Kuća u kojoj je živio Ernesto Sabato, posljednji veliki argentinski književnik 20. vijeka, biće pretvorena u muzej, saopštio je Kulturni institut provincije Buenos Ajres.
Sabato, koji je umro 30. aprila u 100. godini, živio je u kući u Santos Lugaresu, nedaleko od Buenos Ajresa. Poslednji veliki pisac u generaciji Horhea Luisa Borhesa i Hulija Kortasara, bio je i fizičar, slikar i angažovani intelektualac.
Sabatu su svjetsku slavu donela tri romana – “Tunel” (1948), “O junacima i grobovima” (1961) i “Abadon, anđeo uništenja (1974)”, prevedena na 30 jezika.
Rođen 24. juna 1911. godine u Rohasu, na području Buenos Ajresa, od oca italijanskog porekla i majke italijansko-albanskog porekla.
Sabato je 1984. godine osvojio nagradu Servantes, najveće književno priznanje na španskom jeziku. Te iste godine je bio predsjedavajući nacionalne Komisije za nestale osobe, čiji su radovi o zločinima diktature (1976-1983) objavljeni u knjizi “Nunca Mas” (Nikad više).
To djelo je poslužilo kao osnova za optužnicu tokom istorijskog suđenja bivšim šefovima vojne hunte 1985. godine. To suđenje u javnosti je poznato kao “argentinski Nirnberg”.
Fizičar postaje jedan od najvećih svetskih pisaca
Sabato je bio doktor fizike, studirao je filozofiju na univerzitetu u Plati, oko 60 kilometara južno od Buenos Ajresa, ali je 1945. godine odlučio da napusti nauku i posveti se književnosti, kasnije slikarstvu, njegovoj velikoj strasti.
On je 1979. godine odlikovan ordenom Legije časti Francuske, gde je njegov roman “Anđeo tame” osvojio nagradu za najbolji strani roman tri godine ranije.
Sabato je napisao i brojne eseje, među kojima je najpoznatiji “Prije kraja” iz 1999. godine, koji se smatra njegovim “duhovnim testamentom”.
U mladosti je bio sekretar Komunističke omladine. Međutim, njegov skepticizam je preovladao, pa se često deklarisao kao “hrišćanski anarhista” ili ateista.
Uprkos slavi, Sabato je živeo skromno poslednjih nekoliko godina u kućici u Santos Lugaresu, sa svojom predanom sekretaricom Elvirom, koja mu je postala supruga.