Tom prilikom istražena su tri groba. Dvojni grob u oltaru, te grob muške individue u središtu naosa i dvojni grob sjeverno od ulaza. Svi skeleti su orjentisani u pravcu istok-zapad sa glavom na zapadu i nogama na istoku, te rukama prekrštenim u predjelu karlice, što predstavlja hrišćanski način sahranjivanja. Izuzetak je činio grob sjeverno od ulaza, orjentisan sjever-jug, i tako postavljen uslijed nedostatka prostora.
Na radiokarbonsku analizu u Veliku Britaniju, na Univerzitet u Glazgovu poslata su tri uzorka, i to dvojnog groba iz oltara i kosti muške individue iz groba sjeverno od ulaza.
Dvojni grob u oltaru prestavljao je grobnicu muškarca i žene. Kod ženskog skeleta pronađena je naušnica od srebra sa tri jagode, od kojih jedna jagoda nedostaje. Naušnica je rađena u tehnici filigrana sa dvije djelimično ažurirane šuplje jagode. Postoji mogućnost da su kosti ženske individue prenešene sa neke druge lokacije i ovdje sekundarno sahranjene, jer je skelet poptuno razbacan i ne ostavlja utisak da je prvobitno sahranjen u oltaru. Na osnovu radiokarbonske analize koštanih uzoraka, ženska indvividua sahranjena je 1262. godine, što nam govori da je i naušnica najvjerovatnije iz tog perioda. Muška individua na osnovu radiokarbonskog uzorka kostiju sahranjena je 1276. godine. Treba voditi računa da ove godine nisu apsolutni pokazatelji i da one mogu imati grešku do plus/minus 30 godina, rekao je Vujinović.
Vujinović dodaje da je i muška individua iz dvojnog groba sjeverno od ulaza u crkvu sahranjena najvjeovatnije oko 1270. godine, ali i za nju vrijede pravila da postoji mogućnost greške do 30 godina.
Ovi podaci nesumnjivo govore da je srednjovjekovna crkva sa nekropolom pronađena na lokalitetu Zidine u selu Šušnjari, sa sigurnošću egzistirala u periodu 13. vijeka. Međutim, znajući da je životni vijek u ovom periodu bio oko pedesetak godina, postoji mogućnost da je ova crkva bila sagrađena već krajem 12. vijeka, i egzistirala sve do dolaska Turaka, odnosno do prve polovine 16. vijeka.
Zanimljivo je da je tokom ove analize ustanovljeno da su pronađene indvividue koristile proso u svojoj ishrani u velikim količinama. Proso je vrsta žitarice koja koristila u ishrani tokom srednjovjekovnog perioda i na našim prostorima. Od nje se pravila kašasta smjesa, a često se pominje da je u ishrani zamenjivala meso. Proso je bila veoma korisna žitarica, jer se mogla čuvati u skladištima čak do dvadeset godina – ističe Vujinović.
Podsećamo da je na ovom lokalitetu pronađena jedan od najstarijih kartografskih prikaza terena, zajedno sa inicijalima Isusa Hrista, koji su pisani grčkim pismom. To direktno upićuje da je ova crkva vjerovatno poštovala Istočni obred.
Šta je C14 analiza?
Ovo je metoda utvrđivanja starosti ogranskih uzoraka pomoću radioaktivnog ugljenika C14, primjenjuje se od sredine 20. vijeka, kako u arheologiji, tako i u drugim naukama. Naučnik V.F. Libi otkrio je postanak C14 atoma u atmosferi i primijenio ih na određivanje starosti uzoraka. Za ovo otkriće je dobio i Nobelovu nagradu za hemiju.
Metoda je zasnovana na raspadanju radioaktivnih atoma C14 ugrađenih metabolizmom u životinjsko i biljno tkivo, zajedno sa dva prirodna stabilna ugljenikova izotopa C12 i C13. Jezgro C14 je nestabilno i raspada se prema eksponencijalnom zakonu radioaktivnog raspada, sa vremenom poluraspada od 5.730 godina. Živi organizam prehranom stalno nadoknađuje raspale C14 atome, što poslije smrti prestaje, pa se količina vremenom smanjuje. Mjerenjem preostale aktivnosti u uzorku organskog porijekla može se odrediti vrijeme koje je proteklo od smrti, odnosno može se utvrditi starost uzorka.