Prenosim Vam dio nedavnog (8.10.2016) govora Janisa Varufakisa na LSE (London School of Economics) u Londonu:
„Naš svijet danas oblikuje novi monumentalni politički sukob, ne samo u Britaniji, već i na kontinentu i Sjedinjenim Državama. Na jednoj strani su oni koje ja zovem „globalna trojka“. To je trojka globalizacije, financijalizacije i neoliberalizma – establišment. Predstavljaju ih Dejvid Kameron, Hilari Klinton, trougao Brisel – Frankfurt – Berlin i tako dalje. Protiv te „globalne trojke“ je nastupajuća nacionalistička internacionala, sastavljena od desničarskih Brexitovaca, Donalda Trampa, Le Pen, Zlatne zore… lista je duga.Problem kod ovog sukoba između „globalne trojke“ i nacionalističke internacionale koja se pojavljuje kao njen protivnik, je da su obe stvarne i obe su obmana. Da su stvarne, znamo jer smo vidjeli to na Brexitu, ali ujedno su i obmana. Obmana su upravo jer su i globalni establišment i nacionalistička internacionala saučesnici, ne pravi neprijatelji – oni hrane jedni druge.Svjedočite veoma lakoj transformaciji Tereze Mej od protivnice Brexita ka veoma čvrstoj zagovornici Brexita. Efektivno hrane jedni druge i nalaze se u mehanizmu uzajamnog pojačanja.Kako bi raskinuli ovu lažnu opoziciju, koja truje našu politiku i okolinu, na kraju, trebamo progresivnu internacionalu. Upravo ta progresivna internacionala koju formiramo mi u DiEM25, raste u Evropi.“
Treba shvatiti jednu bitnu stvar: Dok se državice nastale raspadom Jugoslavije (od kojih je Slovenija, ironično, ispala najveća) bave preradom, interpretacijom i permanentnim novo-otkrivanjem istorije od srednjeg vijeka (u slučaju Deretića i njemu sličnih fundamentalista to je još od kamenog doba i Nojeve barke) do rata 90-ih, Evropa je neprestano gledala naprijed poučena lekcijama izvučenih iz Drugog Svjetskog rata. 90-tih godina upravo ljevica u Evropi doživljava ogroman krah, kako u političkom uspjehu tako i u samoj svojoj formulaciji politike (dolaskom Blera npr.). Potpuni i u nekim slučajevima brutalan slom komunizma na istoku je evropskoj ljevici u popularnoj diskusiji izbio veliki broj političkih argumenata i legitimitet njihove ideje – zapadni kapitalistički svijet je pobijedio.
Međutim, kako se ispostavilo 20-ak godina kasnije, kapitalizam je pobijedio samo kako bi se sam srušio, filozofi bi rekli – pokazao svoje pravo lice, 2008. godine u velikoj recesiji i ekonomskoj krizi od koje se sama Evropa i dan danas nije oporavila. Samo trajanje te krize upućuje na dubinu i sistemski karakter tog problema. Upravo ta kriza, kao i katastrofalna spoljašnja politika, dovela je do ponovnog uspona ljevice. Međutim, sa jednim evidentnim problemom: Ljevica je danas sastavljena skoro isključivo od intelektualne elite, studenata, profesora, naučnika – ljudi koji imaju viziju budućnosti i ideju nove utopije koja je neophodna za progresivno političko djelovanje. Upravo rast nacionalističke internacionale, koja manje ili više koketira sa fašizmom i nacizmom, uspijeva zahvaljujući svojoj pojednostavljenoj viziji politike i traženja krivca u izbjeglicama, muslimanima i sl. da okupi široke, mahom manje obrazovane, narodne mase. Mnogi već u Njemačkoj prepoznaju vraćanje 20-ih i 30-ih godina Vajmarske republike – rat komunista i nacista dok impotentni centar posmatra i u strahu establišmenta od komunista ostavlja otvoren put nacistima.
Često se politička pasivnost kod nas pravda parolom: „Biće nam onako kako to drugi odluče.“ Ta tvrdnja naravno nije apsolutno netačna – ni jedna država na svijetu više ne odlučuje sama o svojoj sudbini, osim možda Kine, ali to ne znači da niko nema pravo glasa, organizacije, sprovođenja svoje politike unutar svojih granica. Ono što je najbitnije je biti u toku i u skladu sa duhom vremena. Trenutni dominantni duh vremena u BiH je u 40-tim godinama, ako ne i u srednjem vijeku. Po tome smo već u skladu sa vremenom, samo nam očajnički nedostaje progresivna internacionalna alternativa!