Naravno, on to radi i tvrdi sa potpunom ignoracijom i iz drugačijeg položaja. On je kod kuće sa internetom, strujom i svojim ležajem, a njegov dvojnik u šatoru ili blatu, čeka da pređe makedonsku granicu. Na ovaj način, ovaj mladi srpski pisac još jednom pobija ili negira albanski identitet. Ko imalo poznaje srpsko-albanske, i jugoslovenske odnose suglasit će se kad Slavenka, na istom mjestu, kaže: Bilo je jasno da oni (Albanci) pripadaju drugačijoj kategoriji nego što su Srbi, Hrvati, Makedonci, Crnogorci ili Slovenci. Srbi su čak mogli i zaratovati protiv Hrvata, ali oni nikad nisu gledali jedni na druge kao što su oboje gledali na Albance. Predrasuda protiv Albanaca, napisala je autorica, može se uporediti sa onom protiv Jevreja ili crnaca ili Roma u drugim kulturama.
„Albanci nisu nikad bili integrirani u socijalni, politički i kulturalni život zemlje. Egzistirali su odvojeno od nas, jedva vidljivi ljudi na marginama našeg društva, sa čudnim jezikom koji niko ne razumije, njihova tribalna organizacija, krvni feudi, drugačije navike i odijevanje. Oni su oduvijek bili gubitnici. Šta je bilo njihovo mjesto u jugoslavenskoj literaturi, u filmovima i popularnoj kulturi? Koji su poznati Jugosloveni bili Albanci? Zbog te izolacije (estrangement), nisu se u protest podigli znatni glasovi, u posljednjih deset godina, kada su Albanci na Kosovu živjeli praktično pod apartheid-om“.
Danas se albanska djeca, bez Srba, tiskaju da uđu u slavnu prishtinsku biblioteku, sa bijelim kupolama koje su modelirane prema izgledu ljudskog mozga, da bi našli i obezbijedili svoju stolicu, da bi mogli učiti, spremati ispite i studirati. Ujutru, redovi za ulazak mogu biti takvi kao da ih uređuje kakva fotografija za veliko-tiražne svjetske novine. Tokom 1990. – 1999. albanskoj djeci je bio zabranjen ulazak u današnju univerzitetsku i nacionalnu biblioteku Kosova. Danas, knjige sa hrvatsko-srpskim sadržajima stoje zaključane u arhivima ove ustanove i, koliko sam ja shvatio, nedostupne su. Srba nema, a ko bi se još i usudio zahtijevati što na srpskom. Bosanci, kojih na Kosovu i ima određen broj između albanskih i srpskih enklava, i čija se pjesma može čuti na nekim od kosovskih radija, izgleda da i ne idu u biblioteke.
Ono što je interesantno u idolatriji srpskog i albanskog nacionalizma jeste da su ova dva mnogo bliska jedan drugom, kao kakva braća koja imaju iste zahtjeve, a zbog tzv. fizikalnih zakona ne mogu egzistirati istodobno u istom mjestu. Njihovi narativi o naciji mnogo su bliži jedan drugom, nego što je srpski nacionalizam blizak hrvatskom ili bosanskom. Srbi i Albanci kao da se poznaju u onom iskonu, vide zajedničke korijene, kao da ih otkriva ona zajednička crta i istina zbog koje se preziru. I dan danas Srbi crtaju karte velike Srbije, i dan danas Albanci crtaju mape velike Albanije. I ovi zahtjevi su naravno nesumjerljivi. Kulturno presijecanje na Balkanskom poluostrvu ne dopušta ovakve magične rituale nacionalnog zanesenjaštva bez prakse ogromnih zločina.
Oni, dakle, Srbi i Albanci, tko god da oni jesu, etnički i zemljopisno shvataju svoju slobodu. Preko simbolike svojih dvoglavih orlova ocrtavaju područje slobode. Jedni se kreću od Jadrana, preko Grčke, Makedonije sa Skopjem, Tetovom, Gostivarom, preko Srbije prema Rudom u BiH, i završavaju sa Crnom Gorom i Podgoricom. Drugi „recentno” kreću ocrtavati prostor slobode preko linija Karlobag, Karlovac, Virovitica, Jadran, Bosna i Hercegovina, Crna Gora, Makedonija. Kod jednih se ove etničke mape nalaze na grobnicama, a kod drugih u udžbenicima. Jedni to zovu Srpski etnički prostor, a drugi Shqipëria Etnike.