Postoji više socijalnih, demografskih i ekonomskih razloga za ovakvu situaciju, ali, izdvojićemo dva glavna razloga zašto vlast gubi u predstolnicama i zašto se održva u ruralnim i slabo razvijenim područjima.
Glavni grad je jedno veliko sajmište,multikulturalni prostor oplemenjen ljudima različitog porijekla, socijalnog statusa, obrazovanja itd.
Na primjeru Banjaluke i Sarajeva je evidentno da mladi i obrazovani odlaze, ali takođe imamo konstantan priliv mladih i edukovanih kadrova koji u potrazi za mogućnostima ostaju u glavnim gradovima.
Ti gradovi nude široku lepezu djelatnosti od kojih su mnoge nezamislive u manjim sredinama (diplomatija, razvijen turizam, visoka politika…). U njima su ljudi manje zavisni od političkih subjekata, standard je znatno bolji, a priliv (gore pomenutih) obrazovanih ljudi omogućuje da se čuje drugo i drugačije mišljenje što je u konačnici jedan od pokretača promjena.
Sa druge strane mali gradovi kao i veliki bilježe odliv stanovništva, ali, bez ikakvog priliva istog što svakodnevno slabi društveni, demografski i ekonomski potencijal.
Takvi gradići tada gube i ono malo ekonomske i privredne moći, volja sa promjenama slabi sa mogućnošću pronalaska stabilnog zaposlenja bez posredovanja ili direktnog učešća politike.
U manjim sredinama su opštinska administracija i javna preduzeća jedini siguran izvor prihoda za pojedinci i čitave porodice koje nemaju mogućnost da se vode idealima, drugačijim pogledima i buntom. Egzistencija im direktno zavisi od onih koji su na vlasti i kontrolišu sve društvene procese u gradovima.
Takvi gradovi su osuđeni na propast, polaganu smrt koja u svakoj deceniji povećava mortalitet i smanjuje natalitet, ali najvići problem je broj tih sredina koje na kraju (u neizvjesnim izbornim procesima) direktno biraju predstavnike vlasti vukući u provaliju i one velike gradove koji su se, naizgled, izvukli iz crne rupe.