Jedan od razloga je što danas najveći broj katoličkih vernika dolazi van ne samo Evrope kao kontinenta, nego i van celokupnog zapadnog sveta. Može se čak i reći da katolicizam sve više postaje manjinski belačka religija, a sa sve većim udelom vernika koji dolaze iz regiona koji nisu matični regioni ove religije. Zbog toga, izbor papa koji dolaze van Evrope nije veliko iznenađenje, a postoje šanse da će sa sadašnjom svetskom distribucijom vernika to moguće biti nova pravilnost. O kojim se regionima radi i koliki je zapravo rast katolicizma u njima?
Kada se posmatraju osnovne brojke o sledbenicima različitih religija, Vatikan ima čime da se pohvali, jer po različitim procenama u svetu živi preko jedne milijarde katolika. Njihov broj stalno raste, te pojedine procene govore da će se do kraja ove decenije njihov broj popeti na čak jednu milijardu i pet stotina miliona. Ova ekspanzija se ipak ne događa proporcionalno, već prilično asimetrično u odnosu na različite regione sveta, što naravno i menja sam identitet Rimokatoličke crkve.
Dok je kroz većinu istorije najveći broj katoličkih vernika živeo u Evropi, u poslednjima godinama ovaj balans se značajno izmenio. Prvi faktor je pad religioznosti u tradicionalno katoličkim evropskim državama, a drugi faktor je demografska ekspanzija regiona koji su istorijski kasnije primili ovu religiju. To je dovelo do potpune promene strukture vernika, gde u pet najvećih katoličkih država nema niti jedne evropske države.
Država koja trenutno ima najviše katoličkih vernika je Brazil sa preko 140 miliona, a zatim Meksiko sa nešto iznad 100 miliona i Filipini sa iznad 80 miliona sledbenika ove religije. Filipine na ovoj listi u stopu prate Sjedinjene Američke Države, odakle i dolazi novi papa, što predstavlja veliki istorijski presedan.
Sa svojih preko 80 miliona katoličkih vernika, SAD su postale jedna od značajnijih regiona gde ova religija beleži ekspanziju, a od svog osnivanja bile su država sa značajnom skepsom u odnosu na katolicizam i uticaj Vatikana. Rana američka, dominantno protestantska, elita je gledala na ovu religiju sa velikom skepsom i očekivanjem da će njena ekspanzija u Americi dovesti i do većeg uticaja Vatikana i time manje suverenosti Amerike. Uz ovaj faktor, najveći broj vernika progonjenih protestantskih denominacija bežao je od napada i stigme u Evropi na američko tlo.
Međutim, irska i italijanska imigracija početkom 20. veka podigle su udeo katoličkog stanovništva u SAD-u, a da bi latinoamerička imigracija u poslednjim decenijama značajno promenila religijsku strukturu Amerike i učinila je važnom i za sam Vatikan. Služenje katoličkog stanovništva u vojsci tokom Prvog i Drugog svetskog rata, kao i izbor Džona Kenedija 1960. kao prvog katolika predsednika, u potpunosti su promenili percepciju ove religije u američkom društvu.
Dalji talasi katoličke imigracije iz Meksika, manjih centralnoameričkih država i Južne Amerike samo su utvrdili poziciju Rimokatoličke crkve u tradicionalno skeptičnim protestantskim Sjedinjenim Državama. Jak katolički sentiment u Argentini, Kolumbiji, Čileu, Peruu, Ekvadoru i Venecueli učinio je zato region dva američka kontinenta glavnom svetskom bazom katolicizma, te uzastopni izbor dvojice papa iz ovog regiona nije iznenađenje.
Osim Južne i Severne Amerike, jedan od glavnih generatora sadašnjeg i budućeg rasta katoličke religije u svetu je i kontinent Afrike. Demokratska Republika Kongo danas je dom za preko 60 miliona katoličkih vernika, što je više od bilo koje evropske države pojedinačno, uključujući Italiju ili Španiju. Ona je samo jedna od primera ekspanzije katoličke religije u ovom regionu, jer se rast događa i u: Nigeriji, Ugandi, Tanzaniji, Angoli, Kamerunu, Keniji, ali i drugim manjim afričkim državama.
O tome koliko je ovaj rast noviji fenomen govori i podatak da je tokom 1980-ih u Africi živelo manje od 50 miliona vernika, što je tada bilo manje od Italije pojedinačno. Od tada do danas demografski rast ovog kontinenta doveo je i do rapidnog rasta broja katolika, te je njihov broj dostigao cifru od 250 miliona. Projekcije govore da će do početka 2030-ih broj afričkih sledbenika katoličke religije prebaciti njihov broj u Evropi.
Jedan od novijih fenomena je i što afrička imigracija u Evropi, uz pridošlice sa Filipina, utiču i na katoličku crkvu i u na „Starom kontinentu“. Iako je značajan udeo imigrantske populacije u Evropi iz većinski islamskih država, deo novih evropskih stanovnika pripada i katoličkoj religiji. U određenim gradovima, afrički imigranti su oživeli katoličke parohije koje se suočavaju sa opadanjem posećenosti već decenijama.
Njihovo aktivno učešće pomoglo je u održavanju angažovanja zajednice i verskih službi u ovim oblastima, gde se Italija značajno ističe, ali je ovaj fenomen prisutan i u delovima Nemačke i Irske. U mnogim državama katolička crkva komunicira prilično proimigrantsku politiku, koja je vrednosno bazirana na hrišćanskoj solidarnosti, ali i delom oslikava realnost da katolička vanevropska imigracija doprinosi opstanku brojnih parohija i u samoj Evropi.
Naravno, globalna ekspanzija katolicizma ima i faktore koji ograničavaju njen dalji rast, što možda dovede do usporavanja rasta ili možda čak i njenog pada u svetu. Najbolji primer ovog izazova je konvertovanje dela vernika u protestantizam, što je tendencija primetna trenutno u Latinskoj Americi. Različite protestantske crkve, poput evangelističkih i pentakostalnih, pokazale su se kao efikasne u privlačenju katoličkih vernika u Brazilu, Gvatemali, Hondurasu ili El Salvadoru.
Slične tendencije su u začetku primetne i u Africi, dok urbanizacija često dovodi i do sekularizacije u državama Trećeg sveta, pa samim tim i opadanja katolicizma. Ipak, uprkos ovim preprekama, papa Lav XIV biće ujedno i papa sa istorijski najvećom svetskom katoličkom zajednicom, ali u jedno i najheterogenijom od kada ova religija postoji.