Predstavljamo filmove koji nikada nisu snimljeni, a bili bi veliki hitovi.
Srce tame – Orson Vels
Hvaljeni roman “Srce tame” Džozefa Konrada svoju je najbolju (mada prilično slobodnu) adaptaciju dobio u “Apokalipsi danas”, ali uprkos tome bilo bi zanimljivo vidjeti verziju koju je godinama ranije pripremao Orson Vels. Naime, on je već bio u ozbiljnim pripremama za taj film, imao je završen scenario (duži od 180 stranica, što tih godina nije bilo uobičajeno) i odabrane glumce, ali pokazalo se da je taj monumentalno zamišljeni spektakl u konačnici bio preskup pa je Velsa odbio šef studija RKO.
Njih dvojica nisu mogli da nađu zajednički jezik ni oko idućeg projekta pa se Vels odlučio da debituje kao filmski reditelj. Radilo se o “Građaninu Kejnu”, što se pokazalo najboljim mogućim rezervnim planom jer je taj film postao najpoznatiji naslov Velsove karijere.
Napoleon – Stenli Kjubrik
Kjubrik je tokom godina mahnito kupovao autorska prava za brdo romana koji su mu se svidjeli, što pokazuje i gomila kutija prepunih ideja i scenarija koje su ostale na njegovom imanju. Stoga ne čudi da je prikupio i priličan broj filmova koje nije stigao da realizuje, ali projekat Napoleona je svakako izgledao najzanimljivije.
Nakon uspjeha Odiseje u svemiru, Kjubrik se entuzijastično bacio na pripreme za snimanje filma o Napoleonu Bonaparteu kojim je oduvijek bio fasciniran. Navodno je tokom priprema filma i pisanja scenarija bio toliko opsjednut njime da se hranio isključivo hranom s jelovnika kakav je nuđen malenom ratobornom Korzikancu.
Kjubrik je sa ekipom izvidio lokacije, napravio rekonstrukcije Napoleonovih bitki, a planirao je da snima u Rumuniji uz pomoć tamošnje vojske koja je obećala da će mu dati 50.000 vojnika (od čega 10.000 konjanika). Za uloge Napoleona i Žozefome odabrao je Dejvida Hemingsa (navodno je razmišljao i o Džeku Niklsonu) i Odri Hepbern, pa se hvalio kako će Napoleon biti najbolji film ikada snimljen.
Na kraju je predviđen budžet bio viši nego što su producenti bili spremni da osiguraju, pogotovo što je tih godina propalo nekoliko istorijskih filmova, pa je MGM odustao od snimanja. Kjubrik je svoje opsežno istraživanje iskoristio tokom snimanja Berija Lindona, ali nikada nije odustao od filma o Napoleonu pa je krajem osamdesetih rekao kako nije spreman da se odrekne projekta za čije potrebe je pročitao skoro 500 knjiga. Jednako tako je smatrao da nije snimljen nijedan značajan film o tom legendarnom vojskovođi. Prošle godine je njegov prijatelj Stiven Spilberg najavio snimanje serije koja će se temeljiti na Kjubrikovom scenariju.
Kratka noć – Albert Hičkok
Poput Kjubrika i Hičkok je tokom karijere duge više od pola vijeka nakupio priličan broj nerealizovanih projekata, a posljednji film na kojem je radio svakako je zvučao vrlo intrigantno. Radilo se o adaptaciji istoimenog špijunskog romana Ronalda Kirkbrajda o napetom lovu na dvostrukog agenta, a Hičkok je imao namjeru da snimi realističnu verziju Džejms Bonda. U glavnim ulogama Hičkok je vidio Klinta Istvuda i Šona Konerija, a odabrao je i Liv Ulman, Katrin Denev i Voltera Mataua.
Na samom projektu reditelj je radio više od tri godine pa je promijenio nekoliko scenarista, a u završnici je bio zadovoljan verzijom koju je napisao Dejvid Frimen.
Međutim, tokom pretprodukcijske faze reditelj je, zbog narušenog zdravlja, odlučio da se povuče, a ubrzo je i umro.
Lenjingrad – Serđo Leone
Neposredno nakon snimanja filma “Bilo jednom na Divljem zapadu”, Serđo Leone naletio je na knjigu Harisona Salizburija (novinar Tajmsa) “The 900 Days: The Siege of Leningrad”, koja detaljno opisuje sve užase te epske bitke. Tako se rodila ideja o snimanju ljubavne priče koja se odvija tokom opsade grada, a za protagoniste ima američkog snimatelja koji uoči napada tamo ostane sa ruskom djevojkom (”Zamislite zameo ih vjetar”, govorio je Leone).
Film se trebalo da se snimi u tadašnjem SSSR-u kuda je Leone nekoliko puta odlazio na dogovore, glavna uloga bila je namijenjena Robertu De Niru, a muziku je napisao Enio Morikone (ali ga nikada nije snimio) . Čak se i politička klima mijenjala, što mu je išlo na ruku pa je Leone bio sve odlučniji u namjeri. Tako je do kraja 1988. godine osigurao budžet od 100 miliona dolara u koprodukciji nekoliko zemalja.
Pripreme su se nastavile još dvije godine (Leone je o ovom filmu sanjao od kraja šezdesetih), ali je reditelj preminuo svega dva dana prije potpisivanja ugovora. Leone kao da je i to predvidio pa je lično prije smrti odabrao francuskog reditelja Žan-Žaka Anoa za svog nasljednika, ali se taj projekat na kraju nije realizovao (Ano je nekoliko godina poslije režirao film “Neprijatelj pred vratima”).
Dina – Alehandro Hodorovski
Titula “najuticajnijeg filma koji nije snimljen” dovoljno govori o ovom projektu, a premda je i Linč odradio izvrstan posao, nema sumnje da bi čileanski luđak i okultist Hodorovski uspio da snimi nezaboravan film. Možda zvuči suludo, ali ovom majstoru bizarnog i nadrealnog pošlo je za rukom da prikupi novac i krene s pretprodukcijom. Već se tada moglo naslutiti kakva bi to poslastica bila jer su među saradnicima bili jedni od nauticajnijih imena filma, dok je uloge podelio Orsonu Velsu, Dejvidu Karadinu, Gloriji Svanson kao i Miku Džegeru i Salvadoru Daliju. Ipak, rast troškova, ekscentrični reditelj i njegov scenario dovoljan za 14-satni film zaustavili su projekat.
Krstaški rat – Pol Verhoven
Za kormilom novog Robokapa sjedio je daroviti Žoze Padilja, a taj rimejk je savršen podsjetnik na činjenicu da je Holivud prestao da snima dobre akcione filmove kada je nestala generacija reditelja Pola Verhovena, čiji je original po svemu superioran novoj verziji. Danas se Verhoven vratio u domovinu, a dok je mogao da “barata” sa Holivudom kako je htio gledaoci su dobijali klasile poput Robokapa, Potpunog opoziva, Mesa i krvi i Sirovih strasti. Zato je prava šteta što Verhovenu nije pošlo za rukom da na vrhuncu karijere snimi istorijski ep, svojevrsnu mješavinu Spartaka i Konana kao i njegov odgovor na Lorensa od Arabije u kojem je Arnold Švarceneger trebalo da učestvuje u krstaškim ratovima.
Film je ušao i u pretprodukcijsku fazu, izgrađeni su setovi u Španiji, a pored Švarcenegera u filmu je trebal da glume Robert Duval, Dženifer Koneli i Džon Turturo. Predviđeni budžet premašio je 100 miliona, a onda je produkcijska kuća “Carolco” bankrotirala zbog propasti “Ostrva boje krvi”, što je zacementiralo sudbinu potencijalno zanimljivog blokbastera.
Pored velikog budžeta i propasti kompanije, sudbinu filma sigurno je zapečatilo i to što je iskusni provokator Verhoven u vrijeme Zalivskog rata želio da snimi film u kojem su muslimani pozitivci, dok su Katolička Crkva i krstaši zaslužni za silovanja, pljačke i slične pojave. Za scenario Valona Grina kažu da je jedan od najboljih scenarija bez produkcije koji kruže Holivudom.
Supermen živi – Tim Barton
Posljednji pokušaj oživljavanja Supermena bio je mnogo zabavniji nego onaj prije nekoliko godina, premda ni on nije preterano interesantan, pa je zato prava šteta što Bartonova verzija nije zaživjela. Projekt se kuvao u devedesetim i na njemu se izmijenilo nekoliko imena, a jednu od verzija scenarija napisao je tada popularni Kevin Smit i njegovu verziju fanovi smatraju najbližom i najvjernijom Supermenovoj mitologiji.
Kada se Barton prihvatio projekta, u glavnoj ulozi želio je Nikolasa Kejdža, dok je trebalo da negativci budu nezaobilazni Leks Lutor i Dumsdej, ali je i taj projekat napušten nakon nekoliko godina razvojnog pakla.
Susret s Ramom – Dejvid Finčer
Kultni SF roman legende žanra Artura Klarka nagrađen je dvjema najznačajnijim SF nagradama, “Hugom” i “Nebulom”. Priča o pojavi neobičnog cilindričnog vanzemaljskog broda u Zemljinoj blizini oduševila je Morgana Frimena, koji je u nekoliko navrata istakao da je spreman da bude producent ovakvog romana.
Frimen je na saradnju uspio da nagovori i Finčera s kojim je nekoliko godina ranije sarađivao na filmu Sedam, pa se počelo ozbiljnije razmišljati o projektu. Nakon početnih problema, 2003. godine činilo se da je sve spremno, ali onda je opet došlo do zastoja, mada je Finčer još 2007. godine u intervjuu rekao da je vezan za taj projekt.
Godinu dana kasnije Finčer je najavio da će teško doći do snimanja, objašnjavajući to ”nepostojanjem scenarija i Morganovim lošim zdravljem”. Dvije godine kasnije se predomislio i obećao “Susret s Ramom” u 3D izdanju, ali do danas se ništa nije dogodilo.