U Banjaluci postoji više planinarskih društava, a jedno od njih je PSD Telekom – Poštar. Ovo društvo osnovano je 1989. godine u Banjaluci kao dio PTT planinara bivše Jugoslavije, a zanimljivo je da su i u drugim republikama postojala planinarska društva Poštar. Nakon što se preduzeće Pošta 1997. godine podijelilo u dva preduzeća, banjalučko društvo je promijenilo naziv u PSD Telekom – Poštar. I danas postoji međusobna saradnja i druženja planinarskih društava Poštar iz svih bivših republika.
Društvo je, kao i ostala planinarska udruženja u okviru Planinarskog saveza Republike Srpske, registrovano kao udruženje građana. Ima svoj statut, skupštinu, upravni i nadzorni odbor, a član može postati svako ko voli prirodu i želi da planinari, uz poštovanje kodeksa ponašanja u planini, osjećaja za grupu i poštovanja vodiča prilikom organizovanja akcija.
Glavni lik naše priče je Nikola Čegar, zaposlenik kompanije Mtel, koji u društvu obnaša funkciju predsjednika skupštine i licenciranog planinarskog vodiča. Za planinarenje se zainteresovao 2003. godine, a u razgovoru sa novinarom magazina BUKA otkrio je šta ga najviše privlači u ovoj aktivnosti i zašto je postala neophodan dio njegovog života.
“Unutar našeg preduzeća postojalo je planinarsko društvo koje je organizovalo planinare za radnike. Tada sam 2003. godine prvi put popeo najviši vrh naše države, Maglić. Poslije tog iskustva zavolio sam planine i nastavio planinariti na Zelengori, Kozari, Vlašiću i ostalim vrhovima BiH”, rekao je Nikola na početku razgovora.
On dodaje da ga planinarenju najviše privlači osjećaj slobode i pogled s vrha, kao i druženje s novim ljudima, gdje svakodnevnicu ostavljamo kod kuće, a planina postaje svojevrsni odmor.
“Naše društvo djeluje od 1989. godine i kroz više generacija članova prešli smo sve najveće i najatraktivnije vrhove: Maglić, Volujak, Zelengoru, Treskavicu, Bjelašnicu, Visočicu, Vranicu, Kozaru, Plješevicu i druge. Kao vodič ne mogu izdvojiti omiljenu planinu. Rado se vraćam svim vrhovima u BiH, jer je Bosna prelijepa u svako godišnje doba”, kazao je Nikola.
Ljetne ture najviše obuhvataju planine s jezerima i mogućnostima za kampovanje, poput Zelengore, Maglića, Treskavice i Šatora. U zimskom periodu posebno su atraktivne planine poput Grmeča, grebena Muleža, Plješevice, Čemernice, Dimitor i Manjače.
Planinari društva su posjetili i planinske vrhove u inostranstvu. “Nakon obnove članstva poslije korone, obilazimo destinacije u susjednim državama. Ove godine posjetili smo Nacionalni park Abruzzo i popeli najvišu tačku Apeninskog poluostrva, Corno Grande, na 2912 metara nadmorske visine, kao i Monte Camicia na 2564 mnv i Pizzo Ceflone na 2533 mnv. Ranijih godina penjali smo se na Pirineje, najviši vrh Andore Coma Pedrosa i Pic de Finestralles, najviši vrh Balkana Musala i vrhove u Grčkoj, Makedoniji i Bugarskoj”, nabraja Nikola.
Društvo ima pravilo da na inostrane ture ide najviše pedesetak planinara, dok na domaće i niže planine može i veći broj. “Naše društvo ima preko 130 članova. Dočekujemo planinare iz drugih gradova i rado se odazivamo na pozive drugih udruženja, gdje broj ponekad premaši sto. Naši najmlađi članovi imaju deset do petnaest godina, a najstariji i do 85. Među starijim članovima je i osnivač društva, Đorđo Vuković”, pojasnio je Nikola.
Planinarski dom društva nalazi se u opštini Čelinac na brdu Kik. “Staza vodi od Snjegotine preko Skatavice do doma. Svake godine dočekujemo planinare s vojničkim grahom i druženjem, a u domu proslavljamo i kraj planinarske godine. Za starije članove organizujemo opuštenije ture, a cilj nam je podmladiti članstvo i pripremiti ekipu za ozbiljnije evropske i svjetske vrhove”, rekao je Nikola.
Što se budućih planova tiče, Čegar ističe: “Sljedeće godine planiramo Karpate, Alpe u Italiji i Austriji, te Južnu Ameriku. Takođe, organizujemo jesenje i proljetne ture po jadranskim ostrvima, gdje penjemo najviše vrhove i uživamo u kupanju, puneći baterije za zimu.”