Iz Breivikovog dokumenta od 1,500 stranica pod nazivom 2083:Evropska deklaracija o nezavisnosti, koji je objavio pod pseudonimom “Andrew Berwick”, vidi se da je imao čudnu opsesiju Balkanom. Riječ “Kosovo” upotrijebljena je 143 puta, “Srbi” 341 puta, “Bosna” 343 i “Albanija” 208 puta. (“Srebrenica” – grad u kojem su Bosanski Srbi počinili masakr nad približno 8,000 Bošnjaka 1995. godine – ne pojavljuje se u dokumentu.)
Dokument se najbolje može opisati kao neka vrsta Mein Kampf-a našeg vremena, u kojem su Jevreje zamijenili Muslimani kao neprijatelj protiv kojeg se treba boriti i kojeg treba istrijebiti iz Evrope. Pozivajući se na najsiroviju ratnohuškačku srpsku propagandu iz 1990-ih, dokument opisuje muslimanske Albance i Bošnjake (bosanske muslimane) kao zle neprijatelje koji vode džihad. Suvišno je reći, njegovo poznavanje istorije je slabo i pogrešno.
U jednom dijelu Breivik kaže da bi želio da upozna Radovana Karadžića, ratnog vođu bosanskih Srba koji je trenutno na suđenju na UN-ovom sudu za ratne zločine u Hagu. “Ali nije li Radovan Karadžić masovni ubica i rasista?!”, pita se on. “Koliko ja znam nije ni jedno ni drugo.”
U dokumentu se dalje tvrdi da su muslimani u “Bosanskoj Srbiji” i Albanci decenijama vodili smišljen demografski rat, ili “indirektni genocid”, protiv Srba. U ovome se čuje eho zloglasnog nacrta memoranduma koji je sastavila Srpska akademija nauka i umjetnosti, a koji je procurio 1986. godine i za koji mnogi smatraju da je izvršio ključni uticaj na srpske nacionaliste u to vrijeme.
Iz istog dijela se dalje vidi u kolikoj mjeri je Breivik bio u zabludi. Gospodin Karadžić, kaže on, “je dao muslimanima u Bosanskoj Srbiji šansu da se preobrate ili da napuste zemlju”. On nastavlja:
…on je čak otišao toliko daleko da je ponudio muslimanima određene enklave. Kada su odbili on je htio da ih na silu deportuje. Kada je NATO to onemogućio on je izdao naređenje za borbu protiv ljudi koji su pružali otpor, što je bilo njegovo suvereno pravo i odgovornost kao jednog od glavnih lidera srpskih snaga. Tu se nije nikada radilo o etnicitetu već o tome da se iz zemlje protjera genocidna mrzilačka ideologija poznata kao Islam. Osuđujem sve zločine počinjene protiv Hrvata i obrnuto, ali zbog svojih napora da iz Srbije progna Islam on će zauvijek biti upamćen kao časni krstaš i evropski ratni heroj. Što se tiče NATO-vih ratnih zločinaca i zapadnoevropskih izdajnika A kategorije koji su dali zeleno svjetlo, oni nisu ništa drugo do ratni zločinci.
Breivik takođe pogrdno govori o Albancima. Njihove porodice, kaže on, “se množe [sic] nastojeći da osvoje teritorije demografskim putem, a kasnije krvoprolićem.” Iako Albanci spadaju među najsekularnije muslimane na svijetu, i fanatično su proamerički raspoloženi, Breivik naglašava njihove navodne veze sa al-Qaeda-om.
Govoreći o predstojećem “ratu” koji predviđa, Breivik pominje deportaciju muslimana iz Evrope i opravdava fizičko uništenje svakog Albanca i Bošnjaka koji se bude opirao. Pošto su oni ovdje živjeli “nekoliko vijekova”, kaže on, “neće pristati da budu deportovani iz Evrope i boriće se za svoj opstanak. Zbog toga će se morati primijeniti dugotrajnija i brutalnija vojna strategija.”
Kada Evropa bude očišćena od muslimana, Breivik određuje Albaniju kao zvaničnu “tranzitnu zonu za Balkan”. Nakon toga, lokalna karta će se potpuno prekrojiti. Kada svi Muslimani budu deportovani iz Evrope, Kosovo će se “ponovo pripojiti Srbiji”.
Bosna će takođe nestati sa karte, na način koji podsjeća na propale pokušaje iz 1990-ih da se Bosna podijeli između Srbije i Hrvatske. Breivik naziva Bosnu “srpsko /hrvatskom teritorijom trenutno poznatom kao Bosna i Hercegovina.” Ona će biti podijeljena na “srpski (60-70%) i hrvatski (30-40%) dio… prema istorijskim etničkim granicama. Svi muslimani (Bošnjaci i Albanci) će biti deportovani na najbliže tranzitno područje (Albaniju) gdje će čekati deportaciju iz Evrope.”
Njegovo poznavanje geografije je takođe loše. On govori o teritoriji koju naziva “grčko/hrvatsko/srpska teritorija trenutno poznata kao Albanija”, a Albanija nema granice sa Hrvatskom. On predlaže da se ta teritorija podijeli tako da Grčka i Crna Gora dobiju svaka po 20%, a da preostalo ostane hrišćanskim Albancima. “Svi muslimanski Albanci će biti deportovani u centralnu Anatoliju.” Kao rezultat toga ostaće “prilično velika ” nenaseljena područja u Albaniji koja bi mogla biti ponuđena ka “trajna domovina (teritorija) za nekoliko hrišćanskih manjina” sa Bliskog Istoka.
Smatrajući sebe savremenim krstašem, Breivik se valjda nadao da će ubivši toliko svojih sunarodnika Norvežana izazvati novi svjetski rat u kojem bi Balkan bio jedan od središnjih frontova. Njegov dokument sadrži detalje o raznim medaljama koje će se dodjeljivati. Medalja za zasluge u “oslobađanju Balkana” će se dodjeljivati “za doprinos protjerivanju Islama sa okupiranih terotirija koje pripadaju Srbiji i Hrvatskoj (Kosovo i Bosna i Hercegovina).” Slične nagrade predviđene su i za Makedoniju i Albaniju.
Interesantno je da Breivik tvrdi da ga je “učešće Norveške u napadima na Srbiju” (NATO bombardovanje Srbije tokom kosovskog rata) nagnalo da odluči da “izvrši napad”. On piše:
Potpuno je neprihvatljivo kako su američki i zapadnoevropski režimi bombardovali našu srpsku braću. Oni su samo htjeli da protjeraju Islam deportujući albanske muslimane nazad u Albaniju. Kada su Albanci to odbili, oni zaista nisu imali drugog izbora već da koriste vojnu silu. Ne dopustivši Srbijancima pravo na samoodređenje za svoju suverenu teritoriju oni su indirektno iskopali grob za Evropu. Budućnost u kojoj će jednom niknuti nekoliko mini-Pakistana u svim glavnim gradovima Evrope. To nije prihvatljivo, nikako nije prihvatljivo.
Na kraju, Breivik govori o stvaranju takozvanog vojnog reda, kojem kaže da pripada. Prvi kontakt je ostvario preko srpskih “kulturnih konzervativaca “—vjerovatno ekstremnih nacionalista—na internetu. Upoznao je i druge iz cijele Evrope, ali bilježi:
Imao sam privilegiju da upoznam jednog od najvećih ratnih heroja Evrope u to vrijeme, srpskog krstaša i ratnog heroja koji je ubio mnogo muslimana u ratu. Zbog optužnice koju je EU podigla protiv njega za navodne zločine protiv muslimana, on je jedno vrijeme živio u Liberiji. Jednom sam ga posjetio u Monroviji, taman pred osnivački sastanak u Londonu 2002. godine.
Tekst za BUKU prevela i prilagodila Milica Plavšić