U oktobru 2018. godine, uoči opštih izbora u BiH, u Istočnom Sarajevu slavilo se „istorijsko otvaranje“ nove bolnice. Trake su presijecali najviši zvaničnici Republike Srpske i Srbije, slavila se domaća pamet, evropski standardi i obećavala svijetla budućnost za 120.000 građana sarajevsko-romanijske regije. Bolnica „Srbija“, vrijedna 54 miliona KM, predstavljena je kao simbol snage Republike Srpske, solidarnosti sa Srbijom i konačnog rješenja „gorućeg problema zdravstva“.
Sedam godina kasnije – realnost je znatno drugačija.
Umjesto titule „kapitalnog projekta“, bolnica „Srbija“ je danas sinonim za dugove, blokade računa i gorke posljedice lošeg upravljanja. Prema riječima sadašnjeg direktora Nebojše Šešlije, samo po osnovu neplaćenih doprinosa radnicima od 2011. do 2019. godine, nagomilano je 35 miliona KM duga. U prošloj godini, čak 11 puta blokiran je račun bolnice.
Zaposleni koji su napuštali ustanovu – ili odlazili u penziju – morali su sudski da traže ono što im pripada. I dobijali su sporove. A bolnica ih nije mogla isplatiti. Sve do maja 2025. godine, kada Vlada Republike Srpske konačno donosi odluku da „izmiri dugovanja“ – još jednu „istorijsku odluku“, kako ju je sada nazvao isti direktor.
U međuvremenu, bolnica je godinu dana bez mamografije – jer se aparat ne može ni servisirati. Dio specijalizovanih usluga zavisi od „gostujućih doktora“, a opterećenost zaposlenih je velika. Iako se ističu uspjesi odjela ortopedije i ORL-a, i dalje se govori o osnovnim izazovima – zastarjelim uređajima i nedostatku sredstava.
Šta se desilo sa pompeznim najavama iz 2018. godine u kojima su predsjednik Dodik i tadašnja premijerka Cvijanović tvrdili da je ovim projektom „riješen dugoročni problem zdravstva Republike Srpske“? Gdje je nestala logika po kojoj je „bolnica Srbija“ bila „dokaz naše snage“?
Građani Republike Srpske danas kroz poreze i budžetska izdvajanja vraćaju dugove i saniraju posljedice „projekata budućnosti“ koji su se pretvorili u problem sadašnjosti.
I to nije samo priča o jednoj bolnici – već o sistemu u kojem se više ulaže u predizborne kampanje vladajućih stranaka nego u održivost projekata od javnog interesa.