Ako je, na primjer, predsjednik Srbije Boris Tadić u susretu s Merkelovom ostao u okvirima domaćinske i diplomatske učtivosti kakva priliči političaru u kojem međunarodni partneri vide “evropsko lice Srbije” nije trebalo čekati više od jednog dana pa da se vidi kako se njeno insistiranje na “normalizaciji odnosa Srbije s Kosovom” – koje podrazumijeva nastavak dijaloga Beograda i Prištine, djelovanje Euleksa (evropske misije za vladavinu prava) na cijeloj teritoriji Kosova i smanjivanje i ukidanje paralelnih struktura na sjeveru Kosova – u nacionalističkoj interpretaciji doživljava i kao “ponižavanje srpske države i srpskog nacionalnog korpusa na Balkanu”. Ono što kao uglađen domaćin nije mogao da kaže Tadić u Beogradu rekao je – nakon hitne posjete šefa srbijanske diplomatije Vuka Jeremića – predsjednik Republike Srpske Milorad Dodik u Banjaluci.
Slična interpretacija dolazi i sa stranica moskovske “Pravde” čiji komentator navodni njemački pritisak na Srbiju stavlja u “istorijski kontekst” u kojem je Njemačka još u 19. stoljeću vjerovala da je Balkan zona njenih strateških interesa u čijem je provođenju glavni neprijatelj Srbija “sa sjenkom Rusije iza nje” i tom vjekovnom predrasudom objašnjava se i sve drugo u njemačko-srpskim odnosima, od Hitlerovog komadanja Srbije u Drugom svjetskom ratu preko njemačke uloge u raspadu Jugoslavije do njemačke podrške vojnoj intervenciji u Srbiji i nezavisnosti Kosova.
Takve interpretacije mogu da gode onima u Srbiji koji su oduvijek sve što se događalo devedesetih radije pripisivali “međunarodnoj antisrpskoj zavjeri” nego samodestruktivnoj politici “ili ćete s nama ili vas neće biti” oličenoj u godinama Miloševićeve vladavine. Njima kao da još niko nije javio da je “hladni rat” završen prije više od dvadeset godina, onda kad je Milošević uzvikivao kako “ni oružane bitke nisu isključene”, i da je u godinama kad je Srbija bila zaokupljena ratovima nastajala jedna nova Evropa bez granica u kojoj su etničke paradržave i granice samo anomalija naslijeđena iz srednjovjekovlja. To je na balkanskoj turneji pokušala da kaže i Merkelova kad je govorila kako će onda kad zemlje regije postanu dio Evrope sve sadašnje granice biti nevažne.
Dodikova izrazito konfrontaciona retorika u vezi s posjetom Merkelove Beogradu nije i jedini znak da Beograd i Banjaluka koordinirano nastupaju u najnovijoj epizodi već viđenog u seriji “mi protiv cijelog svijeta”: činjenica da ministar spoljnih poslova Srbije dolazi na razgovor o spoljnopolitičkim pitanjima kod predsjednika jednog od dva bosanskohercegovačka entiteta i da su na stolu između njih tokom razgovora posađene zastavice Srbije i Republike Srpske trebalo bi valjda da tim srpsko-srpskim razgovorima da privid međudržavnog dijaloga. Takav privid otvoreno propagira i šef srbijanske diplomatije koji kaže kako je cilj razgovora bio da se obezbijedi podrška Bosne i Hercegovine, kao članice Savjeta bezbjednosti Ujedinjenih nacija, za stav Srbije u predstojećoj njujorškoj raspravi o Kosovu.
Riječ je samo o najnovijoj demonstraciji kako je čak i navodna prodejtonska retorika iz Beograda, o poštovanju dejtonskog uređenja i dogovora sva tri naroda u Bosni i Hercegovini, tek paravan za sistematsko bagatelisanje i paralizu funkcionisanja bosanskohercegovačkih državnih institucija. Po Dejtonu je, naime, spoljna politika u nadležnosti države a ne entiteta pa je i koordinacija spoljnopolitičkih stavova s entitetom umjesto s državom loš znak o tome koliko se ozbiljno misli kad se insistira na “dogovoru tri naroda”.
Politika konfrontacije s međunarodnom zajednicom u nedavnoj je prošlosti nanijela toliko štete srpskim nacionalnim interesima da ne može a da se ne postavi pitanje: ne ide li i ono za šta se u svijetu vjerovalo da je “proevropska Srbija” putem samoizolacije? Tamo je – u svakom slučaju – vodi Dodikovo odbijanje da prihvati bilo kakvo međunarodno posredovanje u nastojanjima za uspostavu “funkcionirajuće” bosanske države. To što je Angela Merkel u posjeti Balkanu zaobišla Sarajevo bila je njena – i evropska – direktna poruka bosanskohercegovačkim političarima i javnosti da ona zapravo u toj zemlji i nema partnera za razgovor. Ako i gotovo godinu dana nakon lanjskih oktobarskih izbora Bosna i Hercegovina još nema Savjet ministara ne treba očekivati da evropski partneri priznaju legitimitet “vladi u tehničkom mandatu” koja opstaje na vlasti samo zato što se uporno onemogućava formiranje nove vlasti. Osim toga, kad je upravo njemačka kancelarka u seriji posredničkih nastojanja krajem prošle i početkom ove godine nudila učešće i pomoć u unošenju u bosanski ustav “evropske klauzule” koja će omogućiti deblokadu odlučivanja na državnom nivou, upravo je Dodik odbio bilo kakvo evropsko posredovanje. On može i sada odbijati međunarodnu pomoć ali na taj način dokida bilo kakvu mogućnost da bude bilo čiji partner u bilo čemu.
Nije li, uostalom, drastično upadljivo da su u posjeti Hrvatskoj dominirale teme ekonomske saradnje i investicija a nakon posjete Beogradu teme nacionalnog ponosa i poniženja? Do sada se o tome nešto moralo naučiti. Na žalost – nije.