Nakon prvog teksta Smrt akademije (https://6yka.com/kolumne/dzenan-skelic-smrt-akademije ), uslijedila je disciplinska prijava na mom matičnom Univerzitetu, gdje sam stalno zaposlen kao redovni profesor za užu naučnu oblast Psihologija, za težu povredu radne etike, jer sam tesktom namjerno nanio štetu uposlenicima i univerzitetu generalno. Formirana je Disciplinska komisija, vodio se medijski rat na lokalnim portalima, da bi sloboda govora i misli u konačnici triumfirala kroz odluku komisije da odbaci prijavu kao neosnovanu.
Niko međutim nije ništa poduzeo povodom, u medisjkom procesu nedvosmisleno potvrđenih konstatacija o nepotizmu, trgovini uticajima, mobingu i zloupotrebi ovlasti i pozicija. Niko nije ništa poduzeo niti povodom tvrdnji o plagijatorstvu na osnovu kojega je stečeno zvanje redovitog profesora spomenutog kolege, trenutnog prorektora za finansije.
Nije se nitko, niti od novinara istraživača, ozbiljnije pozabavio ovim temama, niti pisao, niti dalje ispitivao, ili istraživao navode, koji su lako dokazivi dedukcijom kauzaliteta i iz njih proizašlih objektivnih činjenica na terenu, odnosno na univerzitetu.
Sa druge strane pak, pojavljuje se tekst na portalu Valter, vrlo kvalitetnog novinara, koji se u podužem istraživačkom osvrtu bavi slučajem u kojem je supruga pomoćnika ministra Ze-Do kantona zaposlena u Đačkom Domu, nalazeći tu elemente nepotizma, iako se radi o veoma udaljenim ustanovama, te je veoma nategnuto dokazivanje, da se radi o trgovini uticajem, dok se kod bračnog para Bušatlić radi o tome da je suprug bio dekan, kada je primljena supruga u radni odnos na njegovom fakultetu, te je svakoj budali jasan mehanizam nepotizma u pozadini događanja.
Moram se stoga zapitati: „Da li sam ja nabasao na ljude?“, koje sistem štiti u njihovim lopovlucima.
Sa sigurnošću mogu pak zaključiti, kako je akademija definitivno mrtva na zeničkom univerzitetu, jer se nakon jasnih i nedvosmislenih konstatacija o nepotizmu i plagijatorstvu, pritiscima, mobingu, akademskom zlostavljanju, pretvaranju univerziteta u kafanu i pijacu, ništa nije desilo, izuzev pokušaja da se mene ušutka.
Rektor je nešto promrmljao, što je trebalo da sve moje i medijske navode relativizira, ne da ih ospori, jer bi to bila odveć jasna laž, već da ih relativizira, te da pozornost skrene spinom na druge teme i kvazi probleme.
Kolege profesori su po kuloarima odobravali moje pisanje i borbu, tiho, stidljivo, više u metaforma nego otvoreno, valjda u strahu za svoje nezaštićene guzice. Zaboravili su, ili nikada nisu niti znali, kako je moćna institucija univerzitetskog nastavnika, intelektualne perjanice svakog društva, bez obzira na njegovo uređenje. Obični radnici i administracija pokazali su mnogo više digniteta i dostojanstva, te su pružili jasan, iako pasivan, otvoreni otpor, te pozdravljali moju ulogu Davida spram Golijata, klikčuči sa tribina, na mahove spremni i da uskoće u borbenu arenu sa trozupcima i mrežama, podsjećajući na dostojanstvo socijalističke radničke klase.
„Odabrani“ među nama profesorima, koji sjede u „časnom“ institutu Senata, zaigrali su uloge Mizarua, Kikazarua i Iwazarua, duboko vjerujući u kvantnu spoznaju i njeno oblikovanje stvarnosti u skladu sa očekivanjima posmatrača. Tako se u njihovoj percepciji moralni zakoni prilagođavaju principu ubjeđenja, koji uzrokuje da i najnemoralniji čin biva interpretiran kao relativno uzvišeno moralan, ukoliko je njegovo praktikovanje prožeto dubokim i iskrenim ubjeđenjem u njegovu ispravnost i univerzalnu korisnost. Takav stav, naš „neuki“ puk pogrešno definira kroz frazu „praviti se lud“. Jasno da narod ne razumije i ne shvata duboke procese, koji nepotizam, falsificiranje, sileđijstvo, kriminal i korupciju čine nepostojećim, a često i neophodnim kao protutežu alternativnim svemirima.
Ne razumije „naivni“ narod niti neophodnost da se sporni prorektor u nadolazeću srijedu, na Senatu ponovno izabere za prorektora za finansije, bez obzira na sveprisutne konstatacije o nepotizmu, sileđijstvu, plagijatorstvu, jer šta na kvantnoj razini uopšte znači taj izbor, osim da će senatore pomilkiti po glavicama i potapšati po ramenima, oni koji dijele žetone za aparat sa slatkišima.
Šta u Multiverzumu mogućnosti znači to što ćemo u ovom našem mikrosvemiru, poziciju porektora za finansije dati po drugi puta čovjeku, kojem se na teret stavlja plagijatorstvo, kao vid falsificiranja.
Pa ne mora baš svaki Svemir biti savršen niti svaka akedemija moralna.
Jedina svesvemirska konstanta svih multiverzuma i njegovih podružnica je apsolutna zakonitost prema kojoj urgentno treba ukloniti one, koji „ispravljaju krive Drine“, jer time definitivno unose neravnotežu u lijepo balansiran poredak hijerarhija u kojem se prvo treba „hodžino samljeti“.
