Izgradnja Juzne saobracajnice zapocela je u prijeratnim godinama kada se nastojao otvoriti prolaz teretnom tranzitu izvan gradskog podrucja. Na potezu Kafana “Pepi” – “Siporeks”, sa lijeve strane, nalazile su se rudnicke barake, tada koristene za stanovanje blizu petnaest porodica, a one su tokom 1993.godine iseljenje radi njihovog rusenja koje se i dogodilo u isto vrijeme.
Poslove iselenja i rusenja baraka vodio je Fond za gradsko gradjevinsko zemljiste i puteve a radi buduceg nastavka izgradnje juzne saobracajnice.
Porodice koje su iseljene smjestene su u napustene stanove sa kojima je raspolagao Fond , a na osnovu Odluke o 10%.
Nakon sto je otpocela primjena Zakona o povratu napustenih stanova bivsim korisnicima, na “udaru”iselenja nasle su se i porodice iz baraka sa Juzne saobracajnice.
Oni koji su iseljavali i oni koji su useljavali , u toku trajanja tog postupka , bivali su zajedno u hodnicima dok su cekali, a cekanje je bilo poput onog koji ceka netko pred zubarskom ordinacijom sa upaljenom vilicom, tesko i mucno, s obzirom da vec unaprijed zna da ce sve sto slijedi biti bolno.
Tako su neki, uglavnom zene, dok su cekale, one bi u jednom trenu otvarale prozor na trecem katu zgrade Jupiter, te bi prebacile nogu na vanjsku stranu prozora, naginjuci svoje tijelo van prema ulici.
Vise se nije imalo kud, morao se uzeti “spisak zasticenih” bespravnih korisnika raspolozivih stanova, koji je ostavljen u ladici ovog Fonda, nakon povlacenja njegovog personala, a koji su preuzeli novi, demineri iz Direkcije za obnovu i izgradnju grada. Tako su oni u konacnici uzeli opremu i krenuli prema naselju Stupine u novoizgradjene zgrade u koje su se tokom rata zavukle “domace uloze”, poput onih stvarnih buba koje ulaze u musmule, a koje se ugledaju tek nakon sto njihov plod unesemo u vlastitu kucu.
Na tom deminerskom putu izvrsioci Direkcije a potom i Sluzbe za stambene poslove pronasli su jednu “ulozu”koja se bespravno uselila u Fondov stan, te su je pismeno obavijestili o roku iselenja …vracanja u svoje staniste koje se nalazilo u blizini, odmah preko Juzne saobracajnice …pa malo uz brdo…u vlastitu kucu.
“Uloza” se uspanicila, hitro je izlazila iz krunice musmule i vracala se u nju…kao da je zaboravila svoje bivse staniste te nikako nije mogla da izadje. Konacno je odlucila, da ona odlazi pod uslovom da joj se dodjeli druga musmula, pristaje da bude malo i tvrda i da malo tukne.
Docekao se na koncu dan kada je drama na hodniku treceg kata zgrade jupiter okoncana,nakon koje su odahnuli svi…a koja je trajala..te su se umirili i nastavili da obavljaju svoje uobicajene poslove…tako se mislilo!? Ali nije bilo tako za sve. “Uloza” nije imala svoga mira. Ona se s vremena na vrijeme pokazivala na vratima uposlenika Direkcije poput sivog oblaka iz kojeg je potmulo grmilo.
Vremenom smo navikli na grmljavine te je bilo i to uobicajeno, s obzirom da se neki ljudi tesko mire sa izgubljenim, a narocito se tesko mire oni koji su izgubili plijen u “nenadanom lovu” u kojem su pokazali izrazitu “sposobnost”.
“Novi cuvari” zasticenih spiskova dobili su novu zadacu od “Novog”, a po kojoj treba da provedu plan uklanjanja persona koje su se drznule da beru musmule a da ne pitaju pri tome cuvare uloza da li je doslo vrijeme za to, pa ni onda kada demineri znaju, po prirodi svoga zanata, da se musmule beru nakon sto ih je ofurio prvi mraz.
Tako se desilo da su “cuvari spiskova”prihvatili “Ulozu”sa Stupina, te su joj dali novi dom; Da, uloza je uvedena u sastav personala Novog pomocnika sluzbe za stambene poslove Novog nacelnika grada.
Energija uloze je prepoznata, ona nikada nije prestajala, te je bila u stanju da odrzava svoje ubrzano kretanje, uprkos njene neobicne debljine, koja bas nije svojstvena vrsti kojoj pripada.
Nije dugo potrajalo vrijeme u kojem je ova cila uloza…sada je ona ta koja iseljava iz stanova…kako je to ona radila…kao debeljuskasta krtica…pored vec umornog personala, tih nesretnih rudara iz podzemlja, koje se nosilo sa ovim teskim zadacama…uloza je bila vesela i zadovoljna…zna ona…nece ona tu dugo ostati…ide ona dalje…
I doista, ta cudovisna Uloza jednoga dana dobila je svoje konacno staniste, te se pojavila pred vratima kuce u centru grada, u ulici koja najkracim putem povezuje Ilincicu i Bukovcic.Njena punacka ruka uhvatila je za rucku vrata jednog prostora, te je njeno tijelo, sada napuhano u gigantskoj dimenziji zauzalo cijeli ulazni otvor, a oci koje su skiljile iznad naocara munjevito su preletile prostoriju u kojoj su uz nekoliko stolova sjedili ljudi sa kojima se ona u tom casu prvi put vidjela.
Novo staniste Uloze vec je bilo useljeno i tu je obitavalo vec nekoliko desetina godina i imelo je svoje ime i prezime: “RADIO TUZLA”.
Ulozi se nije smetalo sto je prostor useljen. Oni koji su je uputili na ovu adresu sve su joj unaprijed vec rekli, te se ona hitro uputila u sobu na cijim je vratima pisalo : Direktor. Brzo se smjestila za sto, te je u ladicu polozila svoje rjesenje i ostala “znamenja”.
I otpoceo je sustanarski zivot cudovisne Uloze i onih drugih koji su se tu zatekli, starih novinarskih rudara i mladosti koja je tu volontirala. Bilo je to vrijeme u kojem je ovaj novi sustanar otpoceo sa uredjenjem prostora prema “sanitarnim previlima”, te je prvo izveo radove ciscenja prostorija i bacanja zatecene dokumentacije i arhivske gradje. Potom je krecio sve zidove, farbao prozore, vrata i podove i na kraju sve to pokrio itisonima kao u svojoj vlastitoj kuci na Mejdanu.
Oni koji su se tu zatekli , koji su bili zakovani za stolove dok su pisali svoje dnevne zadatke, stalno su bili prekidani i pomicani s obzirom da je kroz redakciju neprekidno ulazio i prolazio na druga vrata netko ko im je “zujao”oko glave i “svjetlucao”ispred ociju.
Mnogi a narocito stari rudari otpoceli su da negoduju, ali bi se odmah pojavila napuhana Uloza, te bi svojim brzim pokretima tijela, svojim balonima, ona bi ih bacila u stranu i odlazila na druga vrata koja su ga vodila u njegovu “novu musmulu”, u koju se uvlacio.
Ali nije to moglo tako dugo da traje. Stari rudari su od zadobijenih udaraca od te masne vrece gubili onu poslednju snagu, sa kojom su zivjeli, buduci da su do tada ipak neprekidno kopali po zemlji i svoje tovare slali drugima…
Ova okrutnost, koja se odigravala u rudarkoj jami zv.Radio Tuzla, nije mogla dugo da traje. Bio je to vec stari rudnik, sa kojim se islo najdublje prema istinama, a nije bilo poboljsanja, vec godinama, koje su mogle da dopreme zrak u ponorima koji su ih bili snasli.
Uloza je, ulazeci i u vodu, nemilosrdno napadala zive sarane, koji su tu, u svom starom akvariju, jedva mahali svojim perajama, sa vec poluotvorenim ocima i ustima. I znao se kraj, jedan po jeda…stupali su sarani…a voda koja se prolila iz ovog prostora, otekla je poput one …u kojoj je jedna tuzna krava otelila mrtvo tele.
I mnogi placu i danas zbog mrtvog teleta…i pitaju se u samoci svoje sobe :” gdje su nestali oni glasovi sa kojima su zivjeli…a oni su nas hrabrili i mi bi prezivili dan u ratu koji je trajao…gdje je muzika nasa…gdje su jutarnji programi sa kojima su se budili dok je bio mir…i popodnevne vijesti uz koje su rucali, i veceri…
Nema u eteru gradske mreze vise nista od te raskosi…ona jos samo zivi u nasim sjecanjima.
Desi se ponekad da se lica nestalih novinara susretnu u gradu…da jedan drugom kazu…”kako su se zazelili iscezlih dana i njihove dragosti”…te bi tada htjeli da dodju u prostor, u svoje bivse staniste, oni to ipak i danas nerado cine s obzirom da znaju da tamo jos uvijek boravi ona uloza, za koju kazu kako se ona sama zazidala.