Čini se da ni prema jednom našem piscu javnost nije bila toliko nenaklonjena kao što je bila prema Danilu Kišu. Ali, bilo je to, na njegovu žalost samo u doba kada je stvarao. Srbija kao Srbija, uvek tek nakon nečije smrti shvati koliko je veliki čovek bio. Pa tako bi i u slučaju velikana naše književnost, lektora za srpskohrvatski jezik na univerzitetu u francuskom gradu Strazburu, dopisnog člana Srpske Akademije nauka i Umetnosti, dobitnika mnogih prestižnih domaćih i stranih nagrada, ali i jednog od najprevođenijih naših pisaca toga vremena.
Životni put Danila Kiša nije bio ni malo lak, čak i bez bezdužnog napada Dragana M. Jeremića, koji je na sve načine pokušavao da ospori autentičnost njegovog dela “Grobnica za Borisa Davidoviča”. Ali, Kiš, nadprosečno inteligentan i vanremenski pisac nije sedeo skrštenih ruku u toj prilici, iako ga je činjenica da je optužen za plagijat, tek da bi bio optužen za nešto, prilično pogodila, on je objavio čitavo delo pod nazivom “Čas anatomije”, koje je bilo i tada, a i sada je jedno od najboljih dela naše književnosti. Danas se može čuti da je Kiš zapravo bio optužen po političkoj liniji, te da je pomenuta osoba koja je bila najglasnija u napadima na njega zapravo bila samo produžena ruka.
Rođen je 22. februara 1935. godine, u Subotici. Majka mu je bila poreklom Crnogorka, otac Jevrejin, a kako je u doba njegovog detinjstva bio izuzetno težak položaj Jevreja, porodica Kiš se često selila. U knjizi “Rani jadi” je Danilo podrobno dao prikaz svog detinjstva, te opisao sve muke dečaka koji se seli iz mesta u mesto, a bez oca koji je kao Jevrejin bio odveden u nemački logor iz koga se, nažalost nikada nije vratio.
Ali, teško detinjstvo nije sprečilo Danila Kiša da 1954. godine upiše katedru za opštu književnost koja je tada funkcionisala u okviru beogradskog Filozofskog fakulteta, te da ga i završi kao prvi u klasi. Svojim kolegama, studentima Kiš je ostao u sećanju kao drag i interesantan drug, koji je i u to doba jedva sastavljao kraj sa krajem, ali zahvaljujući kolegijalnosti i nesebičnoj pomoći koju su mu pružali, Kiš je uspeo da se izbori i sa tim nedaćama.
Osim po svojim delima koja su ostavila značajnog traga ne samo u srpskoj, već i u književnosti svih naroda nekadašnje Socijalističke Federativne Republike Jugoslavije, Danilo Kiš je ostao upamćen i po prevodima sa i na francuskog i mađarskog jezika. Ali i kao lektor za srpskohrvatski jezik na univerzitetu u Strazburu u Francuskoj, te kao nosilac prestižne francuske nagade Vitez za književnost i umetnost, ali brojnih naglada kojima je ovenčan u Italiji, Nemačkoj, kao i u Sjedinjenim Američkim Državama.
Iako se tadašnja srpska javnost ogrešila o ovog velikog čoveka, koji je preminuo u dalekom Parizu 15, oktobra 1989. godine nisu zaboravili da u tadašnjem “ Dnevniku “ na državnoj televiziju objave ovu vest, ali ni da ga sahrane u Aleji velikana, na beogradskom Novom groblju.
Nakon toga su mu dodelili i ulicu u glavnom gradu Srbije…a možda je bolje i da nisu, jer veličina ulice koja nosi ime Danila Kiša ne može da se uporedi sa veličinim ovog pisca u svakom smislu.
Jedina koja je na sve načina pokušavala i u tome uspela da otrgne od zaborava uspomenu na ovog vlikog pisca je i njegova prva supruga, gospođa Mirjana Miočinović, te na taj način, baram malo uspela da i novim generacijama pokaže ko je i koliko važan čovek i pisac bio naš dragi Kiš!