LAŽNI MIT O NOVOM SVJETSKOM PORETKU Članak VII: “Operacija Namjerna sila” – napad na RS i RSK

Kako nas „iskustva“ izvedena iz prethodno navedenih primjera upućuju da bezbjednosne misije novog svjetskog poretka posmatramo u kontekstu objedinjenih i širokih  aktivnosti političkih, financijskih, obavještajnih, vojnih ( katkad uključujući i terorističke) subjekata Velike Britanije i Sjedinjenih Država – kao primarnih tvoraca novog svjetskog poretka. Potsjetiću kako je ovaj model razvila Belika Britanija, odnosno njen SIS (Secret Intelligence Service), kasnije idejni tvorac američke Središnje obavještajne službe – CIA (Central Intelligence Agency), danšnji najjači adut u sprovođenju politike novog svjetskog poretka. Napokon dolazilo do  momenta kada je bivša SFRJ našla se u vrtlogu događaja pomno isplaniranih u Vašingtonu i Londonu, a realizovanih od strane pomenutog političko-financijsko-obavještajno-vojnog aparata. O „sudbini“ Jugoslavije  citiraću profesora Šuvakovića: „Danas se  govori  o  tome da se Jugoslavija  raspala. To  je   istorijska   laž , koja   ima   za cilj da  amnestira   zapadne   zemlje, pre svih Nemačku, Austriju, Ameriku i Vatikan, ali i NATO  kao njihovu vojnu organizaciju,  za  počinjeni  zločin  protiv mira – zločin  podstrekivanja i izazivanja rata protiv Jugoslavije, rata za njeno  razbijanje. Za razliku od  SSSR-a  koji se raspao potpisivanjem  Beloveškog sporazuma, za razliku od ČSSR koja se raspala odlukom svog federalnog parlamenta,  Jugoslavija je razbijena i to u krvavom ratu. Reči ‘raspad’  i ‘razbiti ‘,  iako na oko slične, u srpskom  jeziku imaju  sasvim različito  značenje, koje ovde navodimo prema Rečniku srpskohrvatskog jezika  Matice srpske. Raspad – ‘rastavljanje na sastavne  delove, elemente,  raspadanje,  raslojavanje;  propast ‘. Razbiti  -učiniti  da se  što rasprsne,  razlomiti ,  slomiti…“[1]

Meuđtim, razbijanje Jugoslavije moramo posmatrati iz ugla naroda koji su se suprostavili novom svjetskom poretku ( primarno Srba, a u početku i Crnogoraca), te saveznika američko-britanskog hegemona – Hrvata, Slovenaca, Bošnjaka i drugih, gdje okosnicu sukoba nalazimo u pitanju zloupotrebe prava na otcjepljenje. Poziciju SAD i njene hegemonističke ciljeve u odnosu na bivšu nam državu možda najbolje analizira profesor Trmošljanin, kada navodi: „Apostrifirajući Sjedinjene Države kao da je Amerika bila intencionalno usmjerena da Jugoslaviju baci na koljena (ona je Srbima i najviše odgovarala) potvrđuje i podatak da je američka Vlada, pod intevrencijom Nacionalnog savjeta za bezbjednost, 1984. Godine je odlučila da destabilizuje jugoslovensku zajednicu finansijskim putem. U tom kontekstu američki kongres je 5-og novembra 1990-te donio ‘ The Foreign Operations Appropriation Law 101-513’. Ovim zakonom je obustavljena finansijska pomoć Jugoslaviji. U posebnom odjeljku tog zakona je eksplicitno naglašeno da se iz finansijske blokade izuzimaju demokratske partije i pokreti, organizacije koje promovišu ljudska prava i humanitarne aktivnosti. Sasvim je evidentno, da je ovim mjerama američka Vlada potpalila fitilj na Balkanu. Tri sedmice poslije izglasavanja pomenutog zakona o sankcijama, 5-og novembra 1990-te CIA je, u sredstvima informisanja, objavila izvještaj da će se ‘Jugoslavija dezintegrtsati uz građanski rat moguće već naredne godine’.”.[2] Ovome je potrebno dodati kako je pomenuti „antijugoslavenski“ zakon kod nas razvio dvije kod nas do tada nepoznate kategorije: nacionalnističke političke partije i nevladine organizacije. CIA, nakon uočavanja manjkavosti subverzivnog djelovanja na napadnute države preko političkih ( najčešće opozicionih) stranaka, još od 1980-ih godina razvija koncepte djelovanja preko nevladinog sektora.   

Dalje, treba naglasiti kako je nacionalizam, i to u najgorem šovinističkom pojavnom obliku, bio glavno oruđe američkih hegemona u razbijanju Jugoslavije. Koliki je značaj složenih međunacionalnih odnosa u SFRJ bio za kreatore novog svjetskog poretka možda najbolje svjedoči novinar i pisac Milomir Marić, koji je u više javnih istupa naglašavao kako je bio začuđen brojem postdiplomaca na prestižnim američkim univerzitetima koji su radili doktorate na temu složenih međunacionalnih odnosa na prostorima južnoslavenskih naroda. Marić navodi kako su mu tek danas jasni razlozi tadašnjeg američkog interesovanja za ove odnose. Složenost razvijanja međunacionalnih sukoba Južnih Slavena profesor Kuljić opisuje: „Novostvorena prošlost bila je potrebna novim balkanskim državama (nema suvereniteta bez istorijskog kontinuiteta), ali je bila i odgovor mnogim negativnim stereotipima koji su o Balkanu takođe smišljeno stvarani u Zapadnoj Evropi i SAD. Naime, krajem 20. veka sukobila su se dve neobično aktivne istorijsko političke retorike: s jedne strane ona koja je izmišljala i doterivala antiorijentalnu prošlost novih balkanskih država, i s druge retorika balkanizma koju je oživeo Zapad, a u čijem je središtu stereotip o iracionalnoj varvarskoj periferiji civilizovane Evrope. S jedne strane je prošlost Balkana predstavljana kao kontinuitet varvarstva čime je zapadni kapitalizam gradio utisak o vlastitoj beskonfliktnosti, a s druge su balkanski narodi sebe predstavljali kao čuvare kapije zapadne civilizacije tražeći priznanje i podršku u državnom osamostaljenju od srodnih naroda.“[3] Međutim, izazivanjem međunacionalnih sukoba, čak ni otcjepljivanjem Slovenije, Hrvatske i Bosne i Hercegovine i njihovim međunarodnim priznavanjem kao „suverenih“/slabih[4] država, zapadni hegemoni nisu u potpunosti ispunili svoje ciljeve. Naime, srpski narod je vojno kontrolisao oko 1/3 Hrvatske, 2/3 BiH, te područje Srbije i Crne Gore[5] unutar zajednice Savezne Republike Jugoslavije (SRJ). Ipak, najvažniji faktor koji je uticao na odluku SAD i njenih saveznika da izvrše vojni napad na ove teritorije nosi činjenica da su teritorije pod srpskom kontrolom bile čvrsto branjene, te da su se institucionalno organizovale kao državotvorni subjekti. Prijetila je opasnost, po vizijama Zapada, da se na ovim teritorijama formira jedna velika srpska država ili više manjih. Bitan je i geostrateški položaj srpskih teritorija jer su de facto presijecale teritoriju bivše SFRJ po širini i to na dva mjesta ( preko RS i RSK, te preko SRJ), a čineći jedinstvenu teritoriju. Ovakav geostrateški položaj obezbjeđivao je u perspektivi ovladavanje nad 3/4 teritorije bivše države.  Ovakvo stanje je zapadnim hegemonima „nametao“ potrebu za daljim urušavanjem srpske pozicije.

Dalje aspekte protivsrpskog djelovanja hegemona novog svjetskog poretka pronalazimo u zloupotrebi međunarodnih institucija. Pripremajući se za potpuno ili bar djelimično uništavanje srpskih vojnih snaga i institucija, SAD i saveznici nameću Srbima sankcije, embargo na uvoz oružja i nafte, zabranu korištenja vazdušnih snaga i druga ograničenja kakva su ih bitno slabila, a njihovim protivnicima je „gledano kroz prste“ u kršenju kvazi opštih zabrana. Profesor Kovačević ovu aktivnost opisuje: „Kao glasačka mašina krupnog kapitala moćnih  država  tzv. ‘međunarodne zajednice’, mnoge zemlje stavljaju pod blokadu  čije  sankcije  guraju  njihove narode u bijedu,  siromaštvo, glad, bolesti  i  smrt. Tako je bilo i sa  Srbima. I njima su  UN nametnule genocidne  sankcije, a onda i natjerale SR Jugoslaviju da nametnu sankcije Srbima u Republici  Srpskoj.  Vjerovalo se  da će sankcije slomiti   Srbiju za  deset dana ukoliko  se  embargo  za  naftu  bude  dosljedno poštovao. U ratu je srpskoj avijaciji nametnuta ‘zabrana  letova’, dok su aeredromi u Sarajevu, Tuzli  i Ćoralićima korišteni za naoružavanje Bošnjaka (a takođe i preko Slovenije i hrvatske luke Ploče). Iako je Savjet  bezbjednosti UN 25.9.1991. godine stavio embargo  na oružje za bivšu Jugoslaviju, ipak je ‘Operacija   padobran’ Bošnjacima u BiH dostavljala naoružanje (humanitarna  pomoć’).“[6]

Rat, a savremeni  posebno, ima potrebu za važnim sredstvom podrške, a to je  propaganda. U širem smislu ovakav oblik djelovanja nazivamo informaciono ratovanje[7] kao posebnu oblast vojnih doktrina.[8] Njen cilj je potkopavanje borbenog morala i unošenje nesloge kod  neprijatelja. Medi su bili najčešće sredstvo koje širi propagandne stereotipe i govor mržnje, opravdavajući određene  političke, diplomatske i vojne mjere „međunarodne zajednice“, a o tome Kovačević kaže: „Rat u bivšoj Jugoslaviji i BiH je pokazao da je ‘medijski makijavelizam’ dotle bio izražen  da su za svoje laži kojima su demonizovali   i satanizovali  jednu  stranu, a drugu  prikazivali  kao ‘nevine žrtve’, novinari i urednici dobijali ‘prestižne’ nagrade za ‘mir’  i ‘humnost’ iako  su,  kršeći profesionalnu etiku ,ljudska prava  i međunarodno  pravo, manipulisali  javnim  mnjenjem  podstičući rat  i mržnju. Roj Gatman, Peni Maršal, kao i drugi, su  svojim pričama  o ‘srpskim  koncentracionim logorima’  snažno uticali  na američko,  prije svega jevrejsko,  javno   mnjenje  koje   je   podržalo  američku  militantnu  politiku prema  Balkanu.“.[9] Najčešći stereotip koji  o Srbima  vlada   na  Zapadu  je   da  su   Srbi „ prgav, svojeglav  i  neposlušan  narod ,  sa   religijom   koja   liči  na  jeres“;  srpsko „očuvano   ćirilično  pismo   dokaz  je   nedozvoljene   samostalnosti “; „ Srbi pripadaju  drugoj   civilizaciji,  izvan   evropske  matice,  pod   uticajem  vizantijske  i  evropske  kulture“.

Nakon trogodišnjih uslovno rečeno bezuspješnih pokušaja da strategijom pomaganja hrvatsko-muslimanske koalicije oslabe srpsku geostratešku poziciju tokom januara 1994.g. na samitu u Briselu lideri zapadne Alijanse su se založili za primenu vazdušnih udara kao oblika direktnog učešća u sukobima oko Sarajeva i zaštićenih zona u BiH. Savjet NATO na predlog Vojnog komiteta usvaja “operativne opcije za vazdušne udare u BiH” i NATO dobija široka ovlašćenja koja uključuju i vazdušne udare u koordinaciji sa UNPROFOR-om. Potom slijedi odluka Saveta NATO, na zahtev generalnog sekretara UN, da se izvrše vazdušni udari na srpske artiljerijske položaje oko Sarajeva ako se teško naoružanje ne povuče na 20 kilometara u roku od 10 dana; kakva je srpske snage primorala na ovaj „ustupak“.

Prvo veće učešće avijacije NATO pakta u ratovima na prostoru bivše Jugoslavije bilo je bombardovanje aerodroma Udbina, koje se desilo se 21. novembra 1994.godine kada je avijacija NATO-a bombardovala ovaj aerodrom u tadašnjoj Republici Srpskoj Krajini. Ova akcija ima specifična obiljlježja iz razloga jer je ofanziva Vojske Republike Srpske (VRS), potpomognuta snagama Republike Srpske Krajine (RSK), a u uslovima međumuslimanskih oružanih sukoba, rezultirala ulaskom u Bihać. Osim što je ozbiljno destabilizovala bošnjačke snage na zapadnom ratištu, ova akcija je posebno ugrožavala hrvatsku poziciju. Tadašnji predsjednik Hrvatske Franjo Tuđman je zaprijetio „sveopštim ratom“ i zatražio pomoć od svojih zapadnih saveznika, prije svega SAD-a. Usljed ovakvih prilika VRS, koja je bila ušla u Bihać, povukla se i obustavila ofanzivu.

U pripremanju konačnog „rješenja“ srpskog pitanja u BiH i Hrvatskoj, a nakon zaustavljanja hrvatsko-muslimanskog sukoba i potpisivanja Vašingtonskog sporazuma, počela se pripremati Operacija Oluja. Septembra 1994.g., Hrvatska vlada je uz odobrenje Stejt dipartmenta, potpisala ugovor, pod imenom „Demokratski tranzicioni program“, sa američkom vojno-konsultantskom kompanijom MPRI (Military Professional Resources Incorporated). Prema ovom sporazumu, službenici ove firme, koje je predvodio penzionisani američki general Karl Vuono, su intenzivno radili na obuci hrvatske vojske. Osim logističke, SAD-e su sa hrvatskom vojsom direktno sadejstvovale avijacijom po srpskim položajima u Hrvatskoj i BiH[10]. Ova akcija je rezultirala potpunim nestankom vojske i institucija RSK, te najvećim etničkim čišćenjem poslije Drugog svjetskog rata. Vezano za učešće Amerikanaca u ovoj akciji treba istaći kako je grupa građana iz Čikaga, pod nazivom „Krajinske žrtve genocida“, tužila je sudu u Ilinoisu kompaniju L-3 Komunikejšns jer je, kako tvrde, MPRI (danas dio holdinga L-3) obučavao i opremao hrvatske snage, kao i učestvovao u planiranju i provođenju akcije Oluja 1995.g., pa time učestvovala i u sprovođenju genocida. Nedavno je objavljeno kako se sud države Ilinois oglasio nadležnim, čime su stvorene pretpostavke za suđenje.

U sljedećoj fazi istog plana započeto je NATO bombardovanje Republike Srpske, kodnog imena Operacija Namjerna sila (Operation Deliberate Force). Ova bezbjednosna misija predstavljala je vojnu intervenciju NATO snaga (sa SAD na čelu) tokom rata u Bosni i Hercegovini u trajanju od 30. avgusta do 20. septembra 1995.g. Avijacija NATO-a bombardovala je položaje Vojske Republike Srpske, ali i civilnih ciljeva/objekata pod izgovorom kako se koriste u vojne svrhe. Zvanični razlog za bombardovanje bilo je još uvek nepotvrđeno granatiranje sarajevske pijace Markale 28. avgusta 1995.g. kada je od navodne eksplozije pet granata poginulo 37 civila. Za ovaj događaj su istog dana i bez ikakvih dokaza optužene srpske snage iako su kasniji brojni dokazi ili podaci doveli u sumnju ovakve optužbe. Drugi događaj koji je donio „opravdanje“ Alijansi za bombardovanje Srba bio je događaj u Srebrenici, gdje su takođe „dežurnim krivcima“ oglašeni Srbi. U okviru neviđene medijske kampanje stvorena je manipulativna opravdanost bombardovanja u širokim međunarodnim krugovima.

Ukupan broj bačenih bombi na položaje Vojske Republike Srpske inosi 1.026, od čega 708 vođenih bombi. Ukupna težina bačenog eksploziva iznosi oko 10.000 tona, šta upućuje na obim razaranja proizveden bombardovanjem. Tokom bombardovanju ubijena su 152 srpska civila[11], a broj ranjenih i povrijeđenih nije relevantno utvrđen, ali je zasigurno znatno veći. Ova činjenica negira medijske manipulacije o „hirurški preciznom“ bombardovanju kakvo su plasirali Zapadni mediji. Prilikom vazdušnih napada na Republiku Srpsku, NATO je koristio municiju punjenu osiromašenim uranijumom, kakvom je prema zvaničnoj verziji gađao radio-televizijske predajnike (releje) na teritoriji Republike Srpske. Ovde treba uobziriti činjenicu da se releji uglavnom nalaze na nenasenjenim i nepristupačnim visovima, kao idealnim lokacijama za „odlaganje“ nuklearnog otpada.

Tokom Operacije Namjerna sila francuski Miraž 2000K oboren je raketom zemlja-zemlja 20 km jugoistočno od Pala i poznati su napori „međunarodne zajednice“ na oslobađanju pilota. Međutim, u medijskim istupanjima se izgubila činjenica da su zarobljeni piloti bili osposobljeni za dejstvovanje raketama sa nuklearnim bojevim glavama, a upravo u tom kontekstu je trebalo ispitati njihovo angažovanje u ovoj operaciji. Ovde moram napomenuti kako sam lično bio u Hadžićima krajem 1995.g. kada su francuski vojnici kopali 18 metara u dubinu zemlje kako bi uklonili neaktiviranu raketu. Ova raketa je bila dokaz dejstva na civilne ciljeve (porodičnu kuću), a sadržaj njene bojeve glave bi bio izvanredan dokaz upotrebe zabranjenih supstanci. O posljedicama dejstva osiromašenog uranijuma govorićemo u daljem tekstu.

Uglavnom, pod uticajem onoga što se u okviru iste akcije dogodilo sa Srbima u RSK, naši predstavnici u RS pristali su na okončanje borbenih dejstava, a ubrzo je potpisan i mirovni sporazum. Ovde ću citirati profesora Keserovića: „Dejtonskim mirovim sporazumom iz 1995. godine stvorena je Bosna i Hercegovina, država sa međunarodnopravnim subjektivitetom. Riječ je o višestruko složenoj,  specifičnoj, nedovršenoj i u državnopravnom i u ustavnopravnom smislu neponovljivoj državi. To državno uređenje i cjelokupno unutrašnje  ustrojstvo Bosne i Hercegovine uspostavljeno je kao tada jedino moguće rješenje i kao veliki kompromis. Situaciju dodatno otežava to što su Dejtonski mirovni sporazum, Ustav  Bosne  i  Hercegovine i ustavnopravni akti entiteta puni nedosljednosti  i  nepreciznosti.  Savremeni  politički  sistemi  ne poznaju takav oblik političko-društvenog uređenja kakav danas egzistira u Bosni i Hercegovini.“[12]. U kontekstu svega prednje navedenog nameće se gorko pitanje: da li je ovakav status qvo namjerno ostavljen kao sredstvo za ostvarivanje neke nove „Velike igre“ u budućnosti, kada to pojedinim hegemonima zatreba.