“Imate HIV”, rečenica je koja ga je šokirala.
Ipak, ujedno je bila i kraj agonije budući da mjesecima nije imao tačnu dijagnozu.
Prije skoro sedam godina zdravstveno stanje 50-godišnjeg Josipa* iz Zenice bilo je izuzetno teško, a najveći problem je bio uspostaviti tačnu dijagnozu.
Za mjesec dana je promijenio čak četiri bolnice, ali u tom periodu doktori nisu mogli otkriti uzrok lošeg zdravstvenog stanje.
“Imao sam velike temperature gdje sam hodao od jedne, druge, treće i na kraju završio u četvrtoj bolnici u Tuzli. Bio sam u Zenici, Tešnju, sa upalama pluća, pa sam iz Sarajeva završio u Tuzli”, prisjeća se Josip u razgovoru za Buku.
Od početka zdravstvenoh tegoba do konačne dijagnoze – HIV-a prošli su mjeseci.
“Svakih sedam dana sam osvanuo u drugoj bolnici i to u komatoznom, nesvjesnom stanju”, prisjeća se.
Kada je primnjen na Univerzitetsko-klinički centar Tuzla, gdje je ostao narendih mjesec dana, nejasno zdravstveno stanje više nije bilo enigma.
“Oni su otkrili da imam HIV i onda su oni krenuli sa liječenjem i onda su, hvala Bogu, to doveli do toga da se to stavilo pod dobru kontrolu”, priča nam Josip.
Saznanje da boluje od virusa čiji najteži oblici dovode do razvoja bolesti AIDS u početku ga je šokirala.
“To je bilo nešto neočekivano i sve i svašta mi je prolazilo kroz glavu, ali onda kad vidiš da ima načina da se drži pod kontrolom onda je to okej”, sjeća se.
U početku je saznanje o virusu koji ostaje u krvi doživotno zvučalo apokaliptično, ali vremenom je naučio živjeti s HIV-om.
“Kad imaš podršku od obitelji i doktora koji se brinu za tebe život s HIV-om je lak, to je jako bitna stvar.”
Zahvaljujući modernim antivirotičkim terapijama HIV je virus koji ne utiče na svakodnevni život niti na njegov kvalitet. Pozitivne osobe koje primaju te terapiju nisu više prenosioci virusa, a HIV pozitivne majke rađaju HIV negativnu djecu.
Prije nekoliko decencija to je bilo nemoguće. Srećom, Josip je na vrijeme počeo primati terapiju pa su komatozna stanja, upale pluća i ostali zdravstveni problem uzrokovani HIV-om prošlost.
“Taj se virus sada ni ne prepoznaje u testiranju jer se koristi redovno terapija i vodi se neki normalan život, koliko je kod nas bilo šta normalno.”
Radi izuzetno teške i zahtjevne poslove, što je ponekad i njemu nevjerovatno budući da je do dijagnoze bio u komi.
Svjestan je da je HIV virus s kojim će zauvijek živjeti, ali da je ranije saznao za infekciju počeo bi na vrijeme primati terapiju i ne bi pao u komu.
“Nikada se, do tada, nisam testirao”, iskren je Josip.
Smatra da je to greška i svim seksualno aktivnim ljudima bez obzira na pol, seksualnu orjentaciju i broj partnera preporučuje redovno testiranje na HIV.
“To može spasiti vaše, ali i živote drugih ljudi.”
U Evropi se u maju obilježava sedmica testiranja na HIV, a Josip kaže da je važno da ljudi nemaju strah od testiranja posebno jer se ono radi anonimno.
“I kad se otkrije da taj virus postoji, onda je potrebno pravovremeno reagirati na to. Sad imamo mogućnost, pogotovo u Tuzli, da se propiše terapija i da se sve to drži pod kontrolom. Ljudi su, u Tuzli bar, i doktori susretljivi i jako fini”, dodaje.
Priznaje da ponekad izbjegava kontrole, ali da se osoblje UKC Tuzla ponaša odgovornije od njega i da ga svakih šest mjeseci zovu i podsjećaju na obavezu.
“Nekad to izbjegnem zbog posla kojim se bavim, pa ne mogu stići, ali oni me natjeraju barem jednom godišnje da dođem na kompletnu kontrolu organizma, od snimanja, vađenja krvi, nalaza i slično”, priča Josip.
Sa osobljem klinike na kojoj se testira ima odnos koji je više od odnosa pacijent-doktor.
“U stalnom smo kontaktu, svakog mjeseca se čujemo oni zovu pitaju ima li ili nema problema.”
Raduje ga i nedavno dostignuće naučnika sa Univerziteta u Levenu koji su tokom istraživanja u laboratorijskim uslovima razvili novu metodu koja bi mogla trajno da onemogući virus HIV-a.
HIV je u BiH i dalje tabu, a pozitivne osobe su zbog neznanja i neinfomisanosti opšte populacije stigmatizovane. HIV se ne prenosi rukovanjem, niti bilo kojim fizičkim kontaktom osim krvlju i seksualnim putem.
Josipovo pravo ime je poznato redakciji, ali ga ne objavljujemo zbog njegovog zahtjeva na privatnost zbog straha od diskriminacije i stigmatizacije okoline.