Pomoću tehnologije laserskog skeniranja (LiDAR) iz helikoptera, naučnici su došli do spektakularnog otkrića razgranate mreže do sada nepoznatih naselja koje je izgradila “izgubljena” pred-kolumbovska civilizacija. Ovo otkriće je stavilo tačku na dugogodišnju raspravu među naučnicima, da li je gusta Amzonska šuma u regionu Ljanos de Mohos bila dom velikih populacija.
Najnovija studija objavljena u časopisu Nature, sugeriše da je misteriozni narod Kazaraba najverovatnije bio brojniiji nego što se ranije mislilo i da su razvili jedinstvenu civilizaciju koja je bila prilagođena surovom okruženju. Malobrojne informacije koje su poznate o ovom narodu iz džungle govore da su ovde živeli u periodu između 500. i 1400. godine.
LiDAR priskače u pomoć
Za potrebe studije, istraživači su koristili specijalizovani multi-senzorni sistem iz vazduha uz pomoć kog se na hiljade infracrvenih laserskih zraka u sekundi odbijalo o teren kreirajući 3D model sturkture tla. Na ovaj način je izbegnut problem guste vegetacije koja blokira put ka udaljenim i neistraženim delovima.
A ispod guste vegetacije, naučnici su našli ono o čemu se godinama spekulisalo. Otkriveno je nekoliko nepoznatih naselja unutar mreže puteva, nasipa i kanala koji su spajali dva veća naselja – Kotoca i Landivar.
Nepristupačnost terena ove regije je uslovljena nizijskom tropskom savanom na jugozapadu Amazonskog basena. Svake godine ovde dolazi do smena vlažne i suve sezone – u najsušnijim mesecima nema kiše, ali tokom kišne sezone između novembra i aprila veliki deo područja je poplavljen mesecima.
Međutim, i pored svih surovih okolnosti i okruženja koje je nepogodno za život, španski misionari iz 16. veka su pronašli i zabeležili izolovane zajednice koje su tamo živele. Iz tog razloga su naučnici sve vreme sumnjali da u gustim šumama Amazona postoje ostaci izgubljene civilizacije, navodi arheolog i autor studije Hajko Prumers.
Ali tek sa najnovijom tehnologijom nauka je došla do dokaza da su postojale “tropske urbane celine”. Laserski zraci su otkrili da je postojalo čak 24 naselja, koji su mogli da budu dom hiljadama ljudi. Spajani putevima i nasipima, njihova struktura je bila u vidu koncenrtičnih krugova. Oni su se prostirali oko dva glavna naselja – koja su prethodno bila poznata – ali tek sad je otkriven njihov pravi obim. Najjasniji dokaz koji ukazuje na naseljenost regiona jeste, kako autor studije tvrdi, činjenica da su naselja bila udaljena jedna od drugih na oko sat vremena hoda.
Takođe, arheolozi ukazuju na povezanost Kotoke i Landivara mrežom puteva, kao i na velike platforme na čijem vrhu se nalaze ogromne piramide, što govori da su ova dva naselja bili religijski centri. U ovom trenutku religija ovog naroda je nepoznata, ali na osnovu orijentacije piramida i nekih prethodno slučajno otkrivenih sahrana, naučnici pretpostavljaju da su i oni imali svoje religijske prakse.
Struktura naselja otkriva misteriju sloma
Kazarabe su po svemu sudeći imali neoubičajenu praksu gradnje. Unutar ovih naselja su nađene razgranate infrastrukture kanala i rezervoara za vodu. Zajedno sa putevima i naspima, mreže kanala su sprovedene u svim pravcima iz većih naselja i predstavljali su veliku investiciju u pogledu prirodnih resursa i mobilizacije radne snage. Autor studije Prumers dodao je i da je sistem možda korišćen u svrhu kontole sezonskih poplava, kao i da su neki od rezervoara najverovatnije korišćeni za uzgoj ribe.
Sve ovo navodi na zaključak da se misteriozna civilizacija suočila, sto godina pre dolaska Španaca, sa nestašicom vode koja je dovela do konačnog civilizacijskog sloma. Naučnici sumnjaju da su se njihovi sistemi za navodnjavanja u velikoj meri oslanjali na plavne vode i da se prilikom dužeg perioda suše, sistem pokazao kao neodrživ.
Ova i mnoge druge drevne civilizacije, kao npr. Maje, potvrdile su postojanje civilizacija i u regionima za koje se nekad smatralo da nisu pogodne za život. Štaviše, možda upotreba sličnih tehnologija u budućnosti dovede do još sličnih otkrića, zaključuju naučnici.