Teologijom se takođe naziva zvanje
stečeno po završetku specijalizovanih religijskih studija, najčešće na
univerzitetima i bogoslovskim fakultetima. U Beogradu za jedan takav fakultet dobro
znamo, na kružnom toku Karaburme, a nedaleko od kultnog stadiona OFK-e koji
klizi ka Dunavu već godinama. Bog to samo sramežljivo nadgleda.
Ime Teodor je izvedenica od iste grčke
riječi za Boga i druge grčke riječi doron koja predstavlja dar. To nas vraća
u daleku prošlost kada je za Makabi iz Tel Aviva nastupao čuveni, markantni košarkaš
Doron Đamši.
Koji su to danas košarkaši koji bi mogli
imati takav, božanski prizvuk u samom imenu?
***
Ne treba ići daleko da se stigne do
jednoga.
To je izuzetni veteran koji na pragu 38.
godine nosi evroligaški tim. I to ne bilo koji tim, već poslije reprezentacije,
najdraži. Crveno beli tim, lociran na ušću dveju reka ispod Avale.
Košarkaški klub Crvena Zvezda se ove
evroligaške sezone muči, kao i nekoliko prethodnih. Odigra jednu ili dve dobre
utakmice, bljesne kao ime kluba, a onda potone u bespuće. Nema prizivanog rezultatskog
kontinuiteta, a ambicije su najviše već nekoliko godina. Klub organizaciono
izgleda jako dobro. Vidi se da je utegnut i uredan, zna se ko šta radi i
uglavnom funkcioniše dobro, čak odlično. Marketing radi svoje, navijači su
ponovo u hali u velikom broju, skauting tima je dobar, dovode se odlična
pojačanja, izvanredni treneri. Pa opet, uvijek ima neko ali što djevojci sreću
kvari.
Zvezda se ove sezone nije libila da
povlači hrabre i brze poteze. Kad je na početku krenulo „štuckanje“ sa trenerom
Duškom Ivanovićem, reagovano je ekspresno i doveden je nov, takođe dokazan
evroligaški trener. Sve sa ciljem da se ne ponove greške iz nekih prethodnih
sezona i reaguje kada promjena kasni da bi se napravio ozbiljniji rezultat.
Nakon problema sa plejmejkerima, ponovo super brzom reakcijom doveden je
talentovani Nikola Topić i svi pravi zvjezdaši su bili sretni jer su poslije
dugo godina vidjeli dva velika igrača kojima je Zvezda u srcu. Zajedno na
terenu – jedan koji polako odlazi sa velike scene (i ide u istoriju) i drugi
koji sigurno na nju stupa. Teo i Nikola, kao savršena rezonanca velikog kluba.
Optimalan miks talenta, ljubavi prema klubu, košarkaške vještine, mladosti i
iskustva.
Ono što je ove sezone možda i najupečatljivije
je lice Crvene Zvezde kada je Teo na terenu, odnosno kada ne igra. To su
zapravo dve ovosezonske Zvezde. Jin i jang narandžaste košarkaške lopte. Vidjelo
se to u Evroligi, vidjelo se i u finalu nacionalnog Kupa. Ta glad u
Teodosićevim očima i žar sa kojim igra u crveno-belom dresu ne srećemo često,
pogotovo znajući da se radi o vrhunskom sportisti sa izuzetnim evroligaškim i
reprezentativnim ostvarenjima. Kad je igrao za reprezentaciju, imao je poseban
naboj, ali mi se čini da je ovo sad još jedna dimenzija preko te granice. Pogotovo
što mu je reprezentativna karijera okončana.
Pre petnaestak godina, kad smo bili
dosta mlađi moj drug C. i ja, smo se zezali da Miloš ima onu kulersku facu
studenta sa druge godine ETF-a. Smoren od učenja i Matematike 1, ali eto nekako
taljiga na terenu. Bez previše emocija i facijalne ekspresije. Samo se igra,
bez puno uzbuđenja.
Sad kad je pri kraju karijere izgleda
kao da mu je najviše stalo. Duboko osviješten prolaznosti svih nas, igra
odbranu kako ga nismo vidjeli deset godina, asistira, poentira, podiže energiju
timu i publici. Možda shvata da je kraj blizu i želi učiniti nešto epohalno za
klub i armiju navijača, ne znam. Možda želi Evrotitulu da se sa njom upiše u
crveno belu košarkašku vječnost?
***
U receptu za Zvezdin timski uspjeh i
narastajuću teologiju vidim dve stvari, podjednako važne i podjednako
subjektivne.
Kad uđete u Arenu, Pionir, halu u
Železniku, a igra Zvezda, uglavnom ćete desno ispod koša u parteru zateći
gospodina N. Čovića kako sjedi i posmatra utakmice. On to naprosto voli i živi,
ali mi se čini da pravi sličnu grešku kao i ja sa starijim sinom – prevelika
želja i prisutnost, predominatan kao
ličnost koja ne dozvoljava drugima da se razviju i u potpunosti dokažu. Njegova
karma iz prethodnih života kao da ne dozvoljava da Zvezda poleti više u
Evroligi, iako su svi objektivni parametri tu – tim, organizacija, budžet,
struka. Nekada u košarci, kao i u životu, dva plus dva nisu četiri. Potrebna je
doza sportske sreće, splet okolnosti, alhemija, a što da ne i naklonost Bogova.
A to mora da se zasluži.
Drugo, sinergija je nešto što se u
timskom sportu traži kao sveti gral. To je ono kada efekat koji tim proizvede,
odnosno igra i kvalitet, prevazilaze zbir pojedinačnih kvaliteta svih članova
tima. Stvari moraju da kliknu, a to nikada ne znate dok ne posložite elemente zajedno
u tim i startujete. Šabaz Nejpir je vrhunski igrač, a nije se uklopio u Zvezdi,
Saša Obradović je jedan od najboljih evropskih trenera trenutno, veliki
zvezdaš, pa sa klubom nije „kliknuo“. Imao je nesreću da dođe u periodu korone
kada nije bilo navijača, itd. Košarkaški klub Partizan je sinergetski efekat impresivno
prezentovao prošle sezone kroz odnos: trener – navijači – igrači i samo
je suluda tuča u Madridu spriječila grobare da ponovo vide Fajnal for, a
vjerovatno i da se na krilima tog talasa popnu na tron. Šteta.
Elem, slutim da ako Zvezda vrati
Kalinića, dovede ova čuda iz Mege, gosn. Čović napravi dobrovoljni otklon (a
videli smo da ima snage za to kad se svojevremeno rođenom sinu zahvalio na
košarkaškim uslugama), sačuva se od većih povreda tokom sezone, ima kontinuitet
na mestu trenera, možda košarkaška teologija i proizvede neko čudo sledeće
sezone. Fajnal for bi bio prava mjera za armiju navijača i snažna satisfakcija
za godine (evropsko-rezultatskog) strpljenja. Slutim neku radost.
Vrijeme u svakom slučaju neumitno ističe
i teško će nakon toga zvezdina teologija u ovakvoj konstalaciji moći da
proizvede željeni igrački i rezultatski efekat.
Saznaćemo brzo kakva je (košarkaška)
presuda.
Za koš više ..