Nebojša: Šta to treba da se desi da se udružimo, da ojačamo zajedno i stvorimo jaku kulturnu scenu?
Zoran: Kod nas je jak taj palanački mentalitet gdje ćemo lakše da sjednemo na kafi i da imamo stav o nekom drugom nego što ćemo da se pogledamo u oči i kažemo šta mislimo a da budemo dobronamjerni. Tu ja polazim od sebe, da ne bude da je problem „tamo negdje“. To je veliko breme koje je teško nadvladati. Nije cilj natjerati ljude da misle jednako već da u svima nama postoji nešto što je najmanji zajednički sadržilac i da je to svima bude važno. Evo gledam ovih dana u Srbiji, svi se bave vazduhom i ekologijom. Imaš pluća, imaš dijete i važno ti je šta dišete i šta jedete. Neki ljudi su namjerili da rudare po Srbiji će vrlo teško to da urade, a ako i urade, biće zapamćeni kao veliki protivnici svog naroda. Kod nas nema tog najmanjeg zajedničkog sadržioca i mi sa istom energijom prilazimo svom egu, koji je neminovan da bismo bili umjetnici, i svojim društvenim pozicijama ili nekim drugom vrijednostima i često nam se desi da bismo u jednom danu i zagrlili kolegu i otišli na kafu na drugoj strani i rekli „nije mu nešto ona reklama“. I tu nastaje problem.
Nebojša: Mi živimo na prostoru koji je filmski prostor, sa tako bogatom tradicijom i podrškom države, mislim na bivšu Jugoslaviju. Kako se desilo da nismo nastavili tu tradiciju?
Zoran: Imao sam priliku da budem urednik publikacije „Mapiranje filmske industrije u BiH“ koja se u prvoj trećini bavi tim prelazom iz sistema snimanja filmova u Jugoslaviji na sistem kakav danas imamo. Nekada smo imali velike studije, Avala, Film, Jadran Film i druge koji su finansirali filmove i zastupali državne interese u tom smislu. Raspadom Jugoslavije nestali su veliki studiji i nastale male produkcije i producenti koji su finansirali film na drugačiji način, kombinacijom privatnog i javnog novca i koprodukcijama. Srbija je, čini mi se, najlakše prešla ovaj put, organizovala se i nastavila sa jakom filmskom scenom. Mi, u Banjaluci, nikada nismo ni bili filmski centar pa nismo ni imali šta da nastavljamo. I ovdje ponavljam taj problem „starijeg kolege“, mi jednostavno nismo imali od koga da nuačimo taj posao.
Zoran Galić je filmski producent rođen 1979. godine u Jajcu. Osnovne studije iz filmske i TV režije završio je 2007. godine na Akademiji umjetnosti u Banjaluci. Master studije Kreativne filmske i TV produkcije završio je 2015. godine na Fakultetu dramskih umetnosti u Beogradu. Do 2007. godine, Zoran se uglavnom bavi režijom, produkcijom i postproduckijom reklama, muzičkih spotova i kratkih filmova da bi od 2007. godine usmjerio svoje aktivnosti isklučivo na polje filmske i TV produkcije. Nezavisnu producentsku kuću Vizart Film osnovao je 2003. godine. Dugometražni i kratkometražni igrani, dokumentarni i animirani filmovi koje je producirao ili koproducirao su do sada osvojili preko 20 nacionalnih i međunarodnih nagrada i prikazani su na preko 100 festivala širom svijeta. Pored angažmana u Vizart Film produkciji tokom karijere radio je na mnogim sistemskim rješenjima za filmsku umjetnost i industriju u Republici Srpskoj i Bosni i Hercegovini. Urednik je publikacije „Mapiranje filmske industrije u BiH 2002-2013“ u kojoj je data prva poslijeratna analiza filmske industrije kod nas. Od 2015. do 2021. godine radi kao Šef MEDIA programa u Desku Kreativna Evropa. MEDIA program je program Evropske unije namijenjen sufinansiranju filmske industrije ukupnog fonda od 1,46 milijardi EUR za period 2014 – 2020. Od 2017. godine punopravni je član Evropske filmske akademije. Dobitnik je nagrade Ivica Matić za doprinos kinematografiji Bosne i Hercegovine (2014). Polaznik je European Audiovisual Entrepreneurs (EAVE) programa – klasa 2016/17. Polaznik je EX ORIENTE programa – klasa 2015/16. Na Kanskom filmskom festivalu je 2017. godine odabran u prestižni Producers on the Move program. Na istom festivalu je 2011. i 2014. godine bio dio Producers Network programa. Tokom 2018. i 2019. godine bio je dio programa Emerging Producers.