Lopovi, lopovi odjekivalo je ulicama bosanskohercegovačkih gradova tih februarskih dana.
Danas šest mjeseci nakon građanskih protesta u Bosni i Hercegovini, na ulicama nema protestanata.
Protestovalo se zbog loših uslova života, velike nezaposlenosti, opšteg beznađanja, ali danas kada se pogleda nazad jasno je da se nije dobilo ništa, osim promjene u Vladi TK-a, koja nije ništa drugo nego li samo formalni prelazak jednih iz vlasti u opoziciju.
Od protesta se očekivalo mnogo, jer su protesti u kojima su prvo učestovali nezadovolnji radnici ugašenih tuzlanskih preduzeća, pretvoreni u opšte proteste protiv vlasti na prostoru gotovo cijele države.
Na ulicama bh.gradova tih februarskih dana bilo je nekoliko hiljada nezadovoljnih građana, osim Tuzle protestovalo se u Zenici, Sarajevu, Mostaru, Bihaću, i drugim gradovima.
Na početku su protesti bili mirnodobski, sve se završavalo na par kamenica o prozore kantonalnih Vlada.
Poslije toga sedmog februara stanje je eskaliralo.
Padale su Vlade jedna za drugom, i u pravom smislu te riječi.
Prva na udaru bila je Vlada TK-a, a i sama zgrada Vlade.
U sveopštom haosu zapaljena je zgrada kantonalne Vlade, osnim zgrade u Tuzli zapaljena je i zgrada državnog presjedništva u Sarajevu, zgrada kantonalne skupštine u Zenici skoro pa uništena, u Bihaću je samo policija spriječila paljenje zgrade kantonalne Vlade, u Mostaru su zapaljene stranačke prostorije SDA, i HDZ BiH.
S padom Vlada razilaze se i protestanti sa ulica bosanskoherecegovačkih gradova, a na ulicama ostaju samo oni najuporniji, čini se da su to oni koji su iskreno protestovali od početka, kako ga nazivaju „Bosanskog proljeća“.
Demostrante na ulicama zamjenjuju Plenumi građana, organizacije koje sebe nazivaju sponama između vlasti i protestanata.
Pokazalo se da plenumi nisu sposobni biti ta spona, jer su vođe plenuma ilvorvirani uglvnom ljudi koji su produžena ruka politike koja je rušena februarskih dana.
Tako su plenumi uspjeli odvući narod sa ulica, i sve prepustiti kancelariji.
Ponovo po ko zna koji put političari su pobjedili narod.
Igrali su mudro na kartu koju protestnti nisu imali, karta zvana strpljenje. Strpili su se par dana koliko je trebalo narodu da iskali svoj bijes, bez davanja teških izjava izjava osim onih tipa „ Ne sme niko da vas bije“, povukli se u svoje odaje i mirno sačekali žrtvovanje svojih malih pijuna u vidu Premijera kantonalnih vlada.
Tako da se na kraju ispostavilo da su najveći krivci za stanje u državi kantonalne Vlade, a niko nije obraćao pažnju na to što su sijede glave ostale na vrhu po ko zna koji put, samo jači za jedno novo iskustvo, iskustvo u BiH nezapamćenih protesta.
Ispostavilo se da su protestani protestovali i palili džaba, ali opet džaba paljeno nije, sve će to narod opet platiti, a štete su višemilionske.
Da su protestanti protestovali protiv sistema, a ne protiv političkih partijaa dobili bi više.
Problem Bosne i Hercegovine je u sistemu, sistemu koji odobrava, toleriše sve ovo, plate od 5.000, 10.000, pa i 15.000 i više, nepotizam u svim institucijama, stranačko zapošljavanje nestručnih kadrova, te mnoge druge loše stvari.
Sistem je naučio političare da se prema svom narodu ponašaju kao prema siročetu.
Da je stvar u sistemu dokazuje i nova Vlada TK-a na čelu sa Bahrijom Umihanićem „ekspertom“ neviđenih kvaliteta, i njegovim ekspertno-nestranačkim ministrima.
I oni kao i njihove „nestručne“ kolege ne mogu, niti će napraviti da teče med i mlijeko.
Sistem je i njima omogućio odlične i višeprosječne plate, a i paušale po raznim komisijama i osnovima. Tako da ko je god mislio da će neki novi ljudi dići privredu i državu na noge pogriješio je. Državu će dići samo prave reforme sistema, istina i njih trebaju praviti političari, ali za to će biti spremni samo oni koji će biti sposobni pa i u svojim partijama napraviti reforme, i otjerati stare i potrošene političare na đubrište istorije.
Samo tako Bosna i Hercegovina može naprijed, s nekom novom snagom, s novim ljudima, novim licima bh.politike.
Na kraju zaključak da se stanje poslije februarskih protesta u nekoj mjeri i pogoršalo.
Pogoršalo se jer smo poslije tih suncem okupanih februarskih dana dobili u skoro pa centru Tuzle urušenu i spaljenu zgradu kantonalnu Vladu, tu zgradu će morati neko da plati, a šteta je višemilionska. Zgrada Opštine Tuzla je također bila spaljenja, pukom srećom sačuvane su matične knjige.
U Sarajevu je skoro pa u potpunosti spaljen Arhiv BiH, materijali i građa koji imaju monumentalnu vrijednost,a zgrada Predsjedništva BiH koja nije bila spaljena ni u periodu 92-95 gorjela je sedmog februara.
Protesti trebaju svakom demokratskom društvu, ali ne na način koji je viđen na ulicama bh.gradova, da se životi nedužnih dovode u opasnost.
Možda će protesti koji su trajali šestog, i sedmog februara biti lekcija bh.građanima, da se bolje organizuju u borbi protiv lošeg sistema koji pravi loše političare, jer u suprotnom će biti svaki put iznova kao u jednoj pjesmi „Uzalud vam trud svirači“.