Prve velike demonstracije organizvao je Srpski pokret obnove. Lider SPO Vuk Drašković pozvao je 16. februara 1991. godine na proteste u Beogradu zbog propagandnog i huškačkog izveštavanja Televizije Beograd, tada prozvane TV Bastiljom.
“Juriš” – komanda koju je tog 9. marta sa terase Narodnog pozorišta u Beogradu svojim pristalicama zadao Vuk Drašković ostaće zauvijek zapamćena u novijoj srpskoj istoriji.
Milan Komnenić, koji je tog dana stajao zajedno sa Draškovićem na čuvenom balkonu, ranije je za B92 govorio da taj 9. mart pamti kao “blistav ali neostvaren dan”.
“9. mart je bio svetlost, far i svetionik koji je zablistao tog dana i koji je trebalo da ukaže na putanju kojom jedna zemlja treba da ide. Zato kapa dole pred 9. martom jer je on učinio ono što se tada moglo učiniti. Problem je, međutim, sve ono što se zatim kasnije dogodilo”.
Više desetina hiljada ljudi izašlo je na ulice na poziv lidera SPO – tažili su da se smjene čelni ljudi Televizije Beograd. Tražene su ostavke tadašnjeg direktora državne televizije Dušana Mitevića i urednika Slavka Budihne, Predraga Vitasa, Ivana Kriveca i Sergeja Šestakova.
Na to je predsjednik Srbije Slobodan Milošević odgovorio represijom – gotovo 15. 000 policajaca bilo je tog dana na ulicama Beograda, vodeni topovi i konjica. Na kraju je na gradske ulice izašla i vojska – u tenkovima.
Tokom demonstracija na kojima je učestvovalo više desetina hiljada građana, poginuli su maturant Branivoj Milinović i policajac Nedeljko Kosović. Više stotina građana je povrijeđeno.
Radio B92 i televizija Studio B bili su zabranjeni. Miloševićev zahtjev za zabranu u djelo je sproveo tadašnji ministar policije Radmilo Bogdanović.
Lider SPO-a Vuk Drašković i tadašnji potpredsjednik SPO-a Jovan Marjanović su uhapšeni.
Narednog dana, 10. marta na Terazijskom platou okupilo se hiljade studenata koji su pored ostavki čelnika državne televizije, tražili i ostavku ministra policije Radmila Bogdanovića i oslobađanje uhapšenih opozicionih lidera.
Skupština Srbije je ubrzo usvojila ostavke rukovodećih ličnosti RTV Beograd, a usvojena je i ostavka ministra Radmila Bogdanovića.
14. marta iz zatvora je bio pušten Vuk Drašković.
Neposredan povod za protest bio je komentar na državnoj televiziji 16. februara u kojem je Slavko Budihna optužio SPO da je produžena ruka “ustaškog” hrvatskog režima.
Demonstracije su na kratko uzdrmale vlast tadašnjeg predsednika Srbije Slobodana Miloševića.
Par mjeseci kasnije počeo je rat u bivšoj Jugoslaviji – prvo u Sloveniji, zatim u Hrvatskoj, ‘92. u Bosni…Radio-televizija Srbije postala temelj, simbol i instrument Miloševićevog režima i vladajuće Socijalističke partije Srbije.