Detaljnom analizom mnogih dogadjaja koji su „sedmu silu“ doveli na valjda najniže grane u svojoj istoriji i sučeljavanjem, uz bogatu novinsku dokumentaciju i arhivski filmski materijal, argumenata i kvazi argumenata više od 40 aktera koji su obilježili takvo stanje profesije, Lekić traga za odgovorom na pitanja: koliko su sami novinari, u protekle dvije decenije, doprinijeli srozavanju ugleda profesije, “kreativnoj” (zlo)upotrebi slobode medija, ali i činjenici da ih javnost danas prihvata tek kao manekene primitivnog “žuto-crnog” novinarstva.
Kako je najavljeno od strane autorskog tima serijal počinje “podsjećanjem na zlatno doba novinarstva, sredinom osamdesetih godina, koje će ostati upamćeno prvenstveno po činjenici da su mediji, najprije omladinski a zatim i ostali, makar na kratko, postali otvoreniji i slobodniji”.
“Dolaskom na vlast Slobodana Miloševića kreće obračun sa nosiocima liberalnih stavova u medijima, a javni bič u obračunu sa novinarima, prvenstveno onih u omladinskoj štampi, nalazi se u rukama Dušana Mitevića, Živorada Minovića, Dragana Hadži Antića, kasnije i Milorada Vučelića koji su lansiranjem brojnih afera nastojali da sistematski uguše svaku autonomnost i svaki profesionalni integritet novinara“ kaže za BUKU autor serijala Slaviša Lekić
“Provocirajući unutrašni medijski rat, partijskim jezikom rečeno – diferencijaciju, Miloševićevi ljudi su ovladali gotovo svim medijima u Srbiji: u preuzimanju važnih i uticajnih mesta u medijima, praktikovano je pravilo apsolutne lojanosti, jedna vrsta falangističkog organizovanja a po etabliranju režima, novinarstvo u Srbiji doživljava niz poražavajućih udara, stravičan profesionalni, ali i moralni pad“ dodaje Lekić.
Producent serijala Jovana Polić dodaje kako je, u nastojanju da osigura lojalnost naroda prema sopstvenoj politici, tadašnja vlast sve raspoložive medijske kadrove upregla u pripremu psihološkog terena za narastanje međunacionalne mržnje.
“Priključujući se brojnoj armiji ratnih profitera, novinari svoje medijsko umeće, pod maskom „odbrane istorijiskih i nacionalnih prava“, stavljaju u funkciju ratne mašinerije, a u prvi plan izbijaju dojučerašnji anonimni novinari: Krste Bijelić, Milijana Baletić, Milorad Komrakov, Ratko Dmitrović, Spomenka Jović, Miodrag Popov…“ navodi Polićeva.
„Medijsku scenu u Srbiji u tom periodu obeležile su zabrane, cenzure, progoni, uzurpacija prava na istinu i jednoumlje, ali i podaničko ponašanje novinara koji su se, zajedno sa medijima u kojima su radili, dobrovoljno ili ne, pretvarali u transmisiju politike. Dva su novinara (Dada Vujasinović i Slavko Ćuruvija) ubijena a da ubice do danas nisu otkrivene“ dodaje Lekić.
Poslije kraha Miloševićevog režima, medijski kredo u Srbiji ostao je proizvodnja političke lojalnosti, onesposobljavanje građana da misle svojom glavom, instrumentalizacija novinara, manipulacija podanicima i industrijsko oblikovanje javnog mnenja. Na scenu stupaju tajkuni, nastali u eri Slobodana Miloševića, koji su sumnjivo stečenim kapitalom osnivali nova glasila. Došlo je do nagle tabloidizacije, banalizacije i eksplozije huškačkog novinarstva. Kontinuirani medijski linč, orkestrirana kampanja i satanizacija Zorana Đinđića, tokom koje su “Nacional”, “Balkan”, “Svedok”, NIN, “Blic news”, “Evropa”, “Revija 92”, “Identitet”… premijera nazivali varalicom, kriminalcem, čak i ubicom, kulminirala je njegovim ubistvom.
„Uprkos očekivanjima, mediji u Srbiji poslije oktobra 2000. godine nisu iskoristili priliku da se izbore za slobodu. Klima nepreispitivanja i “bezuslovnog okretanja ka budućnosti” uslovila je izostanak lustracije i krivične odgovornosti onih koji su, koristeći medije kao oružje, činili ozbiljna krivična dela poput izazivanja nacionalne i verske mržnje ili pozivanja na nasilje. Na medijskoj sceni Srbije izvršena je nova faktička preraspodela uticaja ali, zahvaljujući nedostatku prave institucionalne regulative, niko ne zna ko su pravi vlasnici medija. U medijima dominira žutilo i crnilo, a realnost u “novoj” Srbiji, iz godine u godinu, sve više posrće u sudaru sa medijskom “stvarnošću” i “kreativnom” (zlo)upotrebom slobode medija“ kaže Slaviša Lekić.
Od izvjestioca i aktera Miloševićevog uzdizanja; zagovornika mržnje, netolerancije i rata; novinari su se danas u Srbiji “uzdigli” do glasnogovornika onoga što političari ne smeju da kažu, ali smeju da odaju. Novinari se i dalje zloupotrebljavaju, samo se to danas radi na sofisticiraniji način. Nema ratnohuškačkog novinarstva ali je i dalje prisutan govor mržnje.
Kako nam je saopšteno iz producentske kuće Statusteam sagovornici u ovom serijalu su: Dragan Hadži Antić, Brankica Stanković, Milijana Baletić, Gordana Suša, Srđan Šaper, Svetislav Basara, Živorad Minović, Gordana Logar, Dragan Kojadinović, Duško Bogdanović, Milorad Roganović, Zoran Ostojić, Vukašin Obradović, Bojana Lekić, Dragan J. Vučićević, Čedomir Čupić, Branka Otašević, Sonja Liht, Snježana Milivojević, Boško Jakšić, Bruno Vekarić, Veselin Simonović, Cvijetin Milivojević, Velimir Ćurguz Kazimir, Dragan Bujošević, Dušan Radulović, Lazar Lalić, Filip Švarm, Ljiljana Zorkić, Milica Lučić Čavić, Miroslav Turudić, Miloš Vasić, Nadežda Gaće, Radivoj Cvetićanin, Zlatko Paković, Radina Vučetić, Vesna Mališić, Slobodan Reljić, Veran Matić, Zoran Panović dok su učešće u ovom serijalu odbili : Aleksandar Tijanić, Ljiljana Smajlović, Vesna Jugović, Miodrag Popov, Milorad Vučelić, Željko Mitrović, Nino Brajović, Željko Cvijanović, Ratko Dmitrović, Miroslav Lazanski, Nikola Vrzić…
Reditelj serijala je Vladimir Tagić, producent Jovana S. Polić a izvršnu produkciju potpisuje beogradski STATUSTEAM.
Prva epizoda, pod naslovom “NE MOŽE NAM NIKO NIŠTA, JAČI SMO OD SUDBINE” tretira period dolaska Miloševića na vlast i njegovo osvajanje medija.