U Bolonjskoj palati u Rimu upravo je otvorena izložba Mikelanđela Merizija zvanog Karavađo koja traje do 15. maja.
Postavku karakterišu brojni radovi poznatog slikara a kao zanimljivost postavljen je policijski izveštaj gde se navodi da je Karavađo uhapšen zbog posedovanja noža i mača na ulicama Rima.
Ovom izložbom, zapravo počinje obeležavanje četiri veka od smrti velikog Karavađa (1571‐1610). Postavka rasvetljava mnoge zagonetne činjenice iz slikarevog života, na primer, zašto je bio uhapšen (izložen je policijski izveštaj o tome da je uhvaćen sa oružjem), zatim neverovatan kaleidoskop njegovih kontakata tokom boravka u Rimu (1595/96‐1606), sve to zahvaljujući dugogodišnjem istraživanju sedmoro istoričara umetnosti, paleografa, arhivara i istoričara koji su pretražili 60 kilometara polica sa spisima u državnom arhivu.
Na izložbi se mogu videti, dakle, originalna dokumenta kojima se potvrđuje da je Karavađo u Rim stigao u svojoj dvadeset petoj godini a ne u dvadesetoj kako se do sada mislilo, kao i da se zaposlio u slikarskog radionici jednog sicilijanskog umetnika – Lorenca Karlija.
Karavađov život je ilustrovan, između ostalog, i portretima njegovih prijatelja, neprijatelja, učitelja i učenika, uz naravno njegova dela kao i dela koja mu se pripisuju, i nezaobilazna remek-dela, kao što su “Bahus”, “Judita i Holofern”, “David i Golijat”, “Meduza”, “Neverrni Toma”, “Lautista”, “marija magdalena”, “Sveti Jovan”…
Sin jednog zidara iz mesta Karavađa kraj Borgama, i sam je započeo kao zidarski radnik, pripremajući freskistima malter za podlogu. Od 1585. godine, Karavađo bedno živi u Rimu, napola sluga (kod viteza d` Aprino), napola slikar, a njegova dela polako postaju sve zapaženija.
Prinuđen da posle nekakve kavge u kojoj je mačem smrtno ranio jednog svog druga utekne 1606. godine iz Rima, Karavađo počinje svoj lutalački život po Napulju, po Malti, gradovima Sicilije, pun novih burnih zgoda i nezgoda a takođe i novih slikarskih uspeha.
U crkvenu ikonografiju uvodi neugledne figure, slikane bez doterivanja – iz naroda.
Njegovi protivnici, karačijevci, nazivali su ga “slikarom prljavih nogu”, jer je stvarno, na nogama slikao i trag prašine.
Eksperti tvrde da je “fotografisao” svoje modele, i to 200 godina prije pronalaska kamere.