Tri godine su ljudi u Kini patili pod drakonskim lokdaunom. Nije bila
rjetkost po stotinu dana zaključavanja u stanu. Stotinu dana bez da se
nos promoli napolje, stotinu dana hrane iz plastičnih pakovanja, stotinu
dana bez drugih ljudi.
Stambeni blokovi bili su izolovani kao u
distopijskom filmu. Između su promicale siluete u bijelim odjelima –
jedan pozitivan test i hiljade ljudi idu u lokdaun. Ponegdje su ubijani
kućni ljubimci. Djeca su razdvajana od roditelja i trpana u divovske
hale za zaražene.
Žestoke mjere su objašnjavane smrtnom opasnosti koju nosi virus. Za razliku od dekadentnog Zapada,
prije svega Sjedinjenih Država, Kina se tobože brine za svakog čovjeka i
garantuje bezbjednost. Rečeno je da je politika „nula kovida”
neizbježna kako bi se spriječili milioni mrtvih.
Isprva, dok je
korona još bila novost, bilo je i na Zapadu zagovornika politike „nula
kovida”. Ali najkasnije sa omikronom, zaraznijim i blažim sojem virusa,
postalo je jasno da žestoki lokdauni samo odlažu neizbježno.
Kineski komunistički susjed Vijetnam tada je napustio stroge mjere. Danas se u Vijetnamu živi kao i prije pandemije.
Od
tada, može se reći, Kina ide posebnim putem, jedina na svijetu. Zemlja
je sve dublje ulazila u ćorsokak. Više nije u prvom planu bila borba
protiv pandemije već ideologija – Kina je htjela da pokaže nadmoć
sistema nad ostatkom svijeta.
Uoči kongresa Komunističke partije u oktobru nisu se dopuštali
nikakvi prigovori. Na tom kongresu je Si Đinping, koji se smatra
ideologom politike „nula kovida”, izabran da doživotno vodi zemlju sa
još većim ovlašćenjima.
Ali, jasno se vidjelo koliko stanovništvo
pati pod prisilnom sigurnošću koju nameće Komunistička partija. Hiljade
radnika je bježalo iz fabričkih hala Fokskona čim se pojavio jedan slučaj virusa. Nisu htjeli da ih mjesecima zadrže u izolaciji u fabrici.
Poslije
kongresa su počeli protesti u više gradova. To je bio jasan znak da je
Kinezima prekipjelo, jer protest je u državi totalne prismotre i
represije pravo junaštvo.
Demonstracije su brzo zauzdane i nisu
nimalo ugrozile sistem. Njega više pogađa što strani investitori
razmišljaju da okrenu leđa Kini čiju ekonomiju i izvoz ometa hronični
lokdaun.
Iznenađujuća je pak reakcija države. Maltene preko noći
su ukinute sve korona-mjere. Politika je iz jednog ekstrema prešla u
drugi.
Da je Komunističkoj partiji važna bezbjednost građana,
onda bi barem bilo nekog prelaznog perioda, sveobuhvatne kampanje
vakcinacije i adekvatne pripreme zdravstvenog sistema. Ništa slično se
nije desilo.
Prošli su mjeseci od posljednje vakcinacije za stare i bolesne, a i tada su primali slabo efikasnu vakcinu Sinovak.
Apoteke i bolnice su preopterećene. Virus ne priznaje poseban put Kine.
Iskustvo budi bojazan da bi zemlju zakašnjello mogao da pogodi snažan
talas sa milionima zaraženih i desetinama hiljada mrtvih.
Partija je prvo nabila narod u stanove. Sada ga je pustila, ali opet ostavila na cjedilu.
DW