Sjetimo se još nekih igara koje su nam obilježile djetinjstvo, a koje smo igrali od jutra do mraka kada bi nas roditelji dozivali da se “brzo vratimo kući”.
Arjačkinje barjačkinje. Negdje se ova igra zvala i Aberečke abertute, ali princip je bio isti: djeca okupljena u dva protivnička tabora bi se uhvatila čvrsto za ruke, udaljila se na dvadesetak metara jedna od drugih. Onda se počelo uglas uzvikivati: “Arjačkinje, barjačkinje, koga ćete?”. Protivnički tabor odgovara imenom nekog od protivnika, a onda se prozvani zaleti i počne trčati nastojeći probiti “živi zid” na suprotnoj strani. Ukoliko ne uspije, protivnički tabor ga zadržava, a pobjednik je onaj tko zadrži svu djecu u svom taboru.
Praćka ili Rakljice. Ovo “oružje” bi se najčešće pravilo od žice za izolaciju, dok bi mali komadići bakrene žice savijeni u obliku latiničnog slova U predstavljali streljivo. Vrlo često su se događale neugodne ozljede, pa su roditelji strogo branili njeno igranje. Bila je tu i starija varijanta praćke koja je pravljena od drvenog držača i malo deblje elastične gume, a kao streljivo su se koristili kamenčići ili zelene šljive i slično bobičasto voće. Kada bi praćka bila pronađena kod djece, najčešće su “padale” dobre batine.
Skijice. Planine i zimski centri u to vrijeme su bili samo pusta želja mnogih mališana, pa su djeca koristila odličnu zamjenu – plastične skijice. Ukupne dužine od oko 30 – 40 centimetara, u raznim bojama, pričvršćivale su se za zimsku obuću plastičnim remenom. Bez obzira na ovako slabo vezivanje, odlično su služile svrsi, pa su padine i strme ulice bile pune malih skijaša.
Amerikanac ili Amerika. Kada bi se umorili od basketa, dječaci bi se opuštali uz ovu igru. Sa linije slobodnih bacanja jedan bi igrač ubacivao loptu u koš. Ukoliko ne bi dao koš, protivnici bi morali u skoku uhvate loptu i poentiraju. Igralo se do 21, a nakona 10 regularnih bacanja, 11. i 21. poen bi morao da se ubaci horogom, šutem preko ramena.
Bliška. Ovo je igra koju su češće igrali dječaci od djevojčica, a zbog koje su (opet) znali imati problema sa roditeljima. Na zemlji bi se nacrtala ravna linija te bi se sa određene udaljenosti prema toj liniji bacao sitni novac – kovanice. Onaj ko bi pogodio najbliže liniji pokupio bi sve novčiće čija vrijednost baš i nije bila beznačajna. Obično je to bio novac za užinu, pa su se neki kući iz škole vraćali prilično izgladnjeli.
“Kolači” od blata
