Ukratko – najveći genij renesanse, čovjek koji utjelovljuje renesansni ideal svestrana čovjeka – višestruko nadarena čovjeka neutažive znatiželje i žudnje za novim spoznajama.
Leonardo da Vinči je bio jedan od najistaknutijih umova renesanse koji je spojio srednjovekovno enciklopedijsko znanje sa egzaktnom modernom metodom opažanja.
Posljednja večera
Samo jednostavno nabrajanje njegovih neumjetničkih interesa graniči s neshvatljivim: anatomija, botanika, kartografija, geologija, matematika, aeronautika, optika, mehanika, astronomija, hidraulika, akustika, niskogradnja, tehnika proizvodnje oružja, planiranje gradova.
Njegova djela “Posljednja večera” (1495-97) kao i “Mona Lisa” (1503-06) spadaju među najpopularnije i najuticajnije slike renesanse, dok njegovi spisi odražavaju duh znanstvenog istraživanja i mehaničke inventivnosti koja je bila stoljećima ispred svoga vremena.
Slikarstvo je učio kod Verokija, naslikavši na njegovom “Krštenju Hristovom” anđela koji kleči. Slijedile su zatim: nedovršene kompozicije “Poklonjenje kraljeva” i “Sveti Jeronim”, slike “Bogorodica u pećini” i zidna slika “Posljednja večera”, prvo monumentalno djelo visoke renesanse, u kome su savršeno povezani likovi u pokretu, s izrazom dramatskog uzbuđenja.
Mona Liza, 1506
Leonardovom firentinskom razdoblju pripada portret “Mona Lize Đokonde”, a u drugom, milanskom periodu nastale su slike “Sveta Ana s Bogorodicom i Isusom” i “Sveti Jovan Krstitelj”. Od Leonardovih vajarskih radova nije sačuvan nijedan, pa se o njihovom izgledu može suditi samo po crtežima i studijama.
Kao graditelj, Leonardo je izvodio inženjerske, regulacione i fortifikacione radove i stvarao urbanističke osnove i planove za idealne gradove budućnosti. Područje njegovih naučnih istraživanja obuhvata još i matematiku, fiziku, mehaniku i anatomiju, a u nauci o umjetnosti glavno djelo mu je “Traktat o slikarstvu”, koje sadrži njegova zapažanja, zaključke i pouke o slikanju.
Njegov veličanstven intelekt, njegova neuobičajena snaga opservacije, te njegovo majstorstvo umjetnosti crtanja vodilo ga je u promatranje same prirode, koju je proučavao sa metodičnošću i ubacujući logiku – u čemu su njegova umjetnost i njegova nauka bile jednako zastupljene.
Pronalasci
Samo jednostavno nabrajanje njegovih neumjetničkih interesa graniči sa neshvatljivim: anatomija, botanika, kartografija, geologija, matematika, aeronautika, optika, mehanika, astronomija, hidraulika, čovjekov let, akustika, niskogradnja, tehnika proizvodnje oružja, planiranje gradova…
Leonardov učinak je pregled toga izvanrednog perioda ljudske istorije koji je poznat kao italijanska renesansa, perioda velikih kulturnih prednosti i velikih projekata. Leonardova djela su odraz čovjeka i žene toga doba, onoga što su osjećali i činili, sprava koje su gradili kako bi zauzvrat mogli graditi zgrade, palače, dvorce; mašine za vođenje rata, za rad, za proizvodnju i trgovinu svih onih roba čija dostupnost je bila od vrlo velike važnosti za vladare i njihove dvorove.
Crtež proučavanja embriona
No kako bilo, još važnije, Leonardovi pronalazci su svjedoci ko i šta je on bio – čovjek koji je bio oblikovan najomiljenijim i najstimulativnijim gradom toga doba, Firencom, i ko je bio potican na osnovu svog vlastitog uzorka istraživanja i skiciranja ideja i planova i koncentriran na više različitih sektora, rangiranih od hidraulike do mehanike, do letenja, do anatomije i do optike…
Trebamo samo pogledati neke od najinteresantnijih ideja od svih sadržanih u više od 6.000 Leonardovih zapisa kako bismo shvatili veličinu njegovih misli.
Jedan od najznačajnijih pronalazaka je i padobran.