foto Beogradskiizlet
No, šta ako ne bude kandidata s drugim političkim i ideološkim stanovištem na ponovljenim beogradskim izborima 2. juna?
Sredinom januara 2006. godine počelo je rušenje parlamenta DDR. Arhitektonsko djelo u koje je ugrađeno preko 5 000 tona azbesta nestalo je iz blizine Alexander Platza u nepune tri godine. Na tom području sagrađena je Berlinska palata, prema baroknom modelu rezidencije Hohenzollerna koju su pedesetih godina prošlog vijeka uništile vlasti DDR-a. Tako se, pozivajući na štetnost azbesta, ko zna koji talas političke postmoderne u Bundestagu obračunao s nasljeđem zrele moderne, demonstrirajući mitologizaciju viševjekovnog perioda imperijalističke njemačke istorije. Berlinska palata je istovremeno zgrada u kojoj je Karl Liebknecht proglasio uspostavu Slobodne Republike Njemačke 9. novembra 1918. godine. Balkon na kojem je Liebknecht održao poznati govor s cjelokupnim portalom pomenute palate nije se našao u obnovljenom objektu, već je interpoliran u zgradu koja je bila sjedište predsjedništva DDR. Igra s kulturom sjećanja i politikom pamćenja u tom slučaju završena je trajno, a rezultati i danas bole njemačko društvo i njemačku javnost. No, pitanje je da li bi parlament DDR-a ikad bio uništen da materijal koji je korišten za izgradnju nije bio azbest.
Priliku za takvim upitnikom neće imati građani i građanke Beograda, šira zajednica i šira javnost. Uspije li namjera Aleksandra Šapića, privremenog gradonačelnika Beograda, igra s kulturon sjećanja i politikom pamćenja bila bi jedan od posljednjih aktova uspostave profašističke, proimperijalističke ideje novog talasa obračuna s komunističkim i socijalističkim idejama.
Šapić u ime estrade srbijanske politike najavljuje skidanje “oreola komunizma” i “oslobađanja” srpskog naroda komunističke prošlosti, a potom i oslobađanje srpskog naroda “neokomunista, neoboljševika obmotanih u plašt zelenih liberala”. Vlada poslije Zorana Đinđića je, argumentuje Šapić, izjednačila partizanski i četnički pokret i zahvaljujući tome danas postoji restitucija imovine ljudima kojima je komunistički režim tu imovinu oduzeo. “Taj period naše istorije koji Broz simboliše je bio jedan od najpogubnijih po srpski narod i zato je važno da on gore više ne počiva, jer samo tako ćemo konačno jednom za svagda završiti sa komunizmom na ovim prostorima” – naglasio je Šapić na TV Pink i u objavi na Instagramu.
Šapić bi se obračunavao sa idejama, ljudima, pa tek kasnije s kulturom sjećanja i politikom pamćenja. Budući da ovaj prvi obračun već postaje intenzivan u srpskom političkom diskursu, sa jasnim pravcem i smjerom, na redu je pomenuti akt kao slijed provedbe istorijskog revizionizma. Kao bijeda neoimperijalističke ideje takozvanog “srpskog sveta”. U jeku bjesomučne rasprodaje imovine koju je Srbija naslijedila od Jugoslavije, veličanja privatne svojine i u jeku provedbe buržoaskih ideja proliferacije beogradskog urbanog tkiva, Šapiću sada smetaju Tito i Jovanka. Da li je sljedeća inicijativa u igri s gumicom Aleksandra Šapića rušenje svog jugoslavenskog nasljeđa u stambenoj arhitekturi, ustupanje atraktivnih lokacija bogatim investitorima, to zasad ne znamo ali možemo da pretpostavimo. Upravljanje Beogradon zarad pompezne dominacije buržoaskog aspekta ideje privatne svojine ionako nije novost u naprednjačkoj vladavini. Pokazuju to privatizacija BIGZ-a, Geneksa, Sava Centra, Hotela Jugoslavija, potencijalna prodaja Generalštaba, pa i moguće privatizacije brojnih drugih arhitektonskih djela koja su nasljeđe Jugoslavije, a o kojima Republika Srbija i Grad Beograd navodno nisu u stanju da brinu.
Igra gumicom Aleksandra Šapića mogla bi da potraje do 2. juna, bude li na predstojećim izborima kandidata s drugim političkim i ideološkim stanovištem. Da li će opozicija uopšte izaći na beogradske izbore, to je zasad otvoreno pitanje, s obzirom da je riječ o jedinom demokratskom mehanizmu političke promjene u glavnom gradu Republike Srbije. No, više od toga interesuje naredna inicijativa Aleksandra Šapića, privremenog gradonačelnika Beograda i velikog fana Dragoljuba Draže Mihailovića. Da li će beogradski gradonačelnik uopšte imati snage da Aleksandru Vučiću, predsjedniku Republike Srbije, sugeriše da se iseli iz zgrade Saveznog izvršnog vijeća, koju u skladu sa trenutnom politikom Srbije u obračunu s komunističkim oreolom treba ili demontirati ili privatizovati. Bila bi to uistinu prva tačka obračuna s jugoslavenskim nasljeđem. Sve dok srbijanski predsjednik provodi diktaturu u zgradi u kojoj su konferencijske sale dobile nazive po jugoslavenskim republikama, ideja diktature “srpskog sveta” neće biti daleko od trenutnih postavki.
P.S. Milivoj Bešlin, istoričar: “S druge strane Tita nisu Srbi, nego fašizam”