Kao što je to bio slučaj i sa prethodnim, anglosaksonskim listama, Dejli Telegraf ne rangira, niti detaljnije obrazlaže svoj izbor, već samo navodi deset naslova koji su, prema mišljenju njihovih književnih kritičara, obilježili književnost Južne Amerike.
Tako na listi upadljivo nedostaju djela Horhea Luisa Borhesa ili Karlosa Fuentesa, koji su se našli tek u širem izboru, a uočljivo je i prisustvo romana britanskog pisca Grejema Grina.
U svakom slučaju, Telegraf otvara listu romanom “Grad i psi” (La ciudad y los perros, 1963) nobelovca Marija Vargasa Ljose. Riječ je o tek drugom Ljosinom romanu, koji je bio toliko popularan i uticajan da je svom autoru donio nadimak “razum i savjest Perua”.
Tu je i kultni roman “Školice” (Rayuela, 1963), koji je u književne visove vinuo pisca Hulija Kortasara. Pjesnik Pablo Neruda svojevremeno je govorio da oni koji nisu čitali Kortasarova djela pate od ozbiljne, nevidljive bolesti.
Svoje mesto na listi je zasluženo dobio i kultni roman nedavno preminulog Nobelovca Gabrijela Garsije Markesa “Sto godina samoće” (Cien anos de soledad, 1967). Ovim romanom koji je ubrzo po objavljivanju stekao svjetsku slavu Markes je svijet uveo u magični realizam gdje se stvarnost i mitovi prepliću i stoje ravnopravno, rame uz rame.
Zahvaljujući prikazu Meksika u romanu “Moć i slava” (The Power and the Glory, 1940), Grejem Grin se takođe našao na ovoj listi. Svijet gangsterskih obračuna u ovoj knjizi predstavljen je, na nesvakidašnji način, iz ugla jednog sveštenika.
Odmah nakon objavljivanja, “Dnevnik motocikliste” (The Motorcycle Diaries, 1993) Ernesta Če Gevare izazvao je veliko interesovanje zbog brojnih autobiografskih priča. Generacije poštovalaca Če Gevarinog lika i djela uzdigli su ovaj roman i dodjelile mu kultni status, zbog čega se nalazi i na ovoj listi.
Na listi se našla i zbirka eseja “Lavirint samoće” (El laberinto de la soledad, 1950), kojom je sredinom XX vijeka Oktavio Pas izvršio nemjerljivo velik uticaj na meksičku inteligenciju. Međutim, univerzalnost ovog djela donijela mu je svjetsku slavu, pa značaj ove knjige danas prevazilazi meksičke granice.
U odabranom društvu svoje mjesto dobila je i “Kuća duhova” (La casa de los espíritus, 1982) Isabel Aljende. Kada se krajem osamdesetih pojavila sa svojim prvencem, ova do tada nepoznata novinarka raznijela je prvo čileansku, a potom i svjetsku knjižvenu scenu izvanrednom porodičnom sagom koja u sebi krije mnogo više.
Kvalitet “Alhemičara” (O Alquimista, 1988) tema je o kojoj se decenijama debatuje, ali je uticaj ovog djela i njegovo mjesto u popularnoj kulturi neosporno. Dovoljno je pomenuti podatak da je ovo najprevođenija knjiga jednog još uvijek živog pisca. U pitanju je, naravno, kultna brazilska ličnost Paolo Koeljo, čiji je roman o hodočašću jednog pastira po Egiptu osvojio svijet na prečac.
Roberto Bolanjo je često isticao da je rođen 1953. godine, iste godine kada su umrli Staljin i Dilan Tomas. Disleksičan, mučnog života, u svojim knjigama igrao se ne samo sa junacima već i sa narativnim formama. Zbog toga se na ovoj listi našlo i njegovo djelo “Divlji detektivi” (Los Detectives Salvajes, 1998), čiji je glavni junak nazvan ni manje ni više nego Odisej.
Roman koji zatvara listu Dejli Telegrafa je djelo Laure Eskivel “Kao voda za čokoladu” (Como agua para chocolate, 1989). Još jedan primjer magičnog realizma, ovaj roman govori o zabranjenoj ljubavi Tite i Pedra, kojima običaji ne daju da izraze svoju ljubav, pa Tita sve svoje emocije iskazuje kroz kuhinju i magična jela.