Postoji mnogo teorija koje objašnjavaju ovaj fenomen. Prema jednoj od njih, masovni nestanci Srba zapravo su samo krajnja konzekvenca političke strategije s kraja osamdesetih, kada je intelektualna krema Srbije osmislila projekt „svi Srbi u jednoj državi“. Projekt je bio brižno i pažljivo pripremljen, sudjelovale su u njemu najumnije srpske glave, i do danas je potpuno nejasno kako je došlo do te sitne, glupave, ali kobne greške: u svih gotovo hiljadu i pol godina pamćene historije Srba samo tada, u drugoj polovici dvadesetog stoljeća, svi su balkanski Srbi zaista živjeli u jednoj državi
Nekakav demonski entuzijazam spopadne naše medijske urednike svaki put kada Izrael krene masakrirati muslimane. Ovo je tek početak, kočopere se naslovi, slijedi kopnena akcija, oduševljavaju se priučeni vojni stratezi, a krv poteče novinskim stranicama i televizijskim ekranima, baš kao da i nije ljudska, nego je svinjska. No, u tom oduševljenju, ipak, nema rasizma i šovinizma.
Gdje je nestao dobar odgoj? Vjerojatno je to pitanje koje vam prirodno dođe oko četrdesetog rođendana i iznenadi vas, niste potpuno spremni na njega kad ga prvi put čujete u glavi. Opirete mu se da ne biste zvučali kao jedan od onih mrzovoljnih konzervativnih starih ljudi koje ste davno, u mladosti, prezirali. Ali, ne mogu sebi pomoći.
Dobre vijesti stižu iz NATO-a, gdje je potvrđena informacija kako Europska unija u okviru svojih obrambenih snaga namjerava formirati deset regionalnih taktičkih grupa, takozvanih battle groups.
Raspad jedne državne zajednice kakva je bila rahmetli Jugoslavija podsjeća na fiziku elementarnih čestica. Ne tako davno mislilo se da je atom najsitnija čestica i da ne postoji manji sastojak svemira od atoma. Onda se otkrilo da se atom sastoji od jezgre i elektrona. Onda se otkrilo da se jezgra sastoji od protona i neutrona. Onda se otkrilo da se protoni i neutroni sastoje od kvarkova i leptona.
U ponedeljak, poslednjeg dana novembra tekuće i po mnogo čemu ključne 2009. godine koja se, evo, lagano i u srazmerno dobrom duhu bliži svom kraju, na sastanku ministara unutrašnjih poslova i pravosuđa zemalja članica Evropske unije, usvojena je dopuna Regulative 539/2001 kojom se građani Srbije, Makedonije, i Crne Gore „izuzimaju od obaveze vađenja vize".
"Na osnovu uredbe Republičke radio-difuzne agencije zbog smrti patrijarha Pavla u danima žalosti biće trajno ili povremeno isključeni svi radio kanali i sledeći TV kanali: Zone Club, Vizant, Fox life, BBC Prime, VH 1, OBN, Melos, MTV Adria, DSF, TV E, Canale 5, RT CG, Fashion TV, RAI Uno, MTV Hits, VH1 Clasic, Enter, HRT 1 i 2".
Nevolja je ovde, međutim, u tome što Biljanu Plavšić nije osudio nadležni domaći sud ("u ime (srpskog) naroda"), već sud koji većina građana Srbije “ne priznaje”. Zato su efekti osude na društvo izostali. Presuda se ne izriče samo da bi se kaznio učinilac, već da bi se vaspostavila narušena pravda u jednom društvu.
Da li je uopšte uputno porediti naizgled tako oprečne stvari kao što su dva nacionalizma koja su u prošlosti najčešće bila na dijametralno suprotnim stranama? Jeste, i to najviše zbog ovog naizgled. Komparacija je pogotovo korisna u kontekstu sušte edukacije. Naime, srpski nacionalizam je često bio učenik njemačkog, a sankcije s kojima su se i jedan i drugi suočavali ponekad su dostizale bolan nivo sličnosti, doduše isto tako i neopravdano etiketiranje koje je slijedilo nakon toga.