iako imaju alibi da, s obzirom na ekonomsku snagu njihovih sredina mogu sebi da priušte sebi tako skupu limuzinu, u praksi i neuporedivo siromašnije opštine nisu imune na ljubav prema lukuznim četvorotočkašima.
Tako, na primer, Savo Minić, načelnik opštine Šamac, ponosan je na najnoviji model „audija A6”, vrijednog oko 100.000 KM. Tek nešto skromniji je njegov komšija Simo Stakić iz susjednog Pelagićeva, opštine od svega 7.000 stanovnika, koja spada u kategoriju izuzeteno nerazvijenih sredina. On odnedavno vozi najnoviji model „škode superb”, vrijedne najmanje 50.000 KM, što je, poređenja radi, čak 2,5 odsto cjelokupnog godišnjeg budžeta ove opštine.
Po nepisanom pravilu, većina načelnika nabavku novog automobila opravdava navodno prevelikim troškovima za održavanje „starih” limuzina, koje su, uglavnom, stare tek tri ili četiri godine. Većina njih, međutim, ne zna da objasni zašto u pravilu nabavljaju tako skupe automobile, čije je održavanje jedna od većih prijetnji opštinskoj kasi, ili, zašto se, kako primećuju glavni revizor Boško Čeko, ne zadovolje nabavkom nekog automobila vrijednog tridesetak hiljada KM, koji, takođe, zadovoljava sve standarde.
Siniša Bencun, analitičar Centara civilnih inicijativa, kaže da je praksa lokalnih vlasti da za jedan načelnički automobil izdvoje više nego za stipendiranje talentovane dece ili za javnu kuhinju potpuno neprihvatljiva.
Ova priča ima i drugu stranu – načelnike koji se voze u automobilima
„ispod prosjeka”, poput banjaluačkog gradonačelnika Dragoljuba
Davidovića, koji se vozi u 12 godina staroj „folksvagen bori”, vrednoj
manje od 10.000 KM ili načelnika opštine Jezero Slobodana Laketića koji
na posao ide pješke ili auto-stopom, nakon što mu se pokvario dvadesetak
godina star „pežo”.