Iz godine u godinu, na današnji dan, iste poruke torovskih političara, isti statusi na društvenim mrežama onih ZA i PROTIV Dana nezavisnosti, na portalima isti komentari većinom onih koji iz svojih udobnih minhenskih, stutgardskih i ostalih evropskih domova nastavljaju ratove od kojih su pobjegli 90tih godina… Da nemamo internet, kablovsku TV, laptope, tablete i ostala čuda tehnike sve bi bilo isto kao i 90tih. Čuvena rečenica zbunjenog mladog vojnika JNA na ratištu u Sloveniji danas bi sigurno glasila: ‘Oni bi kao da slave, a mi im kao ne damo’.
Zbunjene narodne mase danas mašu ljiljanima, očilima, šahovnicama i nametnutim zvjezdicama ne bi li zaboravili da žive u državi kojom se upravlja iz stranih ambasada, u državi čiji parlament usvaja zakone koje pišu evropske birokrate i MMF, u državi čija vojska i obavještajne službe račune polažu strancima, u kojoj međunarodne agencije učestvuju u predizbornim kampanjama, u državi čiji zvaničnici obećanja daju ambasadorima, a ne građanima. Takva je današnja Bosna i Hercegovina, suverena koliko i Indija dok je bila britanska kolonija, nezavisna koliko i Pavelićeva NDH. Država ravnopravnih građana i naroda, čiji Ustav, napisan na engleskom jeziku, istovremeno diskriminira stotine hiljada svojih građana zbog njihove nacionalnosti ili vjerske pripadnosti.
Teško je u takvoj državi slaviti nezavisnost. Primjerenije je prisjetiti se uzaludnih žrtava koje su izgubile svoje živote da bi njihovom zemljom upravljali međunarodni birokrati, privatizacijski tajkuni i nesposobni političari. Oni koji su prije 24 godine na referendumu zaokružili ZA, ali i oni koji su se protivili istom, sigurno nisu imali na umu takvu Bosnu i Hercegovinu. Što prije prihvatimo tu činjenicu, prije ćemo shvatiti da nam je potrebniji unutrašnji dogovor nego li inostrano priznanje…