Kako je prenijela
većina medija iz regiona, Ministarstvo prosvjete i kulture RS, uputilo je dopis
javnim univerzitetima u Banjaluci i Istočnom Sarajevu u kojem ih upozorava da
razni evropski projekti u oblasti visokog obrazovanja i međunarodne saradnje
predstavlju opasnost za Republiku Srpsku i njene nadležnosti.
Dopis kakvog bi se
posramilo visoko obrazovanje Abhazije i Južne Osetije i kojim se udara konačni
muhur ili bolje reći kojim se zabija glogov kolac u ono nešto jada koji se
naziva visokoškolski sistem Republike Srpske. I dok su mnogi mislili da je
riječ o spekulaciji, clickbaitu, lažnoj vijesti, iz narečenog Ministartva
stiglo je pojašnjenje, koje ne ostavlja mjesta za sumnju.
Što ste putovali, putovali ste
Oni kažu da im nije
bila namjera da isključe profesore iz projekata, ali da jeste “da
se onemogući pojedincima da iz njima znanih razloga prisustvuju skupovima i
odlučuju o stvarima za koje nisu nadležni”.
U prevodu, nećete vi
niđe!
Jer vidite, ti
“pojedinci” su ljudi koji ponajviše rade na Erasmus i Erasmus + projektima, kojima
se ovaj nesrećni dio svijeta pokušava na akademskom nivou preko projekata
razmjene studenata umrežiti sa ostatkom civilizovanog svijeta. Pa se njima ta
rabota pokušava onemogućiti.
A, posve je logično da
je to tako. Kada na univerzitetu sjede sive nacionalističke eminencije, koje
banjalučke studente vode na predavanja Vojislava Šešelja, koji na javne
fakultete dovode novinarskog monstruma Milomira Marića, pa jasno je da im smeta
bilo kakav i bilo čiji iskorak u svijet. Ta siva rusofilska većina je zapravo
jezgro takve misli, kako u Banjaluci, tako i u entitetu i uzela je na sebe da
uobliči i stavi u neku vrstu ideološkog kalupa sve ono što se zove separatizam,
izolacionizam, ultranacionalizam, militarizam, klerofašizam…i da taj
galimatijas zla oboji u neke “civilizacijske boje”.
Pa onda ne čudi onaj
vic koji kruži Banjalukom: “Šta dobiju roditelji ako pošalju sina da studira na
Filozofskom fakultetu u Banjaluci za nekoliko Godina? Pa, dobiju Svetog Savu u
martinkama”.
Anamneza akademskog zla
Ali buni do
postmortalno suočavanje sa istinom, da su nam fakulteti “sad nekad” postali
leglo ortodoksnih ultradesničarskih ideja.
Istina, Univerzitet u Banjaluci potpisao je
kapitulaciju zdravog razuma i krenuo sigurnim stazama sramnog
samoizolacionizma. Samo KADA?
-Kad je profesore filozofije i sociologije
rastjerao govnjivom motkom i namjesto njih počeo dovoditi pravoslavne zilote
devedesetih?
-Kad je uveo izučavanje nepostojeće “ruske
filozofije”, kao legitimne nauke početkom 21. vijeka?
-Kad je uveo svetosavlje, tu izmišljenu,
fingiranu naci-ideoligiju početkom devedesetih?
-Kad je naumio pravoslavnu kapelu podizati
sred sekularnog Univerziteta?
-Kad je uveo neformalne sulude paralelne
titule i titulare?
-Kad je protjerao svaku misleću osobu ne
dozvolivši prohodnost novim mladim profesorima koji razmišljaju “ulijevo”?
-Kad su, ima tome deset godina, vrhuška i sive
eminencije postali neonacistički kvaziprofesori?
-Kad je političko-mafijaška vrhuška
nepotizmom, krađom, protekcijama i prevarama lansirala BL Univerzitet na
začelje svjetskih obrazovnih institucija?
-Kad je normalno postalo strano i nepoželjno,
a pervertirano “akademski prohodno”?
-Ili možda ono kad je po naredbi Radovana
Karadžića poslao u smrt golobrade brucoše???
Jel’ mislite na ta vremena, ili na ovaj zadnji
gaf od prije par dana u kojem se BL Univerzitet pridružuje najtamnijim
bjelosvjetskim obrazovnim vilajetima? Jer, ako vam je na pameti ova zadnja
budalaština, to je tek završni čin tragedije paraobrazovnog izolacionističkog
sistema RS. Sistema koji uživa u svom fašizmu, sve sa djecom javno
eksponiranim i obrukanom u studentskom domu “Radovan Karadžić”, onog Radovana
što je slao djecu u smrt.
Koji
profesori, koja pobuna?
Tek kada vidimo višedecenijsku genezu i
anamnezu problema, jasno je-pitanje o kukavičluku profesora, koji se ne bune i
ne dižu glas protiv tiranije i jednoumlja-nepotrebno je. Takvih profesora NEMA.
Otišli su, pobjegli, protjerani ili su se akademski eutanizirali i stopili sa
žabokrečinom nacionalizma. Osim istinkih heroja koji se mogu pobrojati na prste
jedne ruke, univezitetom duva ruska promaja, preciznije ruski sibirski uragan,
koji je zaledio sve i svakoga i baždario ga na 1993. godinu.
I onda nije ni čudan taj vic za Svetog Savu i
martinke. Reinkarniran je jedan kult, kult koji su stvorili srpski nacionalisti
tridesetih godina prošlog vijeka. Preciznije, kako navodi Vikipedija, ova
ideologija je nastala 1930-tih godina u Kraljevini Jugoslaviji. Njeni
najznačajniji ideolozi su pravoslavni episkop Nikolaj Velimirović i srpski profašistički političar Dimitrije Ljotić. Pobjedom komunizma
nakon Drugog svjetskog rata ova ideologija je potisnuta, a neki njeni aspekti
nastavljaju se razvijati među pravoslavnim teolozima. Svetosavski nacionalizam
je od 1990-tih ponovo prisutan na političkoj sceni Srbije, a zastupaju ga neke
desničarske organizacije (Otačastveni pokret Obraz, Sveti Justin, Dveri
srpske…) i pojedinci unutar Srpske pravoslavne crkve.
U kom
akademskom grmu leži fašistički zec?
Suština svetosavske ideologije je sintagma –
jedan narod, jedna religija u jednoj državi. Svetosavski nacionalisti se zalažu
za ono što nazivaju srpskim srednjovjekovnim vrijednostima (bogoljublje,
viteštvo, sabornost) i za uspostavljanje srpske pravoslavne teokracije na
prostoru od “Kupe do Vardara i od Dunava do Jadranskog mora”.
Pristaše ove ideologije odbacuju zapadnu kulturu, demokraciju, liberalizam,
ljudska prava, republikanske vrijednosti, antifašističku tradiciju i ekumenski
dijalog.
E, to je ta suština! To je ta arhipripadnost
«obrazovane i učene elite», koja je zaposjela univerzitete u Republici Srpskoj.
Sa dva zanimljiva svata, ljubiteljem lika i djela Adolfa Hitlera, Nikolajem
Velimirovićem i najvjernijom Hitlerovom marionetom u ovom dijelu svijeta,
Dimitrijem Ljotićem.
Znate, to su vam oni zig heil mladići koji se
u hordama šetaju Beogradom i slave lik i djelo ovog fašiste. I to su akademske
ikone jedne zajednice? To su ti ideali koji kroz jednu dogmu kvazinauke
odbacuju zapadnu kulturu, demokraciju, liberalizam, ljudska prava,
republikanske vrijednosti, antifašističku tradiciju i ekumenski dijalog?
A, baš, baš ti i takvi su ustoličeni kao
vedete profesorske na banjalučkom univerzitetu. Pa je potez Ministartva
prosvjete i kulture, na čelu sa ministrom Danom Maleševićem, kojim se u maniru
najtotalitarnijih režima povlače «tamo neki, koji u svoje ime rade ko zna šta u
EU», zapravo najlogičniji u ovoj bijedi akademske crne rupe.
Za kraj svih krajeva, treba citirati riječi
banjalučkog profesora Miodraga Živanovića, jednog od posljednjih odistinskih
intelektualaca i opet jednog od posljednjih koji ima slobodu misli i koji javno
govori u etar, a koji je u kratkom telefonskom razgovoru za televiziju N1 rekao:
“Sramota me je ovo i
komentarisati”.