Džon MekDovel je južnoafrički filozof, rođen 7. marta 1942. godine. Nekadašnji predavač na Oksfordu, a sada profesor na Pitsburgu. Iako se opsežno bavio metafizikom, epistemologijom, antičkom filozofijom i metaetikom, MekDovelov je najveći doprinos u okviru filozofije uma i filozofije jezika.
U svom najranijem objavljenom radu, MekDovel se posvetio antičkoj filozofiji, naročito prevodeći komentare Platonovog „Teteta“. Tokom sedamdesetih godina bio je aktivan u Dejvidsonovom projektu zasnivanja semantičke teorije za prirodni jezik. MekDovel je uredio i objavio Evansovu uticajnu, posthumno objavljenu, knjigu „The Varieties of Reference“ (1982)
MekDovel se nije slagao sa Dametovim (Dummett) stavom kojim je tvrdio da jezičko razumijevanje mora, u svojoj suštini, uključivati shvatanje uslova stava, čime se pretpostavlja da to razumijevanje mora biti nešto u vezi čega govornik može pokazati razumijevanje. MekDovel je, nasuprot Dametu, bio mišljenja da ta tvrdnja nije, kako Damet pretpostavlja, predstavljala Vitgenštajnov zahtjev za teorijom značenja i da počiva na sumnjivoj asimetriji između dokaza za iskaze uma u govoru drugih i tako izražene misli, odnosno između značenja koje iskazu daje govornik te značenja koje taj iskaz ima za drugog, primaoca. Dovelov argument odražava njegovu širu posvećenost ideji da, kada razumijemo druge, to činimo unutar naših sopstvenih praksi.
U tim ranim razmjenama i paralelnoj debati o pravilnom razumijevanju Vitgenštajnovih primjedbi o slijeđenju pravila, formirani su neki od MekDovelovih karakterističnih intelektualnih stavova: odbrana realizma bez empirizma, naglasak na ljudskim ograničenjima u odnosu na naše težnje za objektivnošću, ideja da se smisao i um mogu manifestovati u akciji, naročito jezičkim djelovanjem drugih ljudi i posebnom disjunktivnom teorijom perceptivnog iskustva.
Paralelno sa radom u filozofiji uma i jezika, MekDovel je značajno doprinio moralnoj filozofiji, posebno metaetičkim debatama o prirodi moralnih razloga i moralnoj objektivnosti. MekDovel je razvio stav koji je postao poznat kao „realizam sekundarne svojine“ (secondary property realism) , ili senzibilitet ili teorija moralnog smisla. Teorija se nastavlja pomoću uređaja koji je idealno dobar agent: takav agent ima dva povezana kapaciteta. Ispravno shvatanje koncepata da razmišlja o situacijama u kojima sam dolazi do moralnih uvjerenja. Drugo, za takvu osobu takva moralna uvjerenja automatski prevladavaju zbog drugih razloga koje ona ima i na određeni način: oni “ućutkuju” iz drugih razloga, kao što to kaže MekDovel. On smatra da je ovo najbolji način da se razumije tradicionalna ideja po kojoj su moralni razlozi posebno autoritativni.
MekDovel ovdje također odstupa od standardne interpretacije Hjumove teorije o tome kako je akcija motivisana. Hjum tvrdi da je svaka namjerna akcija, pa i bilo kakva moralna akcija, motivisana kombinacijom dvije mentalne države, jednog vjerovanja i jedne želje. Uvjerenje funkcioniše kao pasivno predstavljanje; želja teži da obezbjedi izrazito motivacioni dio kombinacije. Na osnovu svog virtuelnog moralnog agenta, MekDovel prati Tomasa Nejdžela odbacujući ovaj račun kao netačan: istinito je reći da u slučaju moralne akcije, percepcija o virtuelnom agentu koji razmišlja o okolnostima opravdava i akciju i želju.
Jedno od obilježja kasnijeg MekDovelovog rada jeste njegovo poricanje da postoji bilo kakva filozofska upotreba ideje da naša iskustva sadrže prikaze koji nisu konceptualno struktuisani, tzv. “Ne-konceptualni sadržaj”. S obzirom na to da drugi filozofi tvrde da naučne procjene našeg mentalnog života, naročito u kognitivnim naukama, trebaju tu ideju, ova tvrdnja MekDovela je izazvala veliku raspravu. On razvija strogo čitanje dijagnoze Selara (Sellars) o “mitu danog”(myth of the given) u perceptivnom iskustvu kako bi tvrdio da uvijek trebamo odvojiti vježbu koncepata u iskustvu od kauzalnog prikaza preduslova iskustva i da ideja “ne-konceptualnog sadržaja” prekriva ovu granicu na filozofski neprihvatljiv način.