Poslije svih ovih godina saznavanja, analiziranja i razmišljanja o onih nekoliko srpanjskih dana 1995. u Srebrenici i okolnim gradićima, bio je jedan jedini motiv, jedan jedini vir koji me je vukao prema fikciji. Bili su to upravo oni vozači autobusa – civili, radnici loklnih prijevozničkih preduzeća, ljudi uglavnom u ozbiljnim godinama, ljudi koje su u tom kraju svi poznavali, jer su vozači autobusa u bosanskohercegovačkim varošima među najpoznatijim i najvažnijim ličnostima.