Nedavno je na Internetu osvanuo tekst prof. Bibera o 10 najbizarnijih univerziteta na Balkanu. Uz svaki univerzitet koji je naveo, on je stavio par rečenica kojima je obrazložio zašto je određeni univerzitet zauzeo određeno mjesto na njegovoj listi. Cijenjeni prof. je na prvo mjesto stavio Slobomir P Univerzitet, iliti SPU, dio projekta „grada ni iz čega“ čuvenog bračnog para Pavlović, Slobodana i Mire, srpskih iseljenika u Ameriku, filantropa, učesnika privatizacije, mostograditelja i šta još ne. Ono što simpatični profa vjerovatno ne zna, a to je koliko je zapravo u pravu kad je SPU stavio na prvo mjesto svoje liste. Ono što je on napisao je zapravo vrh ledene sante bizarnosti koje mogu da se sretnu na ovom univerzitetu i njegovom najpoznatijem i najeskponiranijem fakultetu, nadaleko čuvenoj Akademiji Umjetnosti.
Za početak, par faktografskih podataka i ograda – Slobomir Univerzitet je privatni univerzitet, i naravno da vlasnici imaju potpuno pravo da zapošljavaju koga god hoće i da rade po kakvom god programu hoće, ali ako ta institucija i dalje želi da se naziva univerzitetom, i ako želi da potpada pod Zakon o visokom obrazovanju, trebala bi da povede računa bar o minimumu zahtjeva koje je potrebno ispuniti da bi se kvalifikovala kao obrazovna ustanova.
Druga stvar, jeste da mi svi pojmove korupcije i nepotizma uglavnom vezujemo za državne ustanove, budžetske institucije i jasle plaćene novcem poreskih obveznika (biće i toga, ne brinite se) ali ono što je do skora bilo aktuelno na privatnom fakultetu, tj. akademiji i sklopu SPU prevazilazi ono što se u rječnicima definiše kao „nepotizam“. Na djelu je bila zapravo dinastija, faraonat, apsolutna monarhija na čijem čelu se nalazila prof. dr Desanka Trakilović, svojevremeno dekan, a do skora i rektor SPU.
O čemu se zapravo radi? Spisak bizarnosti, ono čime se bavio austrijski profesor, prevazilazi najluđe zamisli i ideje koje vam mogu pasti na pamet. O tome cijela Bijeljina zna i bruji već godinama, ali ćiftinski i palanački mentalitet tog sve većeg grada dugo se mirio sa tom činjenicom i sve većom bahatošću prof. Trakilović, a sve u namjeri da se „ne talasa“ i da se „ne ulazi u sukob sa tom moćnom ženom“.
Krenimo ispočetka, hronološki. Prof. Trakilović, ruku na srce, zaista nosi veliki dio zasluga za osnivanje i unapređenje nekih važnih ustanova i institucija grada Bijeljine, poput Muzičke škole S. S. Mokranjac ili gradskog hora „Srbadija“ koji nije funkcionisao od Drugog svjetskog rata pa sve do dolaska prof. Trakilović u Bijeljinu početkom rata kada je izbjegla iz Tuzle. Takođe, prof. Trakilović je izvela i veliki broj studenata na Pedagoškom fakultetu u Bijeljini gdje je predavala predmete vezane za muzičku umjetnost. U međuvremenu, prof. Trakilović je prvo magistrirala a potom i doktorirala na Beogradskom FMU i bila jedan od nosilaca kulturnog života grada Bijeljine, pronoseći ime tog grada širom Evrope i svijeta nižući uspjehe sa svojim horom „Srbadija“ čiji je vođa bila godinama i sa kojim je dostigla izuzetan umjetnički nivo. Prof. Trakilović je cijelo vrijeme radila kao profesor na Pedagoškom fakultetu ali i kao profesor u Srednjoj (i osnovnoj) muzičkoj školi S. S. Mokranjac u Bijeljini.
Ništa tu nije bilo sporno dok se na drugoj strani nije pojavila ideja o osnivanju grada Slobomira i Slobomir P Univerziteta kao nosećeg stuba tog grada (i uopšte ideje o gradu). Prvih par godina dok se radilo u Doboju i Bijeljini, i dok su postojali samo Fakultet za menadžment (za šta drugo, naravno) i za informacione tehnologije. Nas interesuje akademska godina 2005/06. kad se prvi put pojavljuje Akademija umjetnosti sa tada Odsjekom za opštu muzičku pedagogiju.
Tada prof. Trakilović biva postavljena za dekana Akademije umjetnosti i tada počinju da se dešavaju čudne stvari. Na Akademiju listom bivaju zapošljavani profesori sa beogradskog Fakulteta muzičke umjetnosti, koji, čudna li čuda, drže predavanja i drže ispite tada studentkinji tog istog FMU Jeleni Trakilović. Javna je tajna da su uglavnom primani profesori kod kojih je kćerka prof. Trakilović imala problema na ispitima. Jedna od bizarnijih scena desila se nakon završetka studija Jelene Trakilović. Njen tadašnji profesor dirigovanja, kod koga je ona bila u klasi (pošto je i ona završila dirigovanje, znači njen glavni profesor) otpušten je sa SPU prvog dana nakon što je Jelena Trakilović diplomirala, a tu informaciju je dobio kad je došao da održi čas na SPU. Zašto, čitaćete kasnije, ali uglavnom zbog toga što više nije bilo potrebe za njim, jer je njegove časove preuzela Jelena Trakilović, koja se zaposlila na fakultetu bez dana prethodnog rada ili staža.
Vraćamo se ipak da ispoštujemo hronologiju. Kad smo rekli da se nepotizam i takva „namještanja“ kod nas vezuju za državne jasle, ali da ih ima i na privatnim institucijama, treba pomenuti da je prof. Trakilović, u vrijeme dok je postajala dekan Akademije umjetnosti SPU, u isto vrijeme radila na Pedagoškom fakultetu, ali je nekako u isto vrijeme postala i presjednik Školskog odbora Muzičke škole Mokranjac u Bijeljini. Zašto je to bitno? Evo zašto – Školski odbor je institucija iznad direktora škole. E ovdje dolazimo do jedne zanimljive simbioze.
U Bijeljini se zna, da većina studenata Akademije umjetnosti, odsjeka za Opštu muzičku pedagogiju dolazi upravo iz srednje muzičke škole Mokranjac. Zbog toga, otkako je otvorena Akademija umjetnosti, u isto vrijeme broj učenika SMŠ Mokranjac je za nekoliko godina porastao nekoliko puta. Činjenica da u SMŠ Mokranjac je radila i Desanka Trakilović, ali u njoj rade i njena kćerka Jelena i njen sin Mladen Trakilović (nedavno primljeni u stalni radni odnos kao jedino dvoje kandidata od pet koliko se prijavilo), je sama po sebi čudna, ali ništa čudnija nego informacija da na Akademiji gdje je prof. D. Trakilović gospodar života i smrti, radi direktor te iste muzičke škole Igor Đukanović, u svojstvu asistenta.
Da se vratimo na nepotizam – iako se svoju kćerku vrlo brzo postavila za prodekana (sa cca. 23-24 godine), prof. Trakilović je uspjela da i svog sina zaposli na Akademiji, i to prije nego što je diplomirao. Inače, njen sin je bezuspješno pokušavao da studira u inostranstvu, i to nešto što nema veze sa muzikom, da bi nakon povratka kući uspio da diplomira za manje od tri godine na Akademiji gdje je njegova majka bila rektor univerziteta, da bi uskoro i on završio u muzičkoj školi gdje je direktor njegov kolega sa fakulteta, a majka predsjednik Školskog odbora. Naravno, za rad na Akademiji mu očigledno nisu bile potrebne nikakve reference, jer ih i nema, da ne pričamo o naučnim radovima ili tako nekim tričarijama (u komisiji za odbranu diplomskog su mu bili, pogađate, majka i sestra). I zet prof. Trakilović je do skora bio zaposlen u povezanoj firmi, Televiziji “Slobomir”.
Nisu samo članovi porodice Trakilović „dobro prošli“ jer su povezani sa prof. Trakilović – dosta svojih ličnih prijatelja i saradnika je pozapošljavala na Akademiji, uglavnom svojih pjevača iz Hora Srbadija.
Takođe, prof. Trakilović je stavila šapu na sve moguće kulturne događaje u gradu Bijeljini, koji ne mogu da prođu bez nje i njenih pjevača (od kojih je jedan potpredsjednik lokalnog SDS-a, čiji je član i aktuelni načelnik Opštine Mićo Mićić). S obzirom na poznavanje kulture g. Miće Mićića, nije ni čudo da je on impresioniran prof. Trakilović i njenim muzičarima iako je nivo umjetničke vrijednosti njihovih izvođenja u krajnju ruku sumnjiv. Ali, Bijeljina je poznata po svom kulturnom životu, u kom prof. Trakilović vedri i oblači, a svi u Bijeljini znaju za njene prijetnje drugim institucijama (horovima) kao što su Hor pri Hramu Sv. Đorđa ili Hor „Libero“, kao i prijetnje svima koji bi željeli da pomognu te horove (ili bi ih željeli angažovati).
Kad smo već kod nepotizma, ne treba zaboraviti da je bez ikakvog konkursa prof. Trakilović spostvenu kćerku promovisala i u dirigenta SCPD „Srbadija“, gdje takođe prima apanažu od Eparhije Zvorničko-Tuzlanske.
Uglavnom, sve ovo možda i izgleda kao trabunjanje zlobnih ljudi, ali jedan pogled na ovu listu nastavnih predmeta i nastavnika (!) na toj čuvenoj Akademiji govori više od hiljadu riječi:
http://au.spu.ba/muzika/raspored-nastave.html
Spisak nastavnih kadrova koji se može naći u linkovima je tu da se ispuni forma, većina tih ljudi ni ne dolazi na Akademiju, niti drži nastavu, nastavu drže lica koja su navedena na linku gore.
Uz ovakve „kulturne poslenike“, Bijeljini se ne piše dobro, bar u namjeri da se izdigne iznad reputacije koja je prati. Ono što je najgore, je to što svi u Bijeljini ovo znaju, ali zbog onog čuvenog Konstantinovićevskog „duha palanke“ niko o tome javno ne progovara niti zbori. Neke stvari su se počele mijenjati, od strane glava Slobomir projekta, ali za neki evidentniji napredak je kasno, nažalost. „Pravi ljudi“ su već postavljeni „na prava mjesta“.